ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ "Ταξιδιωτικές εντυπώσεις: Διακοπές στο Καστελόριζο, Ρόδο, Σύμη, Χάλκη"

ΙΔΕΟπολις

https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com

ΗΛΙΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ

«Κάποιος που ζει βλέπει πολλά, κάποιος που ταξιδεύει

βλέπει περισσότερα»

(Αραβική παροιμία) 

Στις διακοπές αντιπαλεύει πάντοτε η νοοτροπία του τουρίστα με την ιδιότητα του ταξιδιώτη και του παραδοσιακού περιηγητή. Ο τελευταίος, ο περιηγητής, τείνει να εξαφανιστεί και προκαλούν το ενδιαφέρον του μόνον οι «απάτητοι» τόποι. Έτσι ο σύγχρονος επισκέπτης προσπαθεί να συμβιβάσει σε μια ισορροπία την επιθυμία του να «ξεδώσει» και να δει ό,τι προγραμμάτισε (ο τουρίστας) αλλά και τη σφοδρή επιθυμία και περιέργεια να ανακαλύψει τα μυστικά κάθε τόπου και να εντρυφήσει σε αυτά (ο ταξιδιώτης).

Όσοι αντιλαμβάνονται τις διακοπές ως μία «απόδραση» από την καθημερινότητα, πέραν της υπόρρητης ομολογίας ότι νιώθουν δεσμώτες στο χώρο της μόνιμης κατοικίας τους, με την νοοτροπία του καταναλωτή μένουν στην επιφάνεια των πραγμάτων και αρκούνται σε αυτά που τους εξασφαλίζουν ως εμπειρία και βίωμα οι πέντε αισθήσεις. Είναι ο κλασσικός τύπος τουρίστα.

Αντίθετα στον ταξιδιώτη στον τόπο των διακοπών δεν κυριαρχεί υποχρεωτικά η καλύτερη αμμουδιά ούτε η αγωνιώδης αναζήτηση του πιο πολύβουου κέντρου αναψυχής ή εστίασης. Αντίθετα αναζητά το άγνωστο, επεξεργάζεται αυτό που φαίνεται επουσιώδες στο βλέμμα του τουρίστα, εξερευνά τη λεπτομέρεια, διαλογίζεται πάνω στα νέα στοιχεία που ανακαλύπτει (νοοτροπία ντόπιων, ιστορικά στοιχεία…) και γενικότερα δεν μένει στα επιφαινόμενα αλλά ως δύτης καταβυθίζεται στα άγνωστα και μυστικά των νέων τόπων.

Ο επισκέπτης έχει κάτι από το ομηρικό:

«πολλών δ’ ανθρώπων ίδενάστεα και νόονέγνω»

Ο τυφλός ραψωδός απέδωσε με πιστότητα κάτι από τον σύγχρονο τουρίστα και επισκέπτη, έστω κι αν ο Οδυσσέας λειτουργούσε κάτω από το βάρος του νόστου (επιστροφή στην πατρίδα) και της θεϊκής τιμωρίας.

Οι παραπάνω σκέψεις και αναφορές γεννήθηκαν από την φετινή μου επίσκεψη (καλοκαιρινές διακοπές γαρ) στα τέσσερα νησιά της Δωδεκανήσου: Καστελόριζο ή Μεγίστη, Ρόδο, Σύμη και Χάλκη. Την επίσκεψή μου στα νησιά αυτά τη θεώρησα χρέος και πατριωτικό καθήκον. Οι εντυπώσεις και οι περιγραφές που ακολουθούν έχουν μία αυτοτέλεια και είναι εμπλουτισμένες με επιπρόσθετα στοιχεία από τις σχετικές αναρτήσεις μου στο Facebook.

Η σειρά προβολής και καταγραφής των σκέψεων και εντυπώσεών μου σχετίζεται με τον χρόνο επίσκεψης και δεν ενέχει στοιχεία αξιολόγησης των νησιών μεταξύ τους.

 

Α. Καστελόριζο: Η Ελλάδα που αντιστέκεται…

«Εδώ δεν έχεις άλλο λόγο να υπάρξεις παρά να αισιοδοξείς

και να οραματίζεσαι»

(Θάνος Ασίκης)

Την Ελλάδα μπορείς να την γνωρίσεις καλύτερα όταν επισκεφθείς τις γεωγραφικές της εσχατιές. Γιατί μόνον εκεί χτυπά πιο αυθεντικά η καρδιά του ελληνισμού και στέλνει ένα μήνυμα ελπιδοφόρο: Αντέχουμε…

Το Καστελόριζο, η αρχαία Μεγίστη παραμένει ο προμαχώνας του ελληνισμού και της ελληνικότητας διακηρύσσοντας πως την ιστορία ενός τόπου δεν την γράφουν οι διεθνείς συνθήκες και οι γεωστρατηγικές επιδιώξεις και συμφέροντα, αλλά η απόφαση και η θέληση του λαού να μείνει όρθιος. Όρθιος ενάντια σε όλες εκείνες τις δυνάμεις που απεργάζονται την υποταγή και την εθνική του αποβιταμίνωση. 

Το Καστελόριζο ή Μεγίστη από τους αρχαίους χρόνους έως σήμερα λόγω της γεωγραφικής του θέσης γνώρισε πολλούς κατακτητές. Πολεμήθηκε, κατακτήθηκε, πουλήθηκε, καταστράφηκε… αλλά άντεξε. Αυτή η γεωγραφική κουκίδα, αυτή η γωνίτσα του ελληνισμού δίδαξε πως:

«τα σύνορα δεν χαράζονται με τις χιλιομετρικές αποστάσεις, αλλά με τις καρδιές των ανθρώπων που τα κατοικούν και από το φρόνημα αυτών που τους στηρίζουν».

(Γιώργος Δαμιανός)

Μπορεί κάποιοι γεωγραφικοί χάρτες να το αγνοούν ή να το τοποθετούν σε ένα ένθετο τετραγωνάκι, μπορεί να έγινε γνωστό στους Έλληνες περισσότερο από την εικόνα ενός πρωθυπουργού που το 2010 ανακοίνωσε την υπαγωγή της χώρας μας στο Δ.Ν.Τ. ή από τις πολλαπλές και προκλητικές δηλώσεις των ηγετών της γειτονικής χώρας. Ωστόσο το νησί υπάρχει ως μία ζωντανή μαρτυρία της συνέχειας του Ελληνισμού και ως μία πρόκληση να επαναπροσδιορίσουμε τον όρο Ελληνικότητα.

  Μόνο όταν βρεθείς χαμένος στο πέλαγος και γύρω σου οι εχθροί να παραμονεύουν μπορεί να ορίσεις πιο καθαρά την έννοια εθνική συνείδηση, πατριωτισμός και Ελληνικότητα. Τα λόγια της Κυράς της Ρω συγκλονίζουν:

«Τα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τ’ αγαπώ. Με την Ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες. Νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα,

χαμένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες

μέτρα από τις Τουρκικές ακτές».

Πόσοι από τους σύγχρονους Έλληνες θα μπορούσαν με το ίδιο πάθος να διακηρύξουν τα παραπάνω; Κάποιοι ντόπιοι του νησιού που συνάντησα στην τριήμερη παραμονή μου σε αυτό υποστήριξαν με περισσή θέρμη τα παραπάνω λόγια της Κυράς της Ρω και δήλωσαν πως δεν σκέπτονται να εγκαταλείψουν το νησί τους. Τα προβλήματα και οι δυσκολίες πολλές φορές τους φοβίζουν, αλλά η αγάπη τους για το νησί και την Ελλάδα «μαλακώνουν» κάπως τον πόνο και το παράπονο για την εγκατάλειψη.

Το νησί δεν «διατίθεται» μόνο για τουρίστες, αλλά περισσότερο για περιηγητές και ταξιδιώτες. Κι αυτό γιατί το Καστελόριζο δεν προσφέρεται για βιαστικές φωτογραφίσεις. Το νησί μπορεί να ζει στους θερινούς μήνες από τον Τουρίστα – Καταναλωτή, αλλά χρειάζεται και τον σκεπτόμενο Περιηγητή και Ταξιδιώτη. Γιατί μόνον ένας περιηγητής και ταξιδιώτης μπορεί να μετασχηματίσει τα ερεθίσματα της φυσικής ομορφιάς και της ιστορίας του νησιού σε ευκαιρία για ιστορικό στοχασμό.

Ζώντας έστω και λίγες μέρες σε αυτήν την κουκίδα της Ελληνικής γης δεν μπορείς να αποφύγεις κάποιες σκέψεις για τη χώρα σου. Σκέψεις που άλλους θα προβληματίσουν κι άλλους θα τους οδηγήσουν σε μια διαδικασία πατριδογνωσίας και εθνικής αυτογνωσίας.

 

Η Ελλάδα που αντιστέκεται…

Το Καστελόριζο είναι η έκφραση και η ηχηρή απόδειξη αυτής της χιλιοειπωμένης φράσης – στίχου: «Η Ελλάδα που αντιστέκεται…». Κι αυτό γιατί Ελλάδα είναι: Ο Τόπος, οι Άνθρωποι και ο τρόπος Σκέψης και αντίδρασής τους.

Ο ΤΟΠΟΣ: Αυτός ο έξοχος συνδυασμός του μπλε και του γαλάζιου του ουρανού και της θάλασσας. Η μοναδική μείξη του καφέ, του πράσινου, του γκρι και του κόκκινου των δασών, των πεδιάδων και της πέτρας ή των βράχων. 

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ: Ο Έλληνας είναι προϊόν αγωγής και όχι καταγωγής. Είναι ο ιδιαίτερος τρόπος σκέψης, συναισθήματος και αντίδρασης στα καθημερινά και μεγάλα ερωτήματα της ζωής. Όλα αυτά συνυφαίνονται στη Γλώσσα που καθορίζει και την ποιότητα της σκέψης σύμφωνα με τις αρχές της γλωσσολογίας. Μία γλώσσα όχι μόνον ως εργαλείο επικοινωνίας, αλλά και ως συστατικού στοιχείου της προσωπικής και εθνικής μας ταυτότητας. Συνιστά μία μορφή ανθελληνισμού όταν κάποιος δηλώνει Έλληνας, υπερηφανεύεται για την πιο πλούσια γλώσσα του κόσμου αλλά χρησιμοποιεί αγγλικές λέξεις για τα πιο απλά πράγματα. Κι αυτό φανερώνει ένα υπόρρητο αίσθημα εθνικής μειονεξίας ή μία κραυγαλέα προσπάθεια επίδειξης γλωσσομάθειας και αυτοεπιβεβαίωσης;

Η ΣΚΕΨΗ – Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ: Στοιχείο ελληνικότητας είναι ο ιδιαίτερος τρόπος που ο καθένας συλλαμβάνει, επεξεργάζεται, κατανοεί και ερμηνεύει ό,τι τον περιβάλλει κι ανάλογα αντιδρά. Είναι ο μοναδικός τρόπος να στοχάζεσαι πάνω στο μυστήριο της Ζωής και του Θανάτου, να βιώνεις την ελευθερία ως προϋπόθεση ευθύνης… Να παραμένεις Άτομο όταν όλοι γύρω σου αρέσκονται στην ασφάλεια της μάζας. Να ξεχωρίζεις τα όρια της Πίστης και του Ορθολογισμού. Να μην συγχέεις την συνειδητή υπακοή με την εθελοδουλεία. Ο Έλληνας ποτέ δεν «προσκύνησε» άνθρωπο, αλλά σεβάστηκε συνειδητά αυτόν που επέλεξε και αναγνώρισε ως εξουσία. Να βλέπεις τον συνάνθρωπό σου ως σκοπό και όχι ως μέσο. Υπάρχουμε «Ένεκεν των άλλων». Δεν ζεις για να επιβεβαιώνεις μόνον τον Εαυτό σου, αλλά και να υπηρετείς και την κοινότητα. Το επικούρειο «λάθε βιώσας» δεν αποκλείει το ενδιαφέρον για τα κοινά. Τραγικό δεν είναι η γνώση της περατότητάς μας, αλλά το να γνωρίζουμε τα όριά μας όταν τα υπερβαίνουμε… άρα στη συντριβή μας.

Σκόρπιες σκέψεις, άτακτοι λογισμοί ως αφετηρία για έναν εθνικό αναστοχασμόμε αφορμή όσα βίωσα ως ταξιδιώτης στο νησί του αρχαίου Έλληνα Μεγιστέα, του πρώτου οικιστή. Σκέψεις και συναισθήματα παραδοσιακά, αλλά τόσο αναγκαία για τη σημερινή Ελλάδα.

«Όσοι απομείναμε πιστοί στην παράδοση, όσοι δεν αρνηθήκαμε το γάλα που βυζάξαμε, αγωνιζόμαστε άλλος εδώ, άλλος εκεί, καταπάνω στην ψευτιά. Καταπάνω σ’ αυτούς που θέλουνε στην Ελλάδα ένα κουφάρι χωρίς ψυχή, ένα λουλούδι χωρίς μυρουδιά»

(Φώτης Κόντογλου, Πονεμένη Ρωμιοσύνη)

Β. Τα σύμβολα της Ρόδου

Ο επισκέπτης του νησιού έχει ταυτίσει τη Ρόδο με τα τρία οικόσημά της: Με το άγαλμα του Κολοσσού της Ρόδου (ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου), με τα δύο ελάφια στο λιμάνι και φυσικά με το Ανάκτορο του Μεγάλου Μαγίστρου. Έτσι γίνεται πάντα, γιατί αυτά είναι η ταυτότητα κάθε τόπου και μετά οι φυσικές ομορφιές. Οι παραλίες και τα Hotel ομορφαίνουν τις διακοπές μας, αλλά αυτά που προκαλούν ιδιαίτερη εντύπωση και μένουν στη μνήμη μας είναι τα ανθρώπινα δημιουργήματα. 

Η Ρόδος είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση ως προς τα σύμβολά της, αφού το βασικό της οικόσημο, ο Κολοσσός δεν υπάρχει πλέον παρά μόνον ως ιστορικό ανάγνωσμα. Από το περίφημο άγαλμα προς τιμήν του θεού Απόλλωνα δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνον ο όρος «κολοσσιαίον» ως επίθετο που δηλώνει το υπερμεγέθες.

Τα δύο ελάφια στο λιμάνι δεσπόζουν κι ας είναι αφρόντιστα. Είναι ιταλικής έμπνευσης και εισαγωγής. Κάποιες φορές τα σταθμευμένα αυτοκίνητα και τα ιστιοφόρα μειώνουν την επιβλητικότητά τους.

Το ανάκτορο του Μεγάλου Μαγίστρου και τα επιβλητικά ενετικά Τείχη, προσδίδουν στο νησί ξεχωριστή ομορφιά. Οι τουρίστες κατά χιλιάδες συρρέουν και θαυμάζουν την αρχιτεκτονική του.

Εύκολα, όμως, στοχάζεται κάποιος τι θα ήταν η Ρόδος για τον ξένο επισκέπτη χωρίς τα δύο τελευταία σύμβολα; Σκέψεις που μπορούν να οδηγήσουν σε ακραίες αναλύσεις που ωστόσο κρύβουν κάποιες αλήθειες.

Οι Ενετοί ως θαλασσοκράτορες στους τόπους κατάκτησης άφησαν δημιουργήματα που αποτελούν τη βασική οικονομική βάση των σύγχρονων πόλεων. Μία απλή σύγκριση με έργα άλλων κατακτητών θα καταδείκνυε την «ποιότητά» τους. Οι Τούρκοι και οι Γερμανοί το μόνο που άφησαν ως «πολιτιστική κληρονομιά» είναι τα μνημεία σφαγιασθέντων. Κάτι υποδηλώνει κι αυτό…

Ίσως οι ιστορικοί του μέλλοντος αλλά και οι σύγχρονοι επισκέπτες θα πρέπει να στοχασθούν πάνω σε αυτό. Η ανθρωπογεωγραφία των κατακτητών ίσως φωτίσει από πολλές πλευρές την ανθρώπινη φύση και τους εθνικούς πολιτισμούς μακριά από εθνικιστικές ιδεολογίες.

Πολλά, όμως, μπορούν να διδαχθούν και οι ντόπιοι από την παρουσία και τη χρήση των συμβόλων. Γιατί σε αυτά είναι αποθηκευμένη η τοπική ιστορία.

Το νησί θα μπορούσε να προβάλει με πολλούς τρόπους την εμβληματική φράση του Κλεόβουλου του Λίνδιου«Μέτρον άριστον». Ωστόσο αυτή η ιστορική – φιλοσοφική παρακαταθήκη περνά απαρατήρητη από τον επισκέπτη που αναζητά κάτι γι’ αυτήν, που τόσα πολλά θα έχει διαβάσει. Κι αυτό γιατί η έννοια του μέτρου δέσποζε στην αρχαιοελληνική σκέψη ως αντίβαρο σε συμπεριφορές Ύβρεως. Είναι κρίμα που μία τέτοια φράση – θέση δεν προβάλλεται στη Ρόδο.

Στη Ρόδο υπάρχει και το χωριό Απόλλωνα που έλαβε το όνομά του από τον θεό Απόλλωνα. Άγνωστο για τους πολλούς, αλλά σημαντικό για κάποιους που αναζητούν κάποια κρυφά μυστικά στην αρχαία ελληνική θρησκεία και σκέψη. Αξιοπαρατήρητη είναι η νοητή ευθεία που ενώνει το Μαντείο των Δελφών (λατρευμένος θεός ο Απόλλωνας) με το Ναό του Απόλλωνα στη Δήλο (271χλμ.). Αν προεκτείνουμε την ευθεία αυτή θα δούμε ότι οδηγεί στον Απόλλωνα της Ρόδου (271χλμ.). Σημαίνει κάτι αυτό;

 

Γ. Σύμη: Μία ζωγραφιά στο Αιγαίο

Για κάθε νησί υπάρχει κι ένας χαρακτηρισμός που σχετίζεται είτε με τις φυσικές του ομορφιές είτε με την ιστορία του ή ακόμη και με τον πολιτισμό και την νοοτροπία των ανθρώπων του, όπως: Κέρκυρα – Το νησί των Φαιάκων, Ιθάκη – Το νησί του Οδυσσέα, Ζάκυνθος – Το φιόρο του Λεβάντε…

Τη Σύμη μόνον με όρους αισθητικής μπορείς να την κατατάξεις σε μία κατηγορία νησιών. Μόνον η έννοια του Ωραίου μπορεί να αποδώσει με πιστότητα την εικόνα του νησιού αυτού.

Η αρχιτεκτονική των κτιρίων και η πολυχρωμία τους μαγεύουν το βλέμμα του επισκέπτη και ξεχνά τα υπόλοιπα. Ένας ζωγράφος ίσως θα αδυνατούσε να δημιουργήσει έναν πίνακα αντάξιο της πραγματικής ομορφιάς του νησιού.

Το γαλάζιο της θάλασσας συνδυάζεται αρμονικά με το γκρι των βράχων. Κάπου – κάπου κάποια δέντρα εμπλουτίζουν την ποικιλία των χρωμάτων.

Κύματα vs Βράχοι: Την γεωγραφική μορφολογία του νησιού την καθορίζει το αποτέλεσμα της πάλης ανάμεσα στα κύματα και τους βράχους. Οι βράχοι αντιστέκονται, αλλά ο χρόνος είναι με το μέρος του νικητή, των κυμάτων. Γι’ αυτό και η Σύμη είναι γεμάτη από κολπίσκους. Οι αμμουδιές λίγες… αλλά τα νερά καθάρια.

Το νησί κατοικήθηκε από τους προϊστορικούς χρόνους και το όνομα το οφείλει στην όμορφη Σύμη. Η μυθολογία αδυνατεί να προσδιορίσει επακριβώς το γενεαλογικό της δέντρο. Ο Νιρεύς συμμετείχε στον Τρωϊκό πόλεμο με 3 πλοία και κέρδισε το θαυμασμό όλων για την ομορφιά του και λιγότερο για την ανδρεία του.

Έκτοτε το νησί «αιχμάλωτο της γεωγραφίας» του, γνώρισε πολλούς κατακτητές: Ρόδιοι, Αθηναίοι, Ρωμαίοι, Τούρκοι, Ιταλοί, Γερμανοί, Άγγλοι… μέχρι την ενσωμάτωσή του στην Ελλάδα το 1948.

«Απόψε κρυφομίλησε η Λευτεριά σε μένα./ Πάψετε Δωδεκάνησα

νάστε συλλογισμένα»

Ο ποιητής Φώτης Βαρέλης απέδωσε με παραστατικό τρόπο την απελευθέρωση της Σύμης από τους Γερμανούς, 8 Μαΐου 1945. Η ελευθερία στεφανώνει και πάλι το νησί. Το δίδαγμα είναι σαφές. Πώς μπορούν τα διάφορα συμφέροντα και σκοπιμότητες να βιάζουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης κάθε τόπου και να τον καθιστούν αντικείμενο αγοραπωλησίας;

Δυστυχώς, όμως, η ιστορία του νησιού δεν προβάλλεται καθόλου, αφού το κτήριο που υπογράφτηκε η απελευθέρωση της Σύμης από τους Γερμανούς (8 Μαΐου 1945) έγινε καφετέρια. Ο Δήμος αδιαφορεί για την ενημέρωση των τουριστών. Φαίνεται πως η ιστοριογνωσία υποχωρεί μπροστά στον ήχο του χρήματος από τον τουρισμό.

Πρέπει να γνωρίζουμε όμως πως δεν αρκούν τα κότερα και οι τουρίστες για την επιβίωση και την ελληνικότητα ενός νησιού. Ο επισκέπτης αναζητά και κάτι άλλο εκτός από την φυσική ομορφιά.

Η εικόνα του Δημαρχείου αδικεί το νησί και την αισθητική του χώρου. Στον επισκέπτη όλα μετράνε.

Η καλή σκάλα και η διαδρομή με το τραινάκι στο Νημποριό είναι από τα ενδιαφέροντα του νησιού. Το συμιακό γαριδάκι έγινε το οικόσημο του νησιού για τους φανατικούς της γεύσης.

Ωστόσο ο παραδοσιακός δρόμος του Γιαλού με τα πολλά αυτοκίνητα εμποδίζει τον περίπατο δίπλα στη θάλασσα, όπως και τα πολλά ιστιοφόρα και κότερα (κάποια υπερμεγέθη) αποκρύπτουν κάποια κομμάτια της πρωτεύουσας...

Όποιος επισκέπτεται τη Σύμη υπόσχεται στον εαυτό του να ξαναπάει. 

Δ. Χάλκη: Η άλλη Ελλάδα…

Συνηθίσαμε να ορίζουμε ως Ελλάδα ό,τι κάνει πάταγο ή ό,τι είναι πρωτοσέλιδο στα πρωϊνάδικα ή ό,τι σχετίζεται με τις ιδιορρυθμίες των ολίγων «επιφανών».

  

Η Χάλκη δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τα άλλα «ξακουστά» νησιά μας γιατί δεν έτυχε να ευδοκιμήσουν στη στεριά και στη θάλασσά της τα πολυτελή ξενοδοχεία με τους επώνυμους επισκέπτες ή ιδιοκτήτες.

Στην ιστορία της δεν μπορεί να βρει κάποιος ένα μεγάλο γεγονός ή ήρωα. Ούτε κάποια θεότητα αρχαία λατρεύτηκε με πάθος.

Όλα εδώ κυλούν ήσυχα. Το τοπίο, το βραχώδες έδαφος, η ήρεμη θάλασσα με τις μικρές παραλίες, η λιγοστή βλάστηση, τα όμορφα σπίτια και φυσικά οι καλοσυνάτοι άνθρωποί της συνθέτουν έναν ιδανικό τόπο για θερινές διακοπές. Ενδείκνυται για όσους αναζητούν λίγη ησυχία από τα πολύβουα αστικά κέντρα και τη θορυβώδη καθημερινότητα.

 Οι μόνιμοι κάτοικοι – ντόπιοι και αλλοεθνείς – δημιουργούν ένα διαφορετικό κλίμα από αυτό που έχουμε συνηθίσει στα άλλα ελληνικά νησιά. Οι ξένοι πασχίζουν να μάθουν την ελληνική γλώσσα, όταν κάποιοι Έλληνες καταφεύγουν στην Αγγλική για το πιο απλό πράγμα.

Αλβανοί, Ιταλοί, Άγγλοι, Εσθονοί και άλλων εθνοτήτων έγιναν μόνιμοι κάτοικοι του νησιού. Ξαφνιάζει λίγο αυτό, αλλά κρύβει μικρές αλήθειες… Η πολυπολιτισμικότητα σε ένα μικρό νησί.

Οι άνθρωποι του νησιού πρόσχαροι σέ κερδίζουν με την ευγένειά τους. Από μακριά σού απευθύνουν ένα καλόκαρδο «Καλημέρα». Άνθρωποι απλοί, καρτερικοί και γελαστοί.

 

Δίπλα στους ανθρώπους θα βρεις και ζώα, όπως κατσίκες που τρέφονται από τον ήλιο και τα χόρτα των βράχων. Ένα γαϊδουράκι μάς θυμίζει άλλες εποχές. Αυτό τουλάχιστον δεν έχει το άγχος της πανδημίας και της τουριστικής ανάπτυξης του νησιού.

Η Ελλάδα υπάρχει παντού και «καλά κρατεί». Άλλοτε μάς πληγώνει, και άλλοτε μάς χαροποιεί που ακόμα επιμένει να αντιστέκεται σε ό,τι μάς αλλοτριώνει ως λαό και πολιτισμό.

Ελλάδα δεν είναι μόνον η Αθήνα, η Μύκονος και οι υπερτιμημένοι celebrities. Ελλάδα είναι οι τόποι όπου οι κάτοικοι πασχίζουν να επιβιώσουν χωρίς τον τεχνητό θόρυβο κάποιων κενών ανθρώπων.

Ελλάδα είναι και το λουλούδι της φωτογραφίας που κατόρθωσε να φυτρώσει εκεί που δεν το «σπείρανε» γιατί είχε θέληση και δύναμη για ζωή… ήταν μια ευχάριστη συντροφιά σε στιγμές περισυλλογής και φιλοσοφικού στοχασμού για το μυστήριο και το μεγαλείο της ζωής. 

Τελικά είμαστε οι άνθρωποι που γνωρίσαμε, οι τόποι που ζήσαμε – έστω και ως επισκέπτες – και ό,τι βιώσαμε ή σκεφτήκαμε μέσα από την επικοινωνία με ό,τι μάς περιβάλλει. Είναι σημαντικό να κάνουμε σκέψη τα ερεθίσματα του περιβάλλοντός μας.

https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com