Μαλιακός Κόλπος....Μπροστά μας οι απέραντοι ελαιώνες και στο βάθος χιονισμένος ο Παρνασσός
Ανοιξη....Φτάνουμε στην Δρακεια.
Δράκεια
Η Δράκεια είναι χωριό του δήμου Βόλου, στη Θεσσαλία. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 381 κατοίκους. Είναι κτισμένη σε υψόμετρο 500, στις πλαγιές του Πηλίου, 17 χιλιόμετρα ανατολικά από τον Βόλο. Έχει χαρακτηριστεί ως παραδοσιακός. Στην τοπική κοινότητα Δράκειας υπάγεται ο οικισμός Χάνια, όπου βρίσκεται το χιονοδρομικό κέντρο Πηλίου.
Ελαιοτριβείο – Αλευρόμυλος Ι.Μίχου (1880) – Πέτρινο Τοξωτό Γεφύρι
Το Τοξωτό γεφύρι του Μίχου...Το χωριό ιδρύθηκε στα μέσα του 15ου αιώνα ή στις αρχές του 16ου. Οι περισσότερες οικογένειες προέρχονταν από την Ήπειρο. Η παλαιότερη μνεία του οικισμού γίνεται τον 16ο αιώνα. Αναφέρεται σε έγγραφο το οποίο κατατέθηκε στο Μεγάλο Μετέωρο ανάμεσα στο 1520 και στο 1640. Επίσης, αναφέρεται σε έγγραφο δωρεάς προς τον Πανάγιο Τάφο το 1658. Το 1614 στο χωριό έμεναν 147 οικογένειες. Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνταν με την καλλιέργεια ελιών και μήλων, την ξυλεία, ενώ στις αρχές του 18ου αιώνα αναπτύχθηκε το εμπόριο και τη βιοτεχνία μεταξιού. Στο χωριό υπήρχαν νερόμυλοι.
Η Δράκεια αναφέρεται στη Γεωγραφία Νεωτερική, του Δανιήλ Φιλιππίδη και Γρηγορίου Κωνσταντά, το 1791, όπου περιγράφεται ως μεγάλο χωριό με μέχρι 600 σπίτια, τα περισσότερα όμορφα και μεγάλα και προξενούν, κατάφυτο από καρποφόρα δέντρα κατάρρυτο από νερά. Τον 19ο αιώνα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα χωριά του Πηλίου. Το 1860 είχε περίπου 2.500 κατοίκους και ήταν το τέταρτο μεγαλύτερο χωριό του νομού πληθυσμιακά, μετά τον Αλμυρού, τη Μακρινίτσα και τη Ζαγορά. Ο πληθυσμός της το 1882 είχε ανέβει στους 2.637 κατοίκους. Το 1901 είχε τριτάξιο ελληνικό σχολείο, δημοτικό σχολείο αρρένων και θηλέων. Η Αγριά ήταν το επίνειό της.
Ποταμός Βρύχων
Το Σκαμνί του Δράκου....Ετσι λένε αυτόν τον μεγάλο βράχο που πέταξε ο Δράκος από τα ψηλά της Δρακειας,εκεί δηλαδή που κατοικούσε!!!
Ο Ποταμός Βρύχων.....Οταν κατεβάζει πολύ νερό,κάνει μεγάλο θόρυβο ...δηλαδή,βρυχάται!
Ο Αγιος Νικολαος Δρακειας....Υπάρχουν αρκετές ερμηνείες για την προέλευση του ονόματος. Σύμφωνα με την εκδοχή που υποστηρίζει ο Ζ. Κυρτσώνης, πήρε το όνομά του από τον πρώτο οικιστή του χωριού, τον Δράκο. Ο Αν. Γρίβας υποστηρίζει ότι το όνομα προέρχεται από κάποιο μυθολογικό δράκο ο οποίος ζούσε στην περιοχή. Μια τρίτη εκδοχή αναφέρει ότι προέρχεται από τη λέξη δραξ, που σημαίνει χούφτα χεριού, ως αναφορά στον τόπο που είναι κτισμένο το χωριό. Άλλες εκδοχές αναφέρουν ότι το όνομα έχει σλαβική προέλευση. Σύμφωνα με μια άποψη, προέρχεται από τη λέξη drag που σημαίνει όμορφη περιοχή, ή draka, η οποία αναφέρεται σε χαμηλά αγκαθωτά φυτά, το παλιούρι.
Ένα από τα λίγα όμορφα χωριά του Πηλίου που δεν τα έχουν ακόμα εκμεταλλευτεί τουριστικά, ο τέλειος προορισμός για ξεκούραση και απομόνωση μέσα στη φύση είναι το χωριό Δράκεια. Απέχει 18 χλμ από το Βόλο και 8 χλμ από την Αγριά ενώ βρίσκεται σε υψόμετρο 500μ.
Χτισμένη σε όμορφο φυσικό περιβάλλον - πλατάνια, καρυδιές και καστανιές -, η Δράκεια έχει παραδοσιακά σπίτια, βρύσες και τρεχούμενα νερά. Χαρακτηριστικό του χωριού αποτελούν τα σπίτια με τις πέτρινες στέγες.
Στη Δράκεια ο ήλιος ανατέλλει αργά το πρωί και βασιλεύει νωρίς το βράδυ, με αποτέλεσμα να ηλιάζεται το χωριό μόνον λίγες ώρες γι’ αυτό και είναι δροσερό τους καλοκαιρινούς μήνες.Σήμερα με επουλωμένες τις πληγές της η Δράκεια συνεχίζει να αναπτύσσεται μαζί με την Αγριά, της οποίας αποτελεί δημοτικό διαμέρισμα. Από τις εξοχές της ξεχωρίζουν τα Χάνια με τα οποία συνδέεται οδικά και η Ανεμούτσα όπου μπορεί κανείς να θαυμάσει σπάνια φυσική ομορφιά.
Η ίδρυση του οικισμού της Δράκειας θα μπορούσε να τοποθετηθεί προς τα μέσα του 15ου αιώνα ή τις αρχές του 16ου αιώνα. Μέσα σε ένα ειδυλλιακό και υποβλητικό περιβάλλον, κτίσθηκε στον καιρό της Τουρκοκρατίας το χωριό Δράκεια, στο βάθος μιας μεγάλης κόγχης που εκτείνεται δεξιά και αριστερά προς τις χαράδρες που διασχίζουν τις δύο πλευρές του λόφου σαν αμφιθέατρο με την πλατεία που εκτείνεται προς τη ράχη του γηλόφου του Άθωνα, από όπου ο παρατηρητής μπορεί να αντικρίζει τον Παγασητικό κόλπο.
Αγιος Νικόλαος 1870
Οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού ασχολούνταν με την καλλιέργεια ελαιόδεντρων και μήλων και κάποιοι άλλοι με την ξυλεία. Παλαιότερα υπήρχαν μύλοι που άλεθαν σιτάρι. Επιπλέον ήταν το πρώτο χωριό σ όλο το Πήλιο το οποίο απέκτησε ηλεκτρικό ρεύμα. Αυτό έγινε μέσω της βοήθειας του Γκούνη, ο οποίος δώρισε μια ολόκληρη εγκατάσταση παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος.
Αγιος Νικόλαος 1870
Μετά το πόλεμο η Δράκεια από τη μια ακολουθεί τη μοίρα των ελληνικών ορεινών χωριών που αποπληθυσμοποιούνται συνεχώς. Από την άλλη δύο τραγικά γεγονότα μέσα στον 20ο αιώνα έμελλαν να πετύχουν καίρια πλήγματα στη Δράκεια Το βράδυ της 17ης Δεκεμβρίου 1943 γερμανικά αποσπάσματα των Ες - Ες εισβάλλουν στο χωριό συλλαμβάνουν τους άνδρες του χωριού και την άλλη μέρα στις 18 Δεκεμβρίου του Αγ. Μοδέστου, εκτελούν 118 από αυτούς.
Ότι κατάφερε να εξουδετερώσει σε ανθρώπινο δυναμικό αυτή η βάναυση συμπεριφορά, θα το ολοκληρώσει 12 χρόνια μετά το κτύπημα του Εγκέλαδου. Η Δράκεια που ήταν παράδειγμα πηλιορείτικου οικισμού, χτυπιέται άσχημα από τους σεισμούς του 1955 χάνοντας οριστικά τα θαυμάσια αρχοντικά της.
Αγιος Αθανάσιος εν Αθω
Άγιος Λαυρέντιος
Ο Άγιος Λαυρέντιος είναι χωριό της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας. Βρίσκεται κτισμένος στις νότιες πλαγιές του Πηλίου σε υψόμετρο 600 μ. και σε απόσταση 19 χλμ. ανατολικά από τον Βόλο, ανάμεσα στα χωριά Δράκεια και Άγιος Γεώργιος. Κοντά στο χωριό ρέει ο χείμαρρος Βρύχωνας.
Σήμερα, ο Άγιος Λαυρέντιος παραμένει ένα από τα κεφαλοχώρια του Πηλίου, αλλά, όπως και όλα τα χωριά της περιοχής, έχει αρχίσει να φθίνει τόσο οικονομικά όσο και πληθυσμιακά. Οι κάτοικοι του χωριού εξακολουθούν να ζουν από την γεωργία, ενώ σημαντική πηγή εσόδων αποτελεί και ο τουρισμός.
Αγιος Αθανάσιος 1777
Το χωριό διατηρεί πλούσια την παραδοσιακή αρχιτεκτονική του με πολλές εκκλησίες, αρχοντικά, πλατείες, βρύσες και λιθόστρωτους δρόμους (καλντερίμια). Εκτός από την Μονή του Αγίου Λαυρεντίου, ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει το ξωκλήσι της Παναγίας Σουραβλού (αφιερωμένο στην Ζωοδόχο Πηγή), τον Άγιο Αθανάσιο (1777) και τον Άγιο Δημήτριο (1730) στην κεντρική πλατεία.
Τσαγκαράδα
Λίγο πριν βγει ο ήλιος....
Μέσα από τα δένδρα και τα...καλώδια της ΔΕΗ ο ήλιος ανέτειλε...
Ξενώνας
Η Τσαγκαράδα,Είναι, όμως, κι ένα χωριό που άλλο δεν πρέπει να έχει τόσες πολλές εκδοχές για την προέλευση της ονομασίας του. Η πιο απλοϊκή εκδοχή έχει σχέση με τα παπούτσια και βασίζεται στο γεγονός ότι το χωριό κάποτε ονομαζόταν «Τσαγκαράδες». Μια άλλη εκδοχή στηρίζεται σε ετυμολογία ξένων λέξεων κυρίως Σλάβικων που στη διαλεκτό τους σημαίνει ωραία θέα. Μια ακόμα εκδοχή θέλει το όνομα «Τσαγκαράδα» να προέρχεται από το αραβικό «τσαγκάρ» που σημαίνει «βράχος».
Ενα είναι σίγουρο: η ομορφιά της είναι μοναδική. Μεγάλα πλατάνια- και ένα από τα γηραιότερα στην Ελλάδα- λιθόχτιστα καλντερίμια, καλαίσθητα αρχοντικά, κομψοτεχνήματα της πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής, ανθοστόλιστες αυλές, πλούσια φύση και θέα προς το Αιγαίο. Όλα όσα κάνουν προσδίδουν στο Πήλιο την ιδιαίτερη ατμόσφαιρά του μπορεί κανείς να τα βρει σε αφθονία στην Τσαγκαράδα.
Το χωριό αποτελείται από τέσσερεις μικρότερους οικισμούς, οι οποίοι παίρνουν το όνομά τους από τις εκκλησίες που βρίσκονται στις κεντρικές πλατείες: Άγιοι Ταξιάρχες που είναι και ο παλαιότερος οικισμός, Αγία Παρασκευή και Άγιος Στέφανος, που βρίσκονται κατά μήκος του δημόσιου δρόμου, και Αγία Κυριακή, η οποία βρίσκεται χαμηλά στην πλαγιά του βουνού προς τη θάλασσα.
Παπα Νερο....Η παραλία Παπά Νερό στο Πήλιο, βρίσκεται ανάμεσα στον Αγ. Ιωάννη και την Νταμούχαρη στο Μούρεσι. Ακριβώς στα όρια της παραλίας του Άι Γιάννη θα βρείτε μια εντυπωσιακή αμμουδιά, με την ιδιαίτερη ονομασία Παπά Νερό.
Η παραλία πήρε το όνομά της από την ομώνυμη πηγή που βρίσκεται λίγο πιο πάνω, στη θέση Τρύπια Πέτρα, λέγεται ωστόσο ότι πριν από πολλά χρόνια πνίγηκε εδώ ένας παπάς. Απ’ όπου κι αν πήρε το όνομά της, ένα είναι βέβαιο: πρόκειται για εκπληκτική τοποθεσία, μέσα στο πράσινο και με κρυστάλλινα νερά.
Νταμούχαρη
Η "Νταμούχαρη" είναι ένας μικρός παραδοσιακός οικισμός ψαράδων, στη βορειοανατολική ακτή του Πηλίου, στο Αιγαίο Πέλαγο. Για την ακρίβεια αποτελεί το επίνειο ενός μεγαλύτερου ορεινού χωριού που λέγεται "Μούρεσι". Πρόκειται για δύο κολπίσκους, ένα γραφικό λιμάνι βόρεια και μία παραλία με το χαρακτηριστικό της λευκό βότσαλο νότια την "Παλιά Νταμούχαρη", σε μια καταπράσινη βουνοπλαγιά του Ανατολικού Πηλίου με πλούσια άγρια βλάστηση. Ανάμεσά τους δεσπόζει ένας μικρός λόφος με ερείπια από τείχη βενετσιάνικου κάστρου Μεσαιωνικής Εποχής.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με το σημαντικό της ιστορικό ρόλο και τη σύνδεση του οικισμού με όλα τα κύρια μονοπάτια του Πηλίου κάνουν το μικρό ψαροχώρι ιδανικό προορισμό για όσους επιθυμούν να χαλαρώσουν στις διακοπές τους, να απολαύσουν τη φύση και να αποδράσουν από την καθημερινότητα.
Από την "Παλιά Νταμούχαρη" ξεκινάει και καταλήγει το εντυπωσιακό αιωνόβιο μακρύ καλντερίμι που οδηγεί στην Τσαγκαράδα, κεφαλοχώρι μιας άλλης εποχής και την Φακίστρα, μια ερημική πολύ ιδιαίτερη παραλία με καταγάλανα νερά
Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο Απόστολος Βαïνόπουλος, , καπετάνιος στα αγγλικά εμπορικά πλοία, επιστρέφει στη γενέτειρά του και αποφασίζει να οργανώσει στην Νταμούχαρη μια επιχείρηση εισαγωγών και εξαγωγών από και προς το Ανατολικό Πήλιο. Εκείνη την εποχή όλο το εμπόριο της περιοχής διεξαγόταν μέσω θαλάσσης από το μοναδικό φυσικό λιμάνι της Νταμούχαρης, με το χαρακτηριστικό του τελωνείο πάνω στον κόλπο και τις μεγάλες αποθήκες περιμετρικά του.
Η ιστορία της Νταμούχαρης ξεκινάει ήδη από το Μεσαίωνα, όταν η Βενετία κυριαρχούσε σε όλη τη Μεσόγειο. Οι Ενετοί ναυτικοί επέλεξαν την στρατηγική της θέση για να χτίσουν εκεί ένα φρούριο (με ερείπιά του ορατά μέχρι σήμερα) που θα τους χρησίμευε ως σταθμό ανεφοδιασμού και ασφάλειας από τους πειρατές του Αιγαίου Πελάγους. Λέγεται ότι την ώρα της πειρατικής επίθεσης οι Βενετοί προετοιμάζονταν πίσω από τα τείχη και προσεύχονταν στην Παρθένο Μαρία ζητώντας προστασία, ψελλίζοντας: Ντάμι (λατινικά) Χάρη (ελληνικά), που σημαίνει “Δώσε μου χάρη”
Μετά τη δεκαετία του ΄40 και την επέκταση του οδικού δικτύου, η Νταμούχαρη χάνει τελείως τον εμπορικό της ρόλο και μετετρέπεται σε λημέρι ψαράδων μέχρι την τουριστική ανάπτυξη του μέρους από τη δεκαετία του ’60 και μετά.
Οι πρώτοι ξένοι ταξιδιώτες είναι γερμανικής κυρίως προέλευσης, οι οποίοι ανακαλύπτουν το χωριό τυχαία και επιθυμούν να διατηρήσουν μαζί του μια πιο σταθερή σχέση μετατρέποντας ένα από τα πιο παλιά κτίρια του οικισμού σε Ξενώνα, ενώ αργότερα αγόρασαν περιουσίες και έχτισαν τα δικά τους εξοχικά.
Η πλατεία της Αγίας Παρασκευής.............Όσοι γνωρίζουν την περιοχή υποστηρίζουν ότι ο μεγαλοπρεπής πλάτανος οφείλει το μέγεθος και τη μακροζωία του στις φυσικές πηγές, πάνω στις οποίες έχει ριζώσει.
Χαρακτηριστικό της ανάπτυξης του είναι ότι το πλακόστρωτο της πλατείας ανακατασκευάζεται σχεδόν κάθε 15 χρόνια, καθώς οι πλάκες της λιθόστρωτης πλατείας ανασηκώνονται σε πολλά σημεία.
Η Τσαγκαράδα Βρίσκεται στις βορειοανατολικές πλαγιές του Πηλίου, σε υψόμετρο 500 μέτρων, και οι βασικές συνοικίες της Τσαγκαράδας «ορίζονται» από τις τέσσερις εκκλησίες στις κεντρικές πλατείες τους: Ταξιάρχες, Αγία Παρασκευή, Άγιος Στέφανος και Αγία Κυριακή. Το πιο εντυπωσιακό αξιοθέατο είναι αναμφίβολα ο τεράστιος υπεραιωνόβιος πλάτανος στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής, με τον επιβλητικό όγκο και την ευεργετική σκιά.
Μυλοπόταμος
Από την μια μεριά......Χαρακτηριστικό είναι ότι η παραλία χωρίζεται στα δύο από έναν βράχο, με μια τρύπα-στοά στο κέντρο του, ο οποίος προσφέρει προστασία από τον αέρα και σκιά για τον ήλιο. Η χρυσή της άμμος συνδυάζεται με το λευκό βότσαλο και ενώνεται με τα διάφανα τιρκουάζ νερά και το πυκνό πράσινο του βουνού.
Το βράχο μπορεί να τον προσπεράσουν όλοι και να μεταβούν στο άλλο κομμάτι της παραλίας. Έτσι, ενώ στη μια της πλευρά υπάρχει beach bar που προσφέρει τα απαραίτητα ροφήματα και σνακ στους λουόμενους, η άλλη της πλευρά, είναι «πριβέ» και ερημική.
....και απο την αλλη...Μόλις βρεθείτε εκεί θα νομίζετε ότι είστε στην Καραϊβική. Ο Μυλοπόταμος έχει δίκαια κερδίσει γαλάζιες σημαίες και έχει φωτογραφηθεί από πολλά διεθνή περιοδικά.
Ο Μυλοπόταμος είναι η διασημότερη από τις παραλίες του Πηλίου και βρίσκεται στην ξακουστή Τσαγκαράδα. Η παραλία χωρίζεται στα δύο με μια πέτρινη αψίδα κάνοντας το σκηνικό “μαγικό”!
Σε αυτό το σημείο εκβάλλει και το ρέμα του Μυλοποτάμου, ενώ αν κανείς ακολουθήσει την πορεία μέχρι τη Τσαγκαράδα θα μπορέσει να αντικρίσει το θρυλικό γεφύρι του χωριού.
Κισσός
Το Πήλιο φημίζεται για την γραφικότητά του αλλά και για το σύνολο των παραδοσιακών του οικισμών που ξεχωρίζουν για την ομορφιά τους. Ένα από αυτά, είναι και ο Κισσός, το γραφικό χωριό που βρίσκεται σκαρφαλωμένο στις πλαγιές του βουνού των Κενταύρων και έχει απέραντη θέα στο Αιγαίο
Μπορεί ο Κισσός να μην είναι ανάμεσα στα διάσημα και πολυακουσμένα ορεινά χωριά του Πηλίου, ωστόσο κερδίζει τον επισκέπτη με την γραφικότητά του και την υπέροχη θέα του στο γαλάζιο του Αιγαίου, την οποία μπορείτε να απολαύσετε από διάφορα σημεία.
Αγία Μαρίνα
Πρόκειται για τρίκλητη βασιλική του 17ου αιώνα. Κτισμένη το 1650 μ.Χ. περίπου, όταν δηλαδή η Ελλάδα ήταν υπό Τουρκική κυριαρχία. Το μεγάλο μέγεθος του χώρου του ναού και το γεγονός ότι είναι χτισμένος στην πλατεία του χωριού, μαρτυρούν ότι χτίστηκε με άδεια των Τούρκων.
Αυτός ο ρυθμός ήταν απαγορευμένος από τους Τούρκους κατά την Τουρκοκρατία διότι θεωρούσαν οτι ήταν πολύ εντυπωσιακός “φανταχτερός” τρόπος αρχιτεκτονικής για θρησκευτικό ναό, σε σύγκριση ειδικά με τους δικούς τους “ναούς”.
Πρέπει επίσης να σημειωθεί οτι στο χωριό Κισσός, στο οποίο ανήκει η εκκλησία ανακαλύφθηκε ένα ορυχείο αργύρου – ασημιού.
Αγία Μαρίνα..Απο την είσοδο του Ιερού Ναού είναι εντυπωσιακές οι εικόνες και το πανέμορφο ξυλόγλυπτο τέμπλο. Ο τεχνίτης χρησιμοποίησε ξύλο φλαμουριάς γιατί είναι μαλακό και εύκολο να δουλέψει κανείς πολύπλοκα σκαλίσματα. Επίσης γιατί είναι ανθεκτικό και διατηρείται για πολλά χρόνια.
Στο τέμπλο μπορεί κανείς να δει πανέμορφα σκαλίσματα και αναπαραστάσεις απο ζωα και φυτά που αντιπροσωπεύουν την φύση. Υπάρχει επίσης και μια αναπαράσταση της κιβωτού του Νωε.
Πάνω απο την Ιερά Πύλη (Iερό) μπορούμε να δούμε τον Νωε να είναι ξαπλωμένος και να αναπαύεται.
Στο κέντρο της Ιεράς Πύλης μπορούμε να δούμε μια γοργόνα (μορφή παρμένη απο την αρχαία μυθολογία), η οποία αναπαριστά τη γοργόνα που μεταμορφώνει σε πέτρα ολα τα κακά στοιχεία και τα κρατάει μακριά απο τα Ιερά Χώματα. Σε κάποιες απο τις εικόνες βλέπουμε αναπαραστάσεις πουλιών με γυριστά ράμφη. Κρεμασμένα απο αυτά τα ράμφη είναι τα καντήλια του ναού.
Ολο το τέμπλο είναι καλυμένο με φύλλα χρυσού. Το τέμπλο δημιουργήθηκε κατά τον 18ο αιώνα. Οι εργασίες ξεκίνησαν το 1720 και ολοκληρώθηκαν 60 χρόνια περίπου μετά. Η κάλυψη με τα φύλλα χρυσού έγινε το 1793.
Tο μεγαλόπρεπο τέμπλο του ναού είναι φτιαγμένο απο τεχνίτες απο την Ήπειρο.
Σε κάποια τμήματα του τέμπλου εχουν δημιουργηθεί επίτηδες τρύπες ωστε να τις διαπερνά το φως που μπαίνει απο τα πίσω παράθυρα. Αυτή η τεχνική ονομάζεται “σκιαρόσκουρο” (που σημαίνει κίνηση της σκιάς).
Αγία Μαρίνα..Οι εσωτερικοι τρουλοι !!Οι αγιογραφίες και τοιχογραφίες του ναού είναι του 1802, όπως μαρτυρεί η πρώτη δεξιά κολώνα του ναού ( ανδρικό κλίτος), από τον Κωνσταντή Παγώνη τον Χιοναδίτη. Το περιεχόμενο κάποιων τοιχογραφιών είναι μεν θεολογικό, στηρίζεται όμως στην ελεύθερη απόδοση του ζωγράφου.
Στις τοιχογραφίες παρουσιάζονται θέματα από την Καινή και Παλαιά Διαθήκη, από την Αποκάλυψη, Φυσικής Ιστορίας, γεωγραφίας κλπ. Καθ’ ‘ότι ο ναός στην Τουρκοκρατία λειτούργησε και σαν κρυφό σχολειό, υπό το βλέμμα των Τούρκων.
Τον Κισσό θα τον συναντήσετε μετά από 48 χιλιόμετρα από τον Βόλο, ενώ απέχει 12,1 χιλιόµετρα από το χιονοδροµικό κέντρο (21 περίπου λεπτά). Είναι ένα όμορφο παραδοσιακό χωριό, που, κατά τον ιστορικό Γ. Κορδάτο, η ονοµασία του προέρχεται από την παράφραση της λέξης “χρυσός”.
Παλαιότερα ο Κισσός ήταν ένα από τα μεγάλα χωριά του Πηλίου με 1500 μόνιμους κατοίκους. Σήμερα οι περίπου 500 άνθρωποι που μένουν εδώ ασχολούνται κυρίως με την καλλιέργεια οπωροφόρων (μηλιές, καστανιές), και λιγότερο με τον τουρισμό.
Οικία Αντωνόπουλου
Βασικό χαρακτηριστικό του χωριού η πυκνή βλάστηση, αφού περιβάλλεται από καστανιές και πλατάνια, τα οποία δηµιουργούν πανέµορφα τοπία. Όσοι αγαπάτε την πεζοπορία μη χάσετε την ευκαιρία να περπατήσετε στα λιθόχτιστα καλντερίμια του πηλιορείτικου χωριού αλλά και σε κάποιο από τα μονοπάτια που ξεκινούν από αυτό απολαμβάνοντας ένα υπέροχο δάσος από καστανιές και οξιές.
Ανήλιο
Το Ανήλιο είναι χωριό του ανατολικού Πηλίου και την Περιφερειακή Ενότητα Μαγνησίας, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση περίπου 40 χλμ. Α.-ΒΑ. από την πόλη του Βόλου και 14 χλμ. ΝΑ. από τη Ζαγορά (έδρα του δήμου). Η ονομασία του προήλθε από το γεγονός ότι τον χειμώνα ο ήλιος το χτυπά ελάχιστα έως καθόλου. Βρίσκεται στους βορειοανατολικούς πρόποδες του όρους Αγριλίδι σε υψόμετρο 296 μέτρα και είναι δομημένο σε μια πλαγιά που περικλείεται από πλούσια, οπωροφόρα δέντρα. Πριν μερικά χρόνια, το Ανήλιο κατείχε την μεγαλύτερη έκταση της περιοχής. ενώ χαρακτηρίζεται για την άπλετη βλάστηση που διαθέτει κατά τους ανοιξιάτικους και καλοκαιρινούς μήνες. Επιπλέον, λόγω της θέσης του ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία να απολαύσει την ομορφιά των καταγάλανων νερών των παραλιών αρκεί μόνο να πάρει την απόφαση να τις εξερευνήσει και να γνωρίσει τις ιδιαιτερότητες τους.
Ζαγορά
Η Ζαγορά είναι χωριό του Πηλίου και έδρα του δήμου Ζαγοράς-Μουρεσίου στον νομό Μαγνησίας. Απέχει 47 χιλιόμετρα από τον Βόλο και 253 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη. Αποτελείται από τις συνοικίες του Αγίου Γεωργίου, της Αγίας Κυριακής, της Αγίας Παρασκευής ή Περαχώρας και της Σωτήρας και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 2.074 κατοίκους
Αγιος Γεώργιος
Ο Άγιος Γεώργιος, χτισμένος με πρωτοβουλία του πατριάρχη Καλλίνικου του Γ’ στα 1765, δίπλα στην πλατεία της ομώνυμης συνοικίας, με ένα από τα καλύτερα στο Πήλιο ξυλόγλυπτα τέμπλα (1774), αντιπροσωπευτικό δείγμα του νεοελληνικού μπαρόκ, με εξίσου αξιόλογο δεσποτικό θρόνο και άμβωνα και με αριστουργηματικά λιθανάγλυφα κατενημένα σε τρείς παράλληλες ζώνες εξωτερικά στην κόγχη του ιερού βήματος
Αναφέρεται πως στις αρχές του 17ου αιώνα, η οικονομία της στηριζόταν κυρίως στη γεωργία και δευτερευόντως στην κτηνοτροφία. Διοικητικά, εκείνη την εποχή η Ζαγορά αποτελούσε χάσι, ελεγχόμενο κυρίως από αγάδες της Λάρισας. Ακόμη, η πλειοψηφία των κατοίκων εργάζονταν ως κολίγοι σε κτήματα μοναστηρίων, τα οποία αργότερα πέρασαν στον έλεγχο - οικονομικά ισχυρών - ντόπιων. Οι αντίξοες συνθήκες διαβίωσης οδήγησαν κατά τα μέσα του ίδιου αιώνα αρκετούς Ζαγοριανούς στη μετανάστευση.
Το 1938 πραγματοποιήθηκε η οδική σύνδεση της Ζαγοράς με την πρωτεύουσα του νομού Μαγνησίας, Βόλο. Την περίοδο της Κατοχής, τον Ιανουάριο του 1943, με αφορμή τον θάνατο ενός Ιταλού λοχία σε συμπλοκή με αντάρτες κοντά στον οικισμό, ο Ιταλός διοικητής Βόλου, Λουίτζι Γιάλα, προχώρησε στον βομβαρδισμό της Ζαγοράς από το Χορευτό. Ακολούθως οι ιταλικές δυνάμεις πραγματοποίησαν επιδρομή στην κωμόπολη, την οποία λεηλάτησαν, προχωρώντας ακόμη σε μαζικές συλλήψεις και σποραδικούς φόνους. Αργότερα ορισμένοι από τους αιχμαλώτους (κατά μια πηγή 17) εκτελέστηκαν, ενώ στα μέσα Φεβρουαρίου του ίδιου έτους οι κάτοικοι υποχρεώθηκαν να εκκενώσουν τη Ζαγορά, στην οποία επέστρεψαν μετά από περίπου ένα μήνα.
Ακολούθησε νέος βομβαρδισμός τον Σεπτέμβριο του 1943 από τις γερμανικές δυνάμεις Κατοχής που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο μερικών ατόμων και τον τραυματισμό αρκετών, ενώ τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, καθώς και τον Μάρτιο του 1944 πραγματοποιήθηκαν επιδρομές που είχαν ως αποτέλεσμα την καταστροφή δεκάδων σπιτιών και τον θάνατο - σύμφωνα με τους υπολογισμούς του μητροπολίτη Δημητριάδος Ιωακείμ - συνολικά άλλων εννιά κατοίκων. Το 1952 πραγματοποιήθηκε η τηλεφωνική σύνδεση της Ζαγοράς με την πόλη του Βόλου.
Σήμερα η Ζαγορά είναι σημαντικό οικονομικό κέντρο της περιοχής κυρίως μέσα από τον τουρισμό και την καλλιέργεια του περίφημου ζαγοριανού μήλου,[29] το οποίο έχει ενταχθεί στο ευρωπαϊκό σύστημα πιστοποίησης Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης (ΠΟΠ).
Ζωοδόχος Πηγή
Ζωοδόχος Πηγή
Η Ζαγορά υπήρξε, τόσο κατά τους χρόνους της τουρκοκρατίας όσο και αργότερα, πατρίδα επιφανών προσωπικοτήτων που διακρίθηκαν στους τομείς των γραμμάτων, των επιστημών, του εμπορίου και της ευεργεσίας.
Σήμερα η Ζαγορά είναι το μεγαλύτερο σε πληθυσμό χωριό του Πηλίου. Έχει 3.000 κάτοικους και βρίσκεται κτισμένη αμφιθεατρικά στις Β.Α. πλαγιές του, σε υψόμετρο 450 - 550 μέτρων περίπου. Φθάνει κανείς σ αυτήν οδικώς από τον Βόλο, μέσω Πορταριάς - Χανίων διανύοντας 47 χλμ., ενώ η απόσταση μέσω Τσαγκαράδας είναι 80 χλμ. περίπου.
Xορευτό
Tο 17ο και το 18ο αιώνα το Xορευτό ήταν ξακουστό λιμάνι του Ανατολικού Πηλίου, από όπου τα πλοία των Ζαγοριανών ξεκινούσαν για τις μεγάλες αγορές της Μεσογείου, την Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη, μεταφέροντας, κυρίως, μετάξι και μάλλινα υφάσματα.
Η πανέμορφη αυτή ακτογραμμή έδωσε έμπνευση στον ποιητή Δροσίνη να γράψει τη «Γαλήνη».
Στο μικρό λιμάνι του Χορευτού δένουν βάρκες, αλιευτικά και εκδρομικά σκάφη.
Σε απόσταση 3 χιλιομέτρων από το Χορευτό βρίσκεται μια μαγευτική αμμουδερή παραλία με χαρακτηριστικούς βράχους, οι Άγιοι Σαράντα. Η προικισμένη από τη φύση περιοχή οφείλει την ονομασία της στο εκκλησάκι των Αγίων Σαράντα.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΚΕΙΜΕΝΑ : ΝΕΛΛΑ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΥ
