Μπέρτελ Θόρβαλντσεν (19 Νοεμβρίου 1770 - 24 Μαρτίου 1844) , Δανο-Ισλανδός γλύπτης.

 

Ιάσων, 1803 Κοπεγχάγη

Ο Άλμπερτ Μπέρτελ Θόρβαλντσεν (19 Νοεμβρίου 1770 - 24 Μαρτίου 1844) ήταν Δανο-Ισλανδός γλύπτης.

Ο Θόρβαλντσεν γεννήθηκε στην Κοπεγχάγη το 1770 (σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες, το 1768), γιος ενός Ισλανδού που εγκαταστάθηκε ως έμπορος στη Δανία. Μερικοί Ισλανδοί υποστηρίζουν πως ο Θόρβαλντσεν γεννήθηκε στην Ισλανδία.

Ο νεαρός Θόρβαλντσεν εισήχθη στη Βασιλική Ακαδημία Τέχνης της Δανίας (Det Kongelige Danske Kunstakademi) στην Κοπεγχάγη, όπου έλαβε όλες τις διακρίσεις καθώς και το μεγάλο Χρυσό Μετάλλιο. Γι' αυτό το λόγο του δόθηκε μια βασιλική χορηγία, που του επέτρεψε να ολοκληρώσει τις σπουδές του στη Ρώμη, όπου έφτασε στις 8 Μαρτίου του 1797. Μιας και η ακριβής ημερομηνία της γέννησής του δεν κατεγράφη ποτέ, ο ίδιος γιόρταζε αυτή τη μέρα ως τα «Ρωμαϊκά γενέθλιά» του, για την υπόλοιπη ζωή του.

Η πρώτη επιτυχία του Θόρβαλντσεν ήταν ένα πρότυπο(μοντέλο) για ένα άγαλμα του Ιάσονα, το οποίο έλαβε ιδιαίτερους επαίνους από τον Αντόνιο Κανόβα, τον πιο διάσημο γλύπτη στην πόλη. Το 1803 του ανατέθηκε η αποτύπωση του προτύπου σε μάρμαρο από τον Άγγλο συλλέκτη έργων τέχνης, Τόμας Χοπ. Από εκεί και πέρα, η επιτυχία του Θόρβαλντσεν είχε διασφαλισθεί, και ο ίδιος δεν εγκατέλειψε την Ιταλία για 16 χρόνια.

Το 1819 επισκέφθηκε τη Δανία, όπου του ανατέθηκε η κατασκευή των υπερμεγεθών αγαλμάτων του Χριστού και των δώδεκα Αποστόλων, από το 1817 ως το 1829 για την ανακατασκευαζόμενη Vor Frue Kirke («Η εκκλησία της Κυράς μας» γνωστή και ως «Καθεδρικός Ναός της Κοπεγχάγης» από το 1922), η οποία είχε καταστραφεί κατά τη Μάχη της Κοπεγχάγης (1807). Τα σχέδια αυτά δεν ξεκίνησαν παρά μόνο μετά την επιστροφή του στη Ρώμη, και δεν τελείωσαν νωρίτερα απ'το 1838, χρονιά που ο Θόρβαλντσεν επέστρεψε στη Δανία.

Ο Θόρβαλντσεν πέθανε ξαφνικά στο Βασιλικό Θέατρο της Κοπεγχάγης στις 24 Μαρτίου του 1844. Κληροδότησε μεγάλο μέρος της περιουσίας του για την κατασκευή και λειτουργία ενός μουσείου στην Κοπεγχάγη το οποίο φέρει το όνομά του, ενώ κληροδότησε όλη τη συλλογή του από έργα τέχνης και καλούπια για την εσωτερική επένδυσή του. Ο Θόρβαλντσεν θάφτηκε στην αυλή αυτού του μουσείου, κάτω από ένα κρεβάτι με τριαντάφυλλα, κάτι που αποτελούσε προσωπική επιθυμία του.

Ο Θόρβαλντσεν ήταν ένας εξαίρετος αντιπρόσωπος της Νεοκλασικής περιόδου στη γλυπτική. Πολλές φορές συγκρινόταν με τον Αντόνιο Κανόβα, αν και ενσωμάτωνε στα έργα του την κλασική Ελληνική τεχνοτροπία περισσότερο από τον Ιταλό καλλιτέχνη.Οι στάσεις και οι εκφράσεις των αγαλμάτων του είναι πολύ πιο συγκρατημένες και επίσημες από αυτές του Κανόβα.

Thorvaldsens Museum

Μερικά από τα σημαντικότερα έργα του είναι:

Το μνημείο για τον τάφο του Πάπα Πίου του Ζ'.

Το Μνημείο του Λέοντος (1819), στη Λουκέρνη της Ελβετίας, εις μνήμην της Ελβετικής Φρουράς που υπερασπιζόταν τα Ανάκτορα του Κεραμεικού κατά τη Γαλλική Επανάσταση.

Το άγαλμα που αναπαριστά έφιππο τον Πρίγκιπα Γιόζεφ Πονιατόφσκι στην Βαρσοβία της Πολωνίας, στον περίβολο του Προεδρικού Παλατιού της Βαρσοβίας.

Το άγαλμα που αναπαριστά καθισμένο τον Νικόλαο Κοπέρνικο, επίσης στη Βαρσοβία

Το άγαλμα του Γουτεμβέργιου στο Μάιντς της Γερμανίας,

Το άγαλμα του Χριστού (Christus), που αναφέρεται και ως «Ο Χριστός του Θόρβαλντσεν», στον Καθεδρικό Ναό της Κοπεγχάγης

Ένα αντίγραφο της μπρούτζινης αυτοπροσωπογραφίας του Θόρβαλντσεν υπάρχει στο Σέντραλ Παρκ, της Νέας Υόρκης.

https://el.wikipedia.org/

 

 Οι Χάριτες κι ο ‘Ερωτας, 1818, Κοπεγχάγη

 Το μνημείο του λέοντος, 1819, Λουκέρνη

Μνημείο στον Κοπέρνικο, Βαρσοβία

δείτε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ή ΝΙΚΟΛΑΣ

 

Κορίτσι σε στάση προσευχής
Είσοδος νεκροταφείου Ραφήνας

Ο Νικόλαος Παυλόπουλος ή Νικόλας (Άγιος Γεώργιος Νηλείας Μαγνησίας, 13 Δεκεμβρίου 1909 – Αθήνα, 10 Οκτωβρίου 1990) ήταν έλληνας γλύπτης και χαράκτης.

Ο πατέρας του ήταν ξυλογλύπτης εκκλησιαστικών επίπλων και κοντά του έλαβε τα πρώτα μαθήματα ξυλογλυπτικής. Στα μαθητικά του χρόνια στονΒόλο ασχολήθηκε με την καλλιγραφία, την μουσική και το θέατρο. Όταν τελείωσε το Πρακτικό Λύκειο του Βόλου, πήγε στην Αθήνα, για να σπουδάσει γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με δάσκαλο τονΘωμά Θωμόπουλο.

Καταπιάστηκε κυρίως με την γλυπτική ακαδημαϊκού ύφους στο ξύλο και στο μάρμαρο. Ως χαράκτης ασχολήθηκε κυρίως με την ξυλογραφία και την εικονογράφηση βιβλίων. Έργα του έχουν παρουσιαστεί σε εκθέσεις στηνΕλλάδα και το εξωτερικό (Λονδίνο, Ουάσιγκτον, Μόντρεαλ, Τόκυο, Σύδνεϋ, κ.ά.). Τιμήθηκε επίσης με βραβεία σε διεθνείς εκθέσεις που έγιναν στοΠαρίσι, την Ρώμη, την Φλωρεντία, κ.ά.

Το 1975, φιλοτέχνησε κατά παραγγελία προτομή του Γιώργου Σεφέρη για να τοποθετηθεί σε πλατεία της Νέας Σμύρνης στην Αθήνα. Η προτομή δεν ικανοποίησε την χήρα του ποιητή και το γεγονός αυτό έγινε αφορμή για να βγουν στην επιφάνεια παλαιότερες κατηγορίες πως ο Παυλόπουλος ήταν φιλοναζιστής και πως είχε φιλοτεχνήσει προτομές του Χίτλερ και του Μουσολίνι στα χρόνια της Κατοχής.

Μετά τον θάνατό του, με την διαθήκη του, δημιουργήθηκε το «Δημοτικό Μουσείο Γλύπτη Νικόλα» στην γενέτειρά του, όπου φυλάγονται μερικά από τα καλύτερα έργα του.

http://el.wikipedia.org/ 

Δημοτικό Μουσείο Γλύπτη Νικόλα

Στο κτίριο του μουσείου, που είναι πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής, εκτίθεται μεγάλη εικαστική συλλογή που περιλαμβάνει τα αντιπροσωπευτικότερα γλυπτά και χαρακτικά του έργα, από διάφορες περιόδους. Τα 22 γλυπτά, τα περισσότερα από τα οποία είναι από χαλκό ή μπρούντζο, είναι ολόσωμα και μεγάλου μεγέθους. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα χαρακτικά του, οι ξυλογραφίες και μια χαλκογραφία. Ο επισκέπτης μπορεί, ακόμη, να θαυμάσει προσωπικά αντικείμενα του γλύπτη και χαράκτη Νικόλα, εργαλεία που χρησιμοποιούσε, σχέδια, μήτρες χαρακτικών και χειρόγραφες επιστολές

Διαβάστε περισσότερα : http://www.discoverpelio.com/

ΕΡΓΑ

Προτομή Μητροπολίτου Τιμόθεου Καστρινογιαννάκη
Ηράκλειο Κρήτης

Προτομή Νίκου Χατζηαποστόλου - Πλάκα

Προτομή Αγγελικής Χατζημιχάλη -  1971

Η προτομή είναι τοποθετημένη στην αυλή του Κέντρου Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης, πρώην κατοικία της Αγγελικής Χατζημιχάλη και σημερινό μνημείο της νεότερης ελληνικής αρχιτεκτονικής, έργο του Μακεδόνα αρχιτέκτονα Αριστοτέλη Ζάχου.

δείτε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

Αριστίντ Μαγιόλ ( 8 Δεκεμβρίου 1861 – 27 Σεπτεμβρίου 1944 )

 

Portrait of Aristide Maillol 1899 by Jozsef Rippl-Ronai

Ο Αριστίντ Μαγιόλ (Aristide Maillol, 8 Δεκεμβρίου 1861 – 27 Σεπτεμβρίου 1944) ήταν Γάλλος γλύπτης και ζωγράφος, ένας από του σημαντικότερους καλλιτέχνες του 20ού αιώνα. 

Ο Αριστίντ Μαγιόλ ενδιαφέρθηκε αρχικά για τη ζωγραφική και το 1882 μπήκε με υποτροφία στην Εθνική Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού, όπου μαθήτευσε στα εργαστήρια του Ζαν-Λεόν Ζερόμ και Αλεξάντρ Καμπανέλ. Ήταν από τους πρώτους καλλιτέχνες που πήραν μέρος στο Σαλόν των Ανεξαρτήτων, αμέσως μετά την ίδρυσή του το 1884. Συνδέθηκε, μέσω του Πωλ Σερυζιέ (Paul Serusier, 1864 - 1927) και του Μωρίς Ντενί (Maurice Denis, 1870 – 1943), με το πρωτοποριακό κίνημα των Ναμπί (Nabis) και μέχρι το 1904 ζωγράφιζε έργα επηρεασμένα από την τεχνοτροπία τους.

Το 1893 ίδρυσε στην Μπανυύλ-συρ-Μερ (Banyuls-sur-Mer) ένα εργοστάσιο ταπισερί για διακοσμητικούς τάπητες τοίχων. Διάλεγε πάντα εξαιρετικής ποιότητας νήματα και χρησιμοποιούσε φυτικά χρώματα που έφτιαχνε ο ίδιος. Το 1894 συνάντησε τον Πωλ Γκωγκέν στις Βρυξέλλες και ακολουθώντας το παράδειγμά του φιλοτέχνησε ξυλόγλυπτα και αγαλματίδια από τερακότα.

Γύρω στο 1900, όταν ο Μαγιόλ ήταν περίπου σαράντα ετών, είχε αρχίσει να χάνει την όρασή του λόγω κάποιας σοβαρής ασθένειας των ματιών του. Αυτό ήταν αιτία να εγκαταλείψει οριστικά τη ζωγραφική και να αφοσιωθεί αποκλειστικά στη γλυπτική. Από το 1903 άρχισε να εκθέτει στο Σαλόν του Παρισιού, με εξαιρετική επιτυχία, όπως με τα γλυπτά του «Πομόνα» (1910) και «Φλόρα» (1910). Εγκατέστησε στο Μαρλύ-λε-Ρουά(Marly-le-Roi) το ονομαστό εργαστήριό του, αν και περνούσε τα καλοκαίρια του στην αγροικία του στην Μπανυύλ.

Καλλιτεχνική δημιουργία

Η καλλιτεχνική δεξιοτεχνία του Αριστίντ Μαγιόλ ήταν προϊόν καθημερινής παρατήρησης και γέμιζε το σημειωματάριό του με σκίτσα και σχέδια. Τα αγάλματά του, τα γυναικεία κυρίως γυμνά του, είναι συμβολικές συνθέσεις με δυναμική ενέργεια που συνδυάζουν την προσωπική του αισθαντικότητα με τον ερωτικό ρομαντισμό.

Τα κυριότερα και πιο αξιόλογα γλυπτά του είναι: «Η Μεσόγειος» , 1905, (Παρίσι, Μουσείο Ορσέ), «Η Αλυσοδεμένη δράση» (1905), έργο αφιερωμένο με τη μορφή ενός γυναικείου γυμνού στον Ωγκύστ Μπλανκί (Auguste Blanqui), "Κορμός» (1906), «Ο νεαρός ποδηλάτης» (1907), «Η Νύχτα» (1909), «Πομόνα» (1910), «Φλόρα» (1910), «Χλωρίς» (1911), «Μνημείο στον Σεζάν» (1912 – 1925), «Ιλ ντε Φρανς» (1925), «Το Βουνό» (1925), «Αφροδίτη» (1918 – 1928), «Μνημείο του Κλωντ Ντεμπυσύ» (1930 -1935, Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι), «Οι τρεις Χάριτες» (1937), «Ο Αέρας» (1938), «Ο Ποταμός» (1938), «Αρμονία» (1944), «Λουομένη» , (Παρίσι, Μουσείο Ορσέ).

Ο Μαγιόλ υπήρξε ακόμη μεγάλος καλλιτέχνης εικονογράφησης βιβλίων. Εικονογράφησε τα «Βουκολικά» του Βιργιλίου (1925), την «Ερωτική Τέχνη» του Οβιδίου (1935), «Δάφνις και Χλόη» (1937), «Τραγούδια για εκείνη» του Βερλαίν (1939), «Το βιβλίο των αστειοτήτων» του Ρονσάρ (1940) κ. ά.

Από το 1964 άρχισε να συγκεντρώνεται ένας σημαντικός αριθμός αγαλμάτων του Μαγιόλ στους Κήπους του Κεραμεικού (Jardin des Tuileries) στο Παρίσι, χάρη στη δωρεά της Ντίνα Βιερνύ (Dina Vierny), που υπήρξε το κυριότερο μοντέλο και σύντροφός του.

 Χορεύτρια, 1896, ξύλο

 

Μεσόγειος, 1902

Λουομένη, 1902

Πόθος, 1907

Αφροδίτη, 1918-28

The Night, 1920

The Three Nymphs, c. 1930

δείτε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ ΧΑΛΕΠΑΣ (14 Αυγούστου 1851 – 15 Σεπτεμβρίου 1938)

 

Ο Γιαννούλης Χαλεπάς (Πύργος Τήνου, 14 Αυγούστου 1851 – Αθήνα, 15 Σεπτεμβρίου 1938) είναι ο πιο διακεκριμένος γλύπτης της νεώτερης Ελλάδας, με μυθιστορηματική ζωή ανάμεσα στην τρέλα και τον θρίαμβο.

Ο Γιαννούλης Χαλεπάς ήταν γόνος οικογένειας φημισμένων τηνίων μαρμαρογλυπτών. Ο πατέρας του, Ιωάννης, και ο θείος του είχαν μεγάλη οικογενειακή επιχείρηση μαρμαρογλυπτικής με παραρτήματα στο Βουκουρέστι, την Σμύρνη και τον Πειραιά. Ο Γιαννούλης, ο μεγαλύτερος από τα πέντε αδέλφια του, είχε έφεση στην μαρμαρογλυπτική και βοηθούσε τον πατέρα του στα έργα που ετοίμαζε ο τελευταίος για διάφορες εκκλησίες. Οι γονείς του τον προόριζαν για έμπορο, αλλά ο ίδιος τελικά αποφάσισε να σπουδάσει γλυπτική.

• Αναπαυομένη, 1931 
• Γύψος , 49 x 158 x 60 εκ.

Από το 1869 έως το 1872, μαθήτευσε στο Σχολείον των Τεχνών (την μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) με δάσκαλο τον Λεωνίδα Δρόση. Το 1873 έφυγε για το Μόναχο με υποτροφία του Πανελλήνιου Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου, για να συνεχίσει τις σπουδές του στην εκεί Ακαδημία Καλών Τεχνών με δάσκαλο τον Μαξ φον Βίντμαν (Max von Windmann). Κατά την διάρκεια της παραμονής του στο Μόναχο, εξέθεσε τα έργα του Το παραμύθι της Πεντάμορφης και Σάτυρος που παίζει με τον Έρωτα, για τα οποία και βραβεύθηκε. Παρουσίασε επίσης τον Σάτυρο που παίζει με τον Έρωτα, μαζί με το ανάγλυφο της Φιλοστοργίας, στην Έκθεση των Αθηνών το έτος 1875.

Το 1876 επέστρεψε στην Αθήνα, όπου άνοιξε δικό του εργαστήριο. Το 1877 ολοκλήρωσε στο μάρμαρο τον Σάτυρο που παίζει με τον Έρωτα, και τον ίδιο χρόνο άρχισε να δουλεύει το πιο διάσημο γλυπτό του, την Κοιμωμένη για τον τάφο της Σοφίας Αφεντάκη στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Την Κοιμωμένη του από το πήλινο πρόπλασμα την μετέφεραν αργότερα με το γλύφανό τους στο μάρμαρο οι μαρμαρογλύπτες Χαμηλός και Αλεξάκης.

• Μικρή αναπαυομένη, 1935
• Γύψος , 26 x 42 x 22 εκ.

Τον χειμώνα του 1877 προς 1878, ο Χαλεπάς υπέστη νευρικό κλονισμό. Χωρίς κανέναν προφανή λόγο, άρχισε να καταστρέφει έργα του, ενώ επιχείρησε κατ' επανάληψη να αυτοκτονήσει. Σήμερα γνωρίζουμε ότι τα αίτια της ψυχασθένειάς του ήταν η τελειομανία του, η υπερκόπωση από την αδιάκοπη εργασία και ένας ατυχής έρωτας για μία νεαρή συμπατριώτισσά του, που την ζήτησε σε γάμο και οι γονείς της αρνήθηκαν να του την δώσουν. Ωστόσο, εκείνη την εποχή, με την ψυχολογία και την ψυχιατρική ακόμα στα πρώτα τους στάδια, οι γονείς του Χαλεπά και οι γιατροί δεν μπορούσαν να καταλάβουν τα βαθύτερα αίτια της ψυχασθένειας του νεαρού γλύπτη. Έτσι οι γονείς του τον έστειλαν ταξίδι στην Ιταλία, για να συνέλθει, αλλά η θεραπεία ήταν μόνο πρόσκαιρη. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα άρχισαν ξανά τα συμπτώματα: καταβύθιση στην σιωπή, απομόνωση, παραμιλητό και αναίτιο γέλιο.

• Ερμής, Πήγασος και Αφροδίτη, 1933
• Γύψος , 72 x 55 x 43 εκ.

Καθώς η κατάστασή του επιδεινώνονταν συνεχώς, το 1888, οι γιατροί διέγνωσαν «άνοια» και οι δικοί του αποφάσισαν να τον κλείσουν στοΔημόσιο Ψυχιατρείο της Κέρκυρας. Στο Ψυχιατρείο, ο Χαλεπάς αντιμετωπίστηκε με τον σκληρό τρόπο που αντιμετώπιζαν όλους τους ψυχασθενείς την εποχή εκείνη: οι γιατροί και οι φύλακες είτε του απαγόρευαν να σχεδιάζει και να πλάθει, είτε του κατέστρεφαν οτιδήποτε εκείνος είχε δημιουργήσει και είχε κρύψει στο ερμάριό του. Λέγεται πως από όσα προσπάθησε να δημιουργήσει μέσα στο Ψυχιατρείο ένα μόνον έργο σώθηκε, κλεμμένο από κάποιον φύλακα και παραπεταμένο στα υπόγεια του ιδρύματος, όπου ξαναβρέθηκε τυχαία το 1942.

Το 1901, πέθανε ο πατέρας του και έναν χρόνο μετά, η μητέρα του πήγε στο Ψυχιατρείο για να τον πάρει πίσω μαζί της στον Πύργο της Τήνου. Στην Τήνο έζησε υπό την αυστηρή επιτήρηση της μητέρας του, η οποία πίστευε ότι ο γιος της τρελάθηκε από την τέχνη. Για τον λόγο αυτό, η μητέρα του δεν του επέτρεπε να ασχοληθεί ξανά με την γλυπτική, σε σημείο που αν εκείνος έφτιαχνε κάτι στοιχειώδες με κάρβουνο ή πηλό εκείνη το κατέστρεφε.

Όταν πέθανε η μητέρα του το 1916, ο Χαλεπάς είχε ξεκόψει παντελώς από την τέχνη του. Ζούσε πάμφτωχος βοσκώντας πρόβατα και φέροντας το βαρύ στίγμα του τρελού του χωριού. Βρήκε ωστόσο το κουράγιο και άρχισε ξανά να ασχολείται με την γλυπτική. Τα μέσα που διέθετε ήταν παντελώς πρωτόγονα και το επαρχιακό περιβάλλον εχθρικό προς κάθε αλαφροΐσκιωτο, αλλά εκείνος με πείσμα άρχισε να δημιουργεί για να κερδίσει τον χαμένο χρόνο.

• Η σκέψη, 1933
• Γύψος , 61 x 38 x 40 εκ.

Το 1923, ο Θωμάς Θωμόπουλος, καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και θαυμαστής του Χαλεπά, αντέγραψε σε γύψο πολλά έργα του γλύπτη για να τα παρουσιάσει στην Ακαδημία Αθηνών το 1925. Η έκθεση αυτή είχε ως αποτέλεσμα να βραβευθεί ο γλύπτης το 1927 με το Αριστείο των Τεχνών. Το γνήσιο ταλέντο του, αλλά και η φήμη του τρελού γλύπτη που ξαναβρήκε τα λογικά του, τον καθιέρωσαν ως τον «Βαν Γκογκ», τον «Ροντέν» ή τον «Πικάσο» των νεοτεριστών καλλιτεχνών. Το 1928 πραγματοποιήθηκε δεύτερη έκθεση έργων του στο Άσυλο Τέχνης, και το 1930, με την επιμονή μιας ανεψιάς του, ο γλύπτης αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Αθήνα.

Έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του κοντά στους δικούς του, πάντα δημιουργικός και «μέσα στην πανελλήνια δόξα».

Ο Γιαννούλης Χαλεπάς ήταν και παραμένει μια κορυφαία μορφή στην νεότερη ελληνική Τέχνη. Τα έργα του — εκ των οποίων περισώθηκαν περίπου 150 — είναι κλασικά στην σύλληψή τους. Ωστόσο, κατά τον Στάντη Ρ. Αποστολίδη, η γεωμετρικότητα αυτών των έργων προϊδεάζει νεοτερικές τάσεις.

Εκείνο πάντως που μπορεί να εκτιμήσει και ο πιο ανίδεος παρατηρητής των γλυπτών του Χαλεπά είναι η εκφραστικότητα των προσώπων και των σωμάτων — είτε πρόκειται για έναν Σάτυρο, είτε για την Μήδεια με τα παιδιά της, είτε πρόκειται για την νεαρή Κοιμωμένη. Από αυτή την άποψη ο Χαλεπάς στέκεται ισάξιος ενός Ροντέν. Το έργο του "Σάτυρος που παίζει με τον Έρωτα" (1877)είναι φτιαγμένο από μάρμαρο ύψους 1,35 μ. και βρίσκεται στην Εθνική Γλυπτοθήκη στην Αθήνα. Σ' αυτό το νεανικό έργο του ο Χαλεπάς συνδυάζει την παράδοση της αρχαίας ελληνικής γλυπτικής με στοιχεία από το ρομαντισμό και το ρεαλισμό.

Ταφικό μνημείο οικογένειας
 Α. Γ. Παπαδάκη

δείτε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/

Από την άλλη πλευρά, αυτά που έλεγαν οι νεωτεριστές καλλιτέχνες και τεχνοκριτικοί του μεσοπολέμου — πως ήταν πρωτοπόρος σαν τον Πικάσο και τους κυβιστές και άλλα όμοια — μοιάζουν μάλλον υπερβολικά. Το γιατί ειπώθηκαν αυτές οι υπερβολές, θα πρέπει μάλλον να το αποδώσουμε στην προσπάθεια των νεωτεριστών να εδραιώσουν την δική τους στροφή προς την ψυχανάλυση, τον υπερρεαλισμό και όλες τις παρόμοιες καλλιτεχνικές τάσεις μέσα από το παράδειγμα του «αναρρώσαντος φρενοβλαβούς» Χαλεπά. Πάντως η νεοελληνική γλυπτική βρήκε την κορυφαία έκφρασή της στο έργο του Γιαννούλη Χαλεπά, που εξελίχτηκε αργότερα σε έναν εντελώς προσωπικό δημιουργό μοναδικής ποιότητας.

Ζαν-Μπατίστ Καρπώ (11 Μαΐου 1827 – 12 Οκτωβρίου 1875)

 

La France impériale protégeant l'agriculture et les sciences (1866)

Ο Ζαν-Μπατίστ Καρπώ (Jean-Baptiste Carpeaux, 11 Μαΐου 1827 – 12 Οκτωβρίου 1875) ήτανΓάλλος γλύπτης, ο οποίος θεωρείται ο σημαντικότερος της εποχής του και τα έργα του οποίου αποτελούν προανάκρουσμα της γλυπτικής του Ογκύστ Ροντέν.

 Madame Jean-Baptiste Carpeaux 

Ο Καρπώ γεννήθηκε στην πόλη Βαλανσιέν (Valenciennes) της βόρειας Γαλλίας το 1827. Σπούδασε γλυπτική από το 1844 στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού και για ένα διάστημα υπήρξε μαθητής του διάσημου Γάλλου γλύπτη Φρανσουά Ρυντ (Francois Rude, 1784 – 1855). To 1854 κέρδισε το βραβείο της Ρώμης, που του έδωσε τη δυνατότητα να παραμείνει στη Ρώμηγια επτά χρόνια (1854 – 1861), όπου και επηρεάστηκε από τα έργα των Ιταλών γλυπτών τηςΑναγέννησης Μιχαήλ Αγγέλου, Ντονατέλο και Βερόκιο. Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του υπέφερε από μανία καταδίωξης. Πέθανε στις 12 Οκτωβρίου 1875 σε ηλικία 48 ετών στην πόληΚουρμπεβουά (Courbevoie) της Γαλλίας.

Ugolino and His Sons

Η φήμη του Καρπώ εδραιώθηκε με το έργο του σε μπρούντζο «Ο Ουγκολίνο και οι γιοι του» (1861, Ugolin et ses fils, Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Νέα Υόρκη), με πολλές άλλες παραλλαγές του σε άλλα μουσεία, μεταξύ των οποίων και αυτή στο Μουσείο Ορσέ τουΠαρισιού. Από τα πιο γνωστά του έργα είναι «Η Κρήνη των Τεσσάρων Ηπείρων του Κόσμου» (1873, Fontaine des Quatre Parties du Monde) στον Κήπο Μάρκο Πόλο στο Παρίσι, με τις τέσσερις γλυπτές γυναικείες μορφές που κρατούν τη γήινη σφαίρα και αντιπροσωπεύουν τις τέσσερις ηπείρους Ασίας, Ευρώπης, Αμερικής και Αφρικής.

 La Danse

Το διασημότερο όμως έργο του Καρπώ είναι «Ο Χορός» (La Danse), που ολοκληρώθηκε το 1869 και αποτελεί ένα γλυπτικό σύνολο στην πρόσοψη της Όπερας Γκαρνιέ του Παρισιού. Η ρεαλιστική προσέγγιση του θέματος με τις γυμνές γυναικείες μορφές προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στους ακαδημαϊκούς κύκλους και κατηγορήθηκε ως ανήθικο.

Le prince impérial et son chien Néro (1865)

 Pécheur napolitain 

 Pietà, Terracotta

Amélie de Montfort

The Triumph of Flora

Διαβάστε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/