"Η άμμος"
Σήμερα ακροβατώ ξανά.
Κάπου ανάμεσα στον κόσμο μου και τον κόσμο σου.
Στον κόσμο που σε θέλει εκεί.
Να στροβιλίζεις την απεραντοσύνη της άμμου
και εκείνη να νιώθει μοναδική στα χέρια σου.
Έτσι κάνει πάντα.
Ξεχνά. Εθελοτυφλεί.
Το ξέρει καλά πως για 'σένα κάθε χούφτα από εκείνη είναι το ίδιο.
Το ξέρει και ας επιλέγει να χαζεύει τα μάτια σου
και να νιώθει την ανάσα σου
κάθε φορά που σκύβεις από πάνω της.
Το ξέρει πως για 'σένα αμμουδιά από αμμουδιά δε διαφέρει.
Αρκεί μόνο να γεμίζουν και να αδειάζουν οι παλάμες σου
συγχρονισμένα κάτω από τον ήλιο.
Τον ήλιο που μάταια προσπαθεί να σε ακουμπήσει.
Φεύγεις και από αυτόν, τραβιέσαι στη γωνιά σου
και συλλογίζεσαι ξανά το ίδιο.
Ένα και ένα ίσον ένα.
Ούτε λίγο λιγότερο. Ούτε μια στάλα περισσότερο.
"Le sable"
Aujourd'hui, je fais à nouveau des acrobaties.
Quelque part entre mon monde et le tien.
Le monde qui te veut là-bas.
Tourbillonnant l'immensité du sable
et il se sent unique dans tes mains.
C’est cela qu’il fait toujours.
Il oublie. Il devient aveugle.
Il sait très bien que pour toi, chaque poignée de lui est la même.
Il le sait, même si il choisit de te regarder dans les yeux
et de sentir ton souffle.
à chaque fois que tu te penches sur lui.
Il sait que pour toi, une plage du sable n'est pas différente d’une autre.
Pourvu que tes paumes se remplissent et se vident
en synchronisation sous le soleil.
Le soleil qui essaie en vain de te toucher.
Tu t’ éloignes aussi de lui, tu te replies dans ton coin
et tu médites à nouveau sur la même chose.
Un et un égale un.
Pas un peu moins. Pas une goutte de plus.
🍁
"'Εζησες σήμερα;"
Ασάλευτη περνά η μέρα.
Την προσπερνάμε ή μας προσπερνά;
Μάθαμε να βολευόμαστε στο δεύτερο.
Εξ' άλλου η απαλλαγή των ευθυνών μας
ήταν πάντα ο πιο δυνατό χαρτί στο ταξίδι της αποδοχής του εαυτού μας.
Ενός εαυτού που, καμιά φορά, περισσότερο πλάθουμε παρά αντικρίζουμε στ' αλήθεια.
" Aurais-tu vécu aujourd'hui ?"
Le jour se déroule sans incident.
Le dépasserions-nous ou nous dépasserait-il?
Nous avons appris à nous contenter d’être dépassés par lui.
Après tout, se décharger de toute responsabilité
fut toujours la carte la plus forte dans le parcours d'acceptation de soi.
Un soi que, parfois, nous créons plus que nous ne le voyons réellement.
🍁
"Η απόσταση"
Η απόσταση που πήρα από την αλήθεια του εαυτού μου
ήταν ικανή να με κάνει να αλλάξω τις συναισθηματικές εμμονές μου..
Εμμονές με πρόσωπα, αντικείμενα..
Εμμονές με αβάσιμες ελπίδες του παρόντος και του μέλλοντος.
Εμμονές φυλακισμένες στην άρνηση ενός πεπερασμένου παρελθόντος.
"La distance"
La distance que j'ai prise avec la vérité de moi-même
a pu me faire changer mes obsessions émotionnelles.
Des obsessions avec des visages, des objets...
Des obsessions avec des espoirs sans fondement du présent et de l'avenir.
Des obsessions emprisonnées dans le refus d'un passé fini.
Ποίηση Μαίρη Παναγιωτάκου-Ανέκδοτη ποιητική συλλογή
Μετάφραση στα γαλλικά Παρασκευή Β. Μόλαρη
Traduction en français Paraskevi V. Molari
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου