ΚΑΤΙΝΑ ΜΕΤΣΙΟΥ "Το τίποτα που πλέει ευτυχισμένο"

 

ΚΑΤΙΝΑ ΜΕΤΣΙΟΥ : Το τίποτα που πλέει ευτυχισμένο

Εκδότης  : ΦΙΛΝΤΙΣΙ

Αριθμός σελίδων : 70

Σειρά : ΠΟΙΗΣΗ

Χρονολογία Έκδοσης : Σεπτέμβριος 2020

Διαστάσεις : 21x14

ISBN : 139786185456238

Περιγραφή βιβλίου

Για την Κατίνα Μέτσιου η ποίηση είναι τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας ενός βαθύτερου και πιο αποκρυσταλλωμένου βλέμματος.

Η δεύτερη ποιητική συλλογή της «Το τίποτα που πλέει ευτυχισμένο», η οποία έχει λάβει ήδη ως ανέκδοτη ποιητική συλλογή το βραβείο «ΠΙΝΔΑΡΟΣ» στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ποίησης Κ.Π. Καβάφης 2018 της International Art Academy, περιλαμβάνει πενήντα ένα ποιήματα με τα οποία «μέσα από μια σκοτεινή διαδρομή ελπίζει στο φως».

Η θεματολογία τους προέρχεται από ό,τι την ευαισθητοποιεί από την καθημερινότητα, ό,τι την συγκλονίζει από τα τρέχοντα, ό,τι θέλει με τον τρόπο της να σχολιάσει.

Τέσσερα ποιήματα της συλλογής:

Tatã

Ανέβα Ζώγα στο βουνό, τα χιόνια έχουν λιώσει

και η φλογέρα μοναχή ακόμα περιμένει.

Λέει τραγούδια σιγανά, στα βλάχικα μιλάει,

να σου θυμίζει η ζωή τι γρήγορα διαβαίνει.

Τα προβατάκια σου λειψά θα τα 'φαγεν ο λύκος,

βελάζουν και το 'μολογούν, κλαίνε κι αναστενάζουν.

Μα δεν μπορούν την μοίρα τους κι αυτά να την αλλάξουν,

από το λύκο στο χαμό κι απ’ τον χαμό στη λήθη.

Ξεκίνα όμως Ζώγα μου κι από τον Άδη γύρνα

τι είν' η πίκρα μου πολλή το κρίμα μου μεγάλο.

Στον ύπνο μου να σε θωρώ σαν να 'σαι 'δώ μαζί μας,

να σου ζητώ εγώ νερό, κι εσύ να μην μου δίνεις.

ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΑ

Δεν σκέφτηκα ποτέ αυτές οι μεγάλες σακούλες σκουπιδιών τι περιέχουν.

Αυτές οι μεγάλες σακούλες σκουπιδιών μας περιέχουν.

Ξέρω, με βδελυγμία τις βγάζουμε έξω για να ξεφορτωθούμε το περιεχόμενο τους.

Αυτό που μας περίσσεψε, αυτό που λερώσαμε, αυτό που ζήσαμε εν τέλει.

Σκουπιδοδείκτης ευμάρειας θα μου πεις...μα τώρα μετρά την αποσύνθεση μας.

Σε κάποιον εφιάλτη είδα την σακούλα να ανοίγει και να επιστρέφουν

εντός μου

τα απορρίμματα.

ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΚΛΑΙΝΕ ΚΡΥΦΑ

Απόμερα.

Στους διαδρόμους των νοσοκομείων.

Ανεπίτρεπτα.

Συνήθως στους δικούς τους ώμους

πρέπει να κλάψουν οι εναπομείναντες.

Μα το χειρότερο όλων, οι άντρες κλαίνε βουβά.

Φουσκώνει η καρδιά τους από την υγρασία,

και ξεφλουδίζει αργά και σταθερά

ΑΔΕΡΦΙΑ

Μ' ένα μελάνι προς το γκρι τους ουρανούς διαβάζω κι η θάλασσα απέναντι μεταξωτή απόχη.

Θρόισμα δέντρου προς τα δω μ' αναπαμός κανένας, ξυπόλητο και άπλυτο το δάσος κατεβαίνει.

" Είναι πουλιά τ' αδέρφια μου που πιάστηκαν στο δίχτυ, ποιος τ' ορίζει δεν νογώ μα γυρισμό δεν έχει. Έχει μονάχα πόνο δώ, ξεριζωμό και στάχτη".

Αντίκρισαν τα μάτια μου το δάσος να λυγάει, στα δυό να κόβοντ' οι κορμοί κ' αλαλαγμοί τριγύρω.

Ρώτησα και τον διπλανό "βαρύς δεν είν' ο θρήνος"? "Θα'ναι ανέμου βουητό, ανθρώπου φαντασία", εκείνος αποκρίθηκε και έστρεψε τα μάτια.

Όμως το ξέρει η καρδιά, βαρύς δεν είν' ο θρήνος, είναι το κρίμα μας βαρύ, καλοκαιριού παγίδα.

Βιογραφικό

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι Οικονομολόγος, εργάζεται και μένει στην Ακράτα Αχαΐας. Ποιήματα της έλαβαν βραβεία και διακρίσεις σε Πανελλήνιους και Διεθνείς Ποιητικούς Διαγωνισμούς. Έχουν επίσης συμπεριληφθεί σε συλλογικές εκδόσεις και λογοτεχνικά περιοδικά. Έχουν εκδοθεί τα βιβλία της:

«Κανείς δεν μίλησε για γιατρειά», 2014, εκδόσεις Carpe Librum

«Το τίποτα που πλέει ευτυχισμένο», 2020, εκδόσεις Φίλντισι.