Η Αίγυπτος του 19ου αιώνα μέσα από τον φακό των αφανών αδελφών Ζαγκάκη

 Δυο Έλληνες φωτογράφοι, άγνωστοι στο ευρύ κοινό, των οποίων τη ζωή καλύπτει ένα πέπλο μυστηρίου, δραστηριοποιήθηκαν στην ύστερη βικτωριανή Αίγυπτο.

Αναδημοσίευση από https://www.lifo.gr/


Δυο Έλληνες φωτογράφοι, άγνωστοι στο ευρύ κοινό, φωτογραφίζουν την Αίγυπτο σε μια εποχή που ούτε τα ταξίδια ούτε η τέχνη της φωτογραφίας ήταν προσιτά. Μέχρι το 1850 τα τουριστικά ταξίδια στην Αίγυπτο δημιούργησαν έντονη ζήτηση για φωτογραφίες ως αναμνηστικά. Μικρές ομάδες πρώιμων φωτογράφων, κυρίως γαλλικής καταγωγής, έφταναν στο Κάιρο και στην κοιλάδα του Νείλου για να επωφεληθούν από αυτή την ανάγκη.

Ανάμεσά τους και οι αδελφοί Ζαγκάκη, που ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει τη ζωή και την επαγγελματική τους δραστηριότητα. Τίποτα δεν διευκρινίζεται με σαφήνεια από τις πηγές, οι οποίες πολλές φορές είναι αντικρουόμενες.

Σε αυτούς αναφέρεται ο Άλκης Ξ. Ξανθάκης, σε ένα κεφάλαιο του βιβλίου του «Ιστορία της ελληνικής φωτογραφίας, 1939-1970» (εκδόσεις Πάπυρος, Αθήνα, 2008). Ας ξεκινήσουμε με πληροφορίες που πηγάζουν από αυτό, με μια μικρή επιφύλαξη πάντα για την ακρίβειά τους. Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτή την πηγή, οι αδελφοί Ζαγκάκη κατάγονται από τη Μήλο. Ο μεγαλύτερος ονομάζεται Γεώργιος και ήταν ο πρώτος που ήρθε στην Αίγυπτο, περίπου το 1860, για να τον ακολουθήσει αργότερα και ο μικρότερος αδερφός του, Κωνσταντίνος. Τα αρχικά των ονομάτων που βρίσκονται σε πολλές φωτογραφίες τους, C και G., συμφωνούν με αυτήν την εκδοχή.

Το μεγαλύτερο μέρος της δραστηριότητάς τους εξελίχθηκε στην Αίγυπτο, όπου είχαν δύο φωτογραφεία, το πρώτο στο Πορτ Σάιντ και αργότερα ένα ακόμα στο Κάιρο. Φωτογράφιζαν μνημεία, αρχιτεκτονική πόλεων, επαγγελματίες του δρόμου και γενικότερα την καθημερινή ζωή στις πόλεις ή στην ύπαιθρο, ενώ ταξίδεψαν αρκετό καιρό κατά μήκος του Νείλου, μέχρι το Αμπού Σίμπελ, αποτυπώνοντας τη ζωή και τα αξιοθέατα της Άνω Αιγύπτου. Λέγεται ότι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους είχαν μαζί τους μια δεύτερη άμαξα, διαμορφωμένη σε σκοτεινό θάλαμο, για την εμφάνιση των φωτογραφιών τους.

Οι φωτογραφίες τους, εκτός από τη μεγάλη εμπορική απήχηση στην τουριστική αγορά της Αιγύπτου, έχουν ακόμα ιδιαίτερη αξία στις σχετικές δημοπρασίες για συλλέκτες αλλά και για τους ιστορικούς που μελετούν την εποχή και τον τόπο.

Ο επαγγελματικός στόχος των αδελφών ήταν καθαρά εμπορικός, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι φωτογραφίες τους υστερούσαν σε δημιουργικότητα, τέχνη και τεχνική ή ποιότητα. Εκμεταλλεύτηκαν τη θέση της έδρας τους στο Πορτ Σάιντ, στην είσοδο-έξοδο της διώρυγας, τον ναυτικό κόμβο απ’ όπου περνούσαν οι πλούσιοι περιηγητές της Ευρώπης και της Ανατολής, στους οποίους πουλούσαν τις φωτογραφίες τους, συνήθως μεγέθους 21 επί 28 εκατοστά, κολλημένες σε μεγαλύτερα χαρτόνια, ως σουβενίρ, για σύνθεση ταξιδιωτικών λευκωμάτων που ήταν στη μόδα εκείνη την εποχή.

Φελάχες κουβαλούν νερό.

Αιγύπτιος αρκουδιάρης

Ωστόσο, το 1888, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης είκοσι πέντε χρόνων βασιλείας του Γεωργίου του Β’, ταξίδεψαν ως την Αθήνα για να τη φωτογραφίσουν και να εκδώσουν ένα ελληνικό λεύκωμα, αφού πρώτα εξασφάλισαν τη χρηματοδότησή του με συνδρομές Αιγυπτιωτών κυρίως, οι οποίοι ήταν άλλωστε ο αγοραστικός τους στόχος. Δεν συνήθιζαν να συμμετέχουν στις ομαδικές φωτογραφικές εκθέσεις της εποχής, όπως άλλοι συνάδελφοί τους, έτσι ήταν άγνωστοι στο ελληνικό κοινό.

Το «Λεύκωμα Αθήνας - Εικοσιπενταετηρίς Βασ. Γεωργίου του Α'» εκδόθηκε άμεσα, με φωτογραφίες της Αθήνας και του Πειραιά. Το κατάστημά τους αναφέρεται ως Ανατολικόν Φωτογραφείον ή Φωτογραφείον Ανατολής.

Ο μεγαλύτερος αδελφός, Γεώργιος, λέγεται ότι πέθανε τη δεκαετία του 1890 και ο Κωνσταντίνος πούλησε το φωτογραφείο του Πορτ Σάιντ, μαζί με το αρχείο, σε φωτογράφους της πόλης, διατηρώντας το κατάστημα του Καΐρου ως τον θάνατό του, το 1912, οπότε και έκλεισε. Το υπόλοιπο από το τεράστιο αρχείο τους, όπου βρίσκονται και πολλές φωτογραφίσεις σε στούντιο, διασκορπίστηκε και καταστράφηκε. Στις αρχές του εικοστού αιώνα εκδόθηκαν από τρίτους πολλές επιχρωματισμένες εικόνες τους σε πόστερ.


Η Μητρόπολη των Αθηνών, 1878


Η οδός Σταδίου σημαιοστολισμένη για την 25η βασιλική επέτειο του Γεωργίου  του Α', 1878.

Αδιαμφισβήτητα ήταν από τους σημαντικότερους φωτογράφους της εποχής τους. Οι φωτογραφίες τους, εκτός από τη μεγάλη εμπορική απήχηση στην τουριστική αγορά της Αιγύπτου, έχουν ακόμα ιδιαίτερη αξία στις σχετικές δημοπρασίες για συλλέκτες αλλά και για τους ιστορικούς που μελετούν την εποχή και τον τόπο. Η δημιουργική φαντασία του μεγάλου και σπουδαίου τους έργου τους κατατάσσει ανάμεσα στους σημαντικούς φωτογράφους τοπίων και της καθημερινότητας του δέκατου ένατου αιώνα.

Οι αφανείς αδελφοί Ζαγκάκη αποτύπωσαν με τον φακό τους και έφεραν από τον σκοτεινό τους θάλαμο στο φως μερικές από τις καλύτερες φωτογραφικές στιγμές της ύστερης βικτοριανής Αιγύπτου. Μια άγνωστη Αίγυπτος από δύο άγνωστους Έλληνες φωτογράφους.

Το 2008 ο δρ. Μοχάμεντ Ουισάχνι, Αιγύπτιος καθηγητής Ουρολογίας και ιδρυτής του οργανισμού Οπτικής Πολιτιστικής Κληρονομιάς, τύπωσε στη Γερμανία μια ιδιωτική αγγλόφωνη έκδοση, αφιερωμένη στους αδελφούς Ζαγκάκη, στην οποία περιγράφει πώς από τύχη έφτασε στα χέρια του πλήθος φωτογραφικών φιλμ κυρίως μεταξύ 1940 και 1990 και αποφάσισε να ιδρύσει τον οργανισμό για να διασώσει ανάλογα αρχεία. Τότε πολλοί παλιοί φωτογράφοι ή οι κληρονόμοι τους πρόσφεραν πρωτότυπα φωτογραφικά αρχεία.

Έτσι, ανάμεσα στις συλλογές που απέκτησε ήταν και οι πρωτότυπες γυάλινες πλάκες με τα αρνητικά των φωτογραφιών των Ελλήνων φωτογράφων του δέκατου ένατου αιώνα αλλά και ένα άλμπουμ με πλήθος φωτογραφιών τους, που αποδείχτηκε ότι ήταν αυθεντικές. («Zangaki, Greek Egyptian photographer 1860-1880», Visual Cultural Heritage 2008)




Αιγυπτιακό δείπνο

Μικροπωλητές στις Πυραμίδες

Αιγύπτιες φελάχες

Γυάλινες πρωτότυπες φωτογραφικές πλάκες

Είσοδος της γέφυρας Κασρ Ελ Νιλ



Δείτε περισσότερα https://homouniversalisgr.blogspot.com/











ONISM – νέο single “The Crowd” από το επερχόμενο άλμπουμ "The Diary Of Fools"

 




Onism - The Crowd | Official Video (4K)
(Δείτε το εδώ)



Album: The Diary Of Fools (Release Date: July 1, 2021)
Track 4: The Crowd
Music & Lyrics: Onism
Mix & Master: Ilias Doumpakis

Directed by Theofilaktos Argirou
D.O.P.: Anriy Koloviskyy
Art Director: Maira Voultsou
Make-up Artist: Athina Dimitropoulou
Puppets by Antrala Puppet Theatre
Puppeteers: Sokrates Pappas, Olga Kitta
Theatrical Advisor: Katerina Vasileiou
Costume and Set Designer Assistant: Nefeli Avgerinou


Onism ονομάζεται το darkwave μουσικό project, που δημιούργησαν ο Lupe και η Luna τον Φεβρουάριο του 2020, και είναι η προσπάθεια δύο ανθρώπων να εκφράσουν την συνειδητοποίηση, ότι όλοι μας, ως ανθρώπινα όντα, είμαστε πεπερασμένοι, έχουμε ένα τέλος. Ο Lupe και η Luna γεννήθηκαν στην Αθήνα, είναι και οι δύο τραγουδιστές με σπουδές και δάσκαλοι φωνητικής, ενώ παίζουν και πιάνο. Έχοντας ήδη κυκλοφορήσει ένα EP με τίτλο “Leyes”, και τρία singles, τα “The Sound Of Us”, “Past Internal” και “Heartbeat”, ήδη ανακοίνωσαν την κυκλοφορία και του πρώτου τους album με τίτλο "The Diary Of Fools".
Το album κυκλοφορεί επίσημα την 1η Ιουλίου 2021.

Μπορείτε να προπαραγγείλετε το "The Diary Of Fools" στο Bandcamp των Onism:


Στο "The Diary Of Fools" συμπεριλαμβάνεται και το τραγούδι “The Crowd”.
























ΚΑΙΤΗ ΛΙΑΝΟΥ - ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ "Ο χορός των λυγμών" Μυθιστόρημα

 


Καίτη Λιανού - Ιωαννίδου :Ο χορός των λυγμών
Εκδόσεις :Αγγελάκη
Ετος Εκδοσης :2021
Είδος : Μυθιστόρημα
σελίδες : 474
Δέσιμο: Μαλακό εξώφυλλο
ISBN: 978-960-616-196-4


ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ

Τι είναι αυτό που εξουσιάζει την ψυχή των ανθρώπων και κάποιοι φτάνουν στο έγκλημα;
Μήπως ο τρόμος; Ένα ανεξέλεγκτο πάθος; Μήπως είναι εκείνη η κραυγή για το άδικο; Ο φθόνος μήπως; Το μίσος; Η τρέλα;
Άραγε υπάρχει απάντηση;

Η Γιολάντα Παρίση πρώην πολιτικός, μητέρα δύο ανήλικων παιδιών και σύζυγος μεγαλοδικηγόρου της Αθήνας, βρέθηκε δολοφονημένη σε μια ερημική παραλία του Βόλου. Από τότε ξεκινά μια τρελή πορεία και ενώνει το παρελθόν με το παρόν. Τρομερά μυστικά που αποκαλύπτονται μέσα από την ροή των ετών και φτάνουν στην επιφάνεια συνθλίβουν στιγμές ζωής. Οι ήρωες αποφασισμένοι να μάθουν τις αλήθειες, κουβαλώντας βαρύ φορτίο, περνούν μέσα από τα σκοτεινά μονοπάτια του υπόκοσμου μέχρι, που παραδίδονται αμαχητί σε ένα κόσμο σκληρό που τους τυλίγει με το μαύρο του πέπλο και τους οδηγεί στο χάος. Και ύστερα; θα υπάρξει τρόπος διαφυγής; Και άραγε μπορεί κανείς να ξεχάσει; Μπορεί κανείς να σβήσει απ’ το μυαλό του το παρελθόν ή όλα παραμένουν σα φαντάσματα, τον στοιχειώνουν και τον κυνηγούν;
Μια σειρά από συγκλονιστικές μαρτυρίες και απρόβλεπτα γεγονότα που άλλα ξεριζώνουν αξίες, κομματιάζουν ζωές και άλλα ανυψώνουν την ψυχή στους αιθέρες συνθέτουν την συνταρακτική ιστορία μιας οικογένειας που παγιδεύεται μέσα σε ένα τρίγωνο θανάτου.


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

….. Είχαν περάσει είκοσι λεπτά από την ώρα που η Τόνια είχε μπει σε εκείνο το σκοτεινό διάδρομο. Η υπομονή της Νάνση είχε τελειώσει. Διάφορες σκέψεις γέμιζαν με πόνο το μυαλό της. Ήθελε να σηκωθεί και να φωνάξει δυνατά το όνομα της, Τόνια…Τόνια…να μπει σε εκείνο το διάδρομο, να μάθει. Ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει όλα τα επακόλουθα μιας παράτολμης πράξης. Αισθανόταν να της σφίγγουν με μέγγενη το κρανίο της, να συνθλίβονται τα κόκκαλα της, να έρχεται το τέλος, άκουγε τις σάλπιγγες των αγγέλων, την αχλή των όπλων, τις φωνές των νεκρών. Θεέ μου τρελαίνομαι είπε από μέσα της. Άδειασε το ποτήρι με το ουίσκι, αισθάνθηκε τη γεύση του να κυλάει στο λαρύγγι της, να την καίει. Άπλωσε το χέρι της πάνω στο τραπέζι κι έγειρε το κεφάλι της. Ιδρώτας έσταξε απ’ το μέτωπό της. Μια ανατριχίλα διαπέρασε όλο της το κορμί. Που βρισκόταν; Γιατί εκεί; Ποιοι ήταν όλοι αυτοί; Διερωτήθηκε.Κι εκεί, μέσα στο σκοτάδι των φόβων της διέκρινε σαν σε οπτασία τη σιλουέτα της Τόνιας να βαδίζει προς το μέρος της. Σηκώθηκε όρθια, έκανε μερικά βήματα κι έπιασε τα χέρια της. Μπορούσε να δει, να αναπνεύσει, να νοιώσει τη σάρκα του άλλου. Ήταν ζωντανή. Ναι ήταν ζωντανή! Και μπροστά της ήταν εκείνη.

«Σ’ ακούω» της είπε….


Βιογραφικό

Η Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα αλλά κατάγεται από την Κωνσταντινούπολη. Είναι απόφοιτη της Ελληνογαλλικής Σχολής Ουρσουλινών Σπούδασε μουσική, είναι υψίφωνος, κατέχει πτυχίο Ωδικής και Δίπλωμα Μονωδίας και Μελοδράματος. Απέσπασε δε Α’ Βραβείο κι έλαβε Αργυρό μετάλλιο.
Το 2005 άρχισε μαθήματα ζωγραφικής και αγιογραφίας. Έργα της έχει παρουσιάσει σε ομαδικές εκθέσεις. Την ίδια χρονιά μπαίνει δυναμικά στον χώρο της Λογοτεχνίας. Γράφει μυθιστορήματα, διηγήματα, ποιήματα.
Το 2008 από τις εκδόσεις Θέσις κυκλοφορεί το βιβλίο της με τίτλο «Η άλλη πλευρά του παραδείσου» το οποίο διασκευάστηκε από την ίδια σε θεατρικό. Το εξώφυλλο είναι έργο δικό της «Έκσταση» λάδι σε καμβά.
Το 2010 δημοσιεύεται το πρώτο της μικρό διήγημα με τίτλο «η επιστροφή» στην Φιλολογική Πρωτοχρονιά Εκδόσεις Μαυρίδη και αναδημοσιεύεται στο περιοδικό Λακωνικά και στην εφημερίδα Παλμός Γαλατσίου.
Τον Απρίλιο του 2012 δημοσιεύεται στα free-ebooksη ποιητική της συλλογή «Το γυάλινο δωμάτιο» το εξώφυλλο είναι έργο δικό της «Η κούκλα» λάδι σε καμβά.
Ο 2013 από τις εκδόσεις Όστρια κυκλοφορεί το λαογραφικό «Ελλάδα σ’ αγαπώ- Παράδοση και αναμνήσεις» βιβλίο συνεργασίας.
Το 2014 από τον ίδιο εκδοτικό οίκο το διήγημα «Χρυσές σελίδες» το οποίο διασκευάστηκε από την ίδια την συγγραφέα σε θεατρικό μονόλογο με τίτλο «Μια μέρα του Ιούνη».
Την ίδια χρονιά έλαβε μέρος με τρία ποιήματα της στην ποιητική ανθολογία «INTELLIGENTSIA» ο κύκλος των ποιητών (01) εκδόσεις Εντύποις.
Το 2015 από τις εκδόσεις Ωκεανός το μυθιστόρημα «Κοριός στο μαξιλάρι του προέδρου».
Το 2016 από τις εκδόσεις Όστρια το λαογραφικό «Συνάντηση με το παρελθόν».
Το 2017 από τις εκδόσεις Ωκεανός το μυθιστόρημα «Λίγο πριν ξημερώσει»
Το 2019 από τις εκδόσεις Αγγελάκη το μυθιστόρημα «Άρωμα σε μελανοδοχείο»
Είναι μέλος του Ομίλου για την Ουνέσκο Πειραιώς και Νήσων.


ΚΡΙΤΙΚΕΣ

*****
Η ασταμάτητη Καίτη Λιανού Ιωαννίδου συνεχίζει τα υπέροχα ταξίδια της με κάτι, εντελώς νέο και πρωτόγνωρο, τον Χορό των Λυγμών. Μια δολοφονία - μυστήριο, κρυμμένα μυστικά που σοκάρουν και μια απρόβλεπτη εξιχνίαση κάνουν αυτό το ταξίδι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Ανάμεσα στην Αίγυπτο, τον Βόλο, την Αθήνα, μια γυναίκα, μια οικογένεια, ο θάνατος και οι αλήθειες «ζωντανεύουν» με την εξαιρετική πένα της Καίτης που …σου κόβει την ανάσα!
Μάνος Ελευθερίου
Εκπαιδευτικός, π. λέκτορας λογοτεχνίας Πανεπιστημίου Ελσίνκι Φινλανδίας

*****

Ένας από τους πιο σημαντικούς σκοπούς της τέχνης είναι να βγάλει στην επιφάνεια τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ψυχής. Έτσι και στη λογοτεχνία ο άνθρωπος θα έρθει αντιμέτωπος με τους φόβους και τις εμμονές, τις αγάπες και τα μίση των ηρώων, ώστε να μπορέσει να ξορκίσει τους δικούς του φόβους, καθώς και τα φαντάσματα, που τον κυνηγούν.Αυτό ακριβώς, κάνει στο «χορό των λυγμών» η Καίτη Λιανού Ιωαννίδου. Ξετυλίγει μπροστά μας μια ιστορία, που αγγίζει τα όρια του θρίλερ και μας οδηγεί αριστοτεχνικά να παρακολουθήσουμε απνευστί την πορεία των ηρώων της, στην αναζήτηση των καλά κρυμμένων μυστικών της οικογένειάς τους. Η αναζήτηση της αλήθειας δε θα γίνει χωρίς εμπόδια.
Η Καίτη Λιανού Ιωαννίδου παίζει με τις αντοχές και την αγωνία τους. Το κάνει όμως με πολλή τρυφερότητα, παίρνοντας και μας από το χέρι, να τους ακολουθήσουμε στην πορεία τους. Μια πορεία επίπονη, που όμως θα ρίξει φως στην πιο σκοτεινή πλευρά της ζωής τους. Ίσως για να μας θυμίσει, ότι τόσο το φως, όσο και το σκοτάδι ορίζουν αναπόφευκτα την ανθρώπινη μοίρα.
Δημήτρης Κωτσής
Σκηνοθέτης- Σκηνογράφος

*****

«Συναρπαστικό, σκληρά αληθινό, με εξαιρετική ανάλυση χαρακτήρων κι ενδιαφέρουσα πλοκή. Τα μυστικά μιας οικογένειας, τα φαντάσματα του παρελθόντος, η σκληρή πραγματικότητα του υπόκοσμου και η ανακάλυψη της αλήθειας συνθέτουν ένα μυθιστόρημα που σε καθηλώνει με τις συνεχείς ανατροπές και τη μυστηριώδη ατμόσφαιρα».
Τζίνα Πανδρούλα
Δημοσιογράφος

*****

Ποιος ορίζει και καθοδηγεί την ζωή μας; Η συγγραφέας Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου ανιχνεύει στο βιβλίο της- την προσωπικότητα του ατόμου, μέσα από τα δεινά και τα απρόοπτα των εξελίξεων της Ζωής. Χρονομετράει σελίδα-σελίδα, όλες τις μετεωρίσεις των προσωπικών του εκρήξεων, ανάμεσα στην Ζωή και τον Θάνατο και όλες τις κοινωνικές του διαστάσεις, της επιβίωσης, της αναζήτησης, της μοναξιάς, της όξυνσης των προβλημάτων και των προθέσεων του, όσο και της αγχωτικής-εν πολλοίς-αντιμετώπισης της Ζωής του.
Κώστας Καρούσος
Πρόεδρος Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών

*****

Η συγγραφέας με το καινούριο ανατρεπτικό της αφήγημα αποκαλύπτει το ψυχολογικό προφίλ και την αθέατη πλευρά μιας φαινομενικά ήρεμης και προβεβλημένης αστικής οικογένειας. Με την ώριμα γραφή της ξεδιπλώνει την υπόγεια διαδρομή και τα μεγάλα μυστικά που συνοδεύουν τους πρωταγωνιστές της. «Ο χορός των λυγμών» είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, που κρατά τον αναγνώστη σε διαρκεί αγωνία και ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος.
Τάσος Πασπάλας
Συγγραφέας

*****

Η Καίτη Λιανού ξέρει να κεντά. Μόνο που αντί για βελόνι κρατά στα χέρια της γραφίδες που μεταμορφώνονται σε μάγισσες της σύνθεσης και της πλοκής, του ωραίου λόγου και των δυνατών καταστάσεων. Στα βιβλία της ποτέ δε ξέρεις τι καινούριο θα φέρει η κάθε σελίδα, τι εκπλήξεις και ποια τροπή θα πάρει η διήγηση, πως και που θα καταλήξει η ιστορία.Η ηρωίδα της είναι η αφορμή για μια περιπέτεια ανάγνωσης στον «Χορό των Λυγμών». Είναι ο φορέας που μέσα του κρύβονται οι περιστάσεις μιας ολόκληρης ζωής και που ξετυλίγονται μπροστά μας σαν την ροή ενός χειμάρρου που μας πλημυρίζει με ένταση και δύναμη παρασύροντας μας άνευ όρων. Όλοι οι ήρωες της είναι δικοί μας άνθρωποι, γνώριμοι, οικείοι. Οι καταστάσεις τόσο δυνατές που δεν θα θέλαμε να μας συμβούν.
Οι τόποι και οι εικόνες της, μια ελαιογραφία, στην οποία σχεδιάστηκε πινελιά την πινελιά, μια πολυσύνθετη ιστορία με αγωνία, πάθος, εκδίκηση αλλά και πόθο για την αλήθεια.Υπέροχο μυθιστόρημα που αξίζει από το χαρτί να περάσει στην «οθόνη»
Κυριάκος Χατζημιχαηλίδης
Σκηνοθέτης – Παραγωγός

*****

Όπως κάθε φορά, η συγγραφέας Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου, καταφέρνει να μας ταξιδέψει με τη ρέουσα γραφή της, τα μυστικά και μυστήρια που έχει να μας αποκαλύψει, την έξαψη και τον εθισμό που προσφέρει με τα γραφόμενά της, καθώς μας εγκλωβίζει εκεί, μέχρι να μας αποκαλύψει όλη την εικόνα. Επιπλέον, καταφέρνει να μην επαναλαμβάνεται, προσφέροντας κάθε φορά και κάτι διαφορετικό: μια αισθηματική ιστορία, μετά μια κοινωνική μυθογραφία, μετά κάτι μεταφυσικό, τώρα ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ… μια ποικιλία γοητευτικών αφηγημάτων με κοινό παρονομαστή την ιδιότητα της πένας της: να αφουγκράζεται προσεκτικά τους χαρακτήρες της, να φωτίζει όλες τις πλευρές, να εμβαθύνει στις ιστορίες τους και να ξεδιπλώνει σελίδα τη σελίδα τις πτυχές τους.
Τζένη Κουκίδου
Αρχισυνταξία στο koukidaki.gr
Επιμέλεια κειμένων, κριτικός λογοτεχνίας

*****

Για άλλη μια φορά η Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου μας εντυπωσιάζει με το συγγραφικό της ταλέντο. Το τελευταίο της βιβλίο «ο χορός των λυγμών» είναι μια ιστορία που καθηλώνει από την αρχή μέχρι το τέλος! Πρόκειται για ένα θρίλερ με μυστήριο, πάθος, πλοκή, και μέσα απ’ την υπόθεση οι ήρωες αγγίζουν τον αναγνώστη και του δημιουργούν έντονα συναισθήματα μέχρι να ανακαλύψουν μαζί τους την αλήθεια. .
Άραγε πόση δύναμη κρύβει ο άνθρωπος μέσα του όταν ανακαλύπτει το ένοχο παρελθόν της οικογένειας του;
Τα θερμά μου συγχαρητήρια στην συγγραφέα και πάντα επιτυχίες στο συγγραφικό της έργο.
Ελισάβετ Οικονόμου
Δημοσιογράφος, στιχουργός

*****

Στο νέο μυθιστόρημα της Καίτης Λιανού, το παρελθόν και το παρόν συνυπάρχουν και διαγράφουν μια δαιδαλώδη διαδρομή. Τα μέλη μιας οικογένειας ζητούν δικαίωση σε μια προσπάθεια καθορισμού της ταυτότητας τους.
Στοιχεία από το θέατρο του Λουίτζι Πιραντέλλο, όπου οι ήρωες πάσχουν, αγωνιούν και αναζητούν, την ψυχολογική τους ισορροπία, αλλά και στοιχεία από τις ταινίες του ‘Αλφρεντ Χίτσκοκ, όπου το σασπένς κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, καθιστούν το μυθιστόρημα«Ο Χορός των Λυγμών» ένα ταξίδι στο χρόνο που θα συναρπάσει και θα συνεπάρει τον αναγνώστη από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα του.
Σάββας Παρίτσης
Συγγραφέας, Σκηνοθέτης, Ηθοποιός

*****

Διαβάζοντας τα βιβλία της Καίτης Λιανού-Ιωαννίδου αισθάνομαι πως βρίσκομαι κάθε φορά στον χώρο που διαδραματίζονται οι ιστορίες. Από την πένα της ξεπηδούν αριστουργήματα που σε συγκινούν. Ο «χορός των λυγμών» είναι ένα από αυτά τα αριστουργήματα που σε καθηλώνουν από την αρχή ως το τέλος. Κάθε σελίδα του γίνεται κρίκος που συνδέει την αλυσίδα της ζωής, είναι η ψυχή που μιλά, που φωνάζει ή που βρίσκεται στην σιωπή. Είναι ένα βιβλίο που μας αγγίζει και μας γεμίζει από ποικίλα συναισθήματα.
Τα φαντάσματα απ’ το παρελθόν, τα πάθη, οι ενοχές, η σκληρή πραγματικότητα, ο πόθος, το άγνωστο, οι ανατροπές ενώνονται μεταξύ τους και αποτελούν μια συναρπαστική υπόθεση μυστηρίου.
Αγγελική Κολιού-Μουστακάτου
Ηθοποιός-αναγνώστρια








ΒΑΡΒΑΡΑ ΧΡΙΣΤΙΑ "Μήνα Ιούνιο"



Ίσως να δικαιούσαι ακόμη, έναν εξαίσιο έρωτα
ίσως και έναν πλου Λαύριο-Κέα,
(κατά προτίμηση, μήνα Ιούνιο
καθάριες θάλασσες, λίγα μποφόρια).

Όχι μεγάλες αποστάσεις πάντως,
να, ίσως «Σύβοτα–Παξοί»,
ή και ένα ταξίδι με το φέρρυ,
«Αίγιο-Άγιος Νικόλαος» ας πούμε,
-θαρρώ πως μπαίνει πάλι σε λειτουργία ηπαλιά γραμμή-
μπορεί κι αυτό να είναι ένα σημάδι,
μπορεί να είναι το σινιάλο για να μην παραιτηθείς.

Μικρά ή μεγάλα τα ταξίδια,
δεν έχει σημασία πια.
Το θέμα είν΄ να βάλεις το πόδι στο βαπόρι.
Να σε φυσήξει η θάλασσα στο μέτωπο.
Να αρμυρίσει η σάρκα κι η ψυχή σου.

Και μη φοβάσαι,
τα παλιά σκαριά
που ΄χουν περάσει - δυο και τρεις- από καρνάγια,
το δρομολόι το κατέχουνε καλά.

Βαρβάρα Χριστιά

ΦωτογραφίαΒαρβάρα Χριστιά 







ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ - Κριτήριο Αξιολόγησης στη Νεοελληνική Γλώσσα, Γ΄ Λυκείου

 ΚΕΙΜΕΝΟ Α΄

Η φρόνηση και το πάθος

Δίδυμες δυνάμεις

1.  ΠΩΣ να στοχαζόμαστε και πώς να πράττουμε στη ζωή για να πετύχουμε: με το λογικό ή με το συναίσθημα; Το πρόβλημα, ας φαίνεται απλό, δεν είναι καθόλου εύκολο, και έχει απασχολήσει πολλούς και σοβαρούς ανθρώπους. Ας το κατανοήσουμε πρώτα. Με το «λογικό» θα πει όχι μόνο με το κεφάλι (όπου ανέκαθεν μάθαμε να τοποθετούμε τις ανώτερες πνευματικές λειτουργίες) αλλά και ψύχραιμαμε περίσκεψηχωρίς βιασύνη. Και όταν πάλι υποστηρίζουμε ως αντίθεση προς το λογικό το «συναίσθημα», εννοούμε βέβαια με την «καρδιά» (όπου, πάλι από πανάρχαια χρόνια, τοποθετούνται οι «ανάλογες» ψυχικές λειτουργίες), αλλά και εμπύρεταμε πάθοςχωρίς περιορισμούς. Πρόκειται ολοφάνερα για δύο παράλληλα σκέλη και η πρώτη εντύπωσή μας είναι ή στο ένα να δώσουμε την αποκλειστικότητα (τουλάχιστον στο προβάδισμα) ή στο άλλο, ποτέ και στα δύο. Από την άποψη λοιπόν αυτή το πρόβλημα παραμένει: ποιο είναι το προτιμότερο για τον άνθρωπο που σε ώρες περισυλλογής θέλει επιτέλους να ξέρει τι να καλλιεργήσει μέσα του (με την έξη φυσικά και με την αγωγή): τον ψύχραιμο λογισμό ή τη συγκινημένη ορμή?

 

2.  Δοκιμάστε με το ερώτημα τούτο να βεβαιωθείτε από τα διαβάσματα ή από την καθημερινή εμπειρία σας ποιο είναι το κάθε φορά συμφερότερο και θα δείτε σε πόσες δυσκολίες θα περιπλανηθείτε. Μυθιστοριογράφοι και δραματικοί συγγραφείς (αυτοί οι μεγάλοι ανατόμοι των ανθρώπινων χαρακτήρων) εγκωμιάζουν ανέκαθεν το νηφάλιο «κεφάλι» που δεν παρασύρεται από τις πράξεις της στιγμής, αλλά ζυγίζει τα πράγματα και ανιχνεύει τις παρούσες σχέσεις της, εικάζει τις μέλλουσες, και αποφασίζει με πλήρη συναίσθηση των ευθυνών του προσώπου. Δεν το φοβούνται, ακόμα και όταν τα «δεδομένα» δεν είναι αρκετά, για να προδικάσουν το πρακτέο. Ξέρουν ότι και σ’ αυτήν ακόμα, την τόσο δυσμενή περίπτωση, το λογικό, τροφοδοτημένο από την πείρα, θα βρει μια λύση, στην ανάγκη μια διέξοδο με τις λιγότερο επιζήμιες συνέπειες. Ενώ τι μπορεί να προκύψει από τις άμεσες, τυφλές παρορμήσεις του θυμικού; Οι μεγάλες συμφορές, και στον ατομικό αλλά και στο συλλογικό βίο, από τα πάθη πηγάζουν. Από τα βίαια, τα ακατάσχετα συναισθήματα που σκοτίζουν το «μυαλό» και του πιο περίσκεπτου ακόμη ανθρώπου και τον παρασύρουν στον όλεθρο. Τι ωφελεί που δεν αργεί να συνέλθει από την τρικυμία; Το κακό έχει γίνει, και τίποτα πια δεν μπορεί να το εξαφανίσει. Πολύ λιγότερο η μεταμέλεια και ο κοπετός.

3.  Υποστείλετε, εξαφανίσετε από τους στοχασμούς και τις πράξεις σας το συναίσθημα, θα πουν απολογούμενοι οι υποστηρικτές του, και θα καταργήσετε τον ηρωισμό στην ζωή. Τον κάθε είδους ηρωισμό. Γιατί είναι βέβαιο ότι κάθε σκέψη γενναιοφροσύνης, κάθε τολμηρή, ανδρεία, πρωτοφανέρωτη ενέργεια πηγάζει όχι από τον εγκεφαλικό φλοιό, αλλά από τα έγκατα της ψυχής, το μυχό του παραλόγου. Τι θα ήταν ο κόσμος, η οικογένεια, η κοινωνία, το κράτος, αν το λογικό και μόνον το λογικό, το κρύο και πολυδοκιμασμένο, αφηνόταν να μας κυβερνήσει; Πολλά «ατοπήματα» θα μπορούσαν ασφαλώς να αποφευχτούν, μαζί μ’ αυτά όμως και κάθε πρωτότυπος στοχασμός, κάθε ανακαινιστική πράξη, από εκείνες που αλλάζουν τη μορφή της ζωής και δίνουν στην ιστορία τη γεύση της. Μιλήσατε πρωτύτερα για τους συγγραφείς που αναδιφούν τα βάθη της ψυχής τού ανθρώπου. Ρωτήσετε λοιπόν τον Όμηρο και τους Τραγικούς, όχι μόνο τον ισορροπημένο Αισχύλο, αλλά και τον θεοκρατούμενο Σοφοκλή, καθώς και το δεινό ψυχολόγο Ευριπίδη∙ στους νεότερους χρόνους τον Σαίξπηρ και τον Σίλλερ, τον Μπαλζάκ και τον Προυστ, τον Τολστόι και τον Ντοστογιέφσκι, και όλους του ομοτίμους τους – ρωτήσετέ τους: από ποιες δυνάμεις πυροδοτείταιη ψυχή των ηρώων τους, όταν γράφουν τη μοίρα τους; Από πού αντλεί την ακατάσχετη ρώμη του (ρώμη θαύματος και ρώμη ολέθρου) η βούλησή τους όταν γίνονται μνημεία, αλλά και ολοκαυτώματα τού πάθους τους; Από τη νηφάλια περίσκεψη της «κεφαλής» ή από τη συγκινημένη παρόρμηση της «καρδιάς»; Την ώρα που ξαπλωμένοι στην πολυθρόνα μας διαβάζουμε τα υψηλά έργα και τις αιματηρές τους περιπέτειες, τα «αμαρτήματά» τους, μπορεί (σαν το φρόνιμο Στωικό της ύστερης γενιάς) να επικρίνουμε τις «παρεκκλίσεις» που έφεραν την καταστροφή και να μακαρίζουμε τους απλούς ανθρώπους, τους «πτωχούς τω πνεύματι», που ήσυχα και με ικανοποίηση τρίβουν τα χέρια τους ευχαριστημένοι επειδή η φρόνηση τούς κράτησε μακριά από τη συμφορά. Μ’ αυτά όμως τα ανέκαθεν σβησμένα κεριά η ζωή δεν πάει μπροστά. Ούτε έχει ενδιαφέρον.

4. Στο περίφημο αέτωμα του Ναού της Ολυμπίας, ένα φειδιακό γλυπτό κρατεί και σήμερα θαμπωμένους τους οφθαλμούς του επισκέπτη του Μουσείου: Άνθρωποι και θηρία μάχονται από κάτω το δεινό αγώνα της ζωής και του θανάτου∙ για αρπαγή και λεία πρόκειται, αλλά ο καθένας καταλαβαίνει ότι εδώ έχουν εξαπολυθεί οι φυσικές δυνάμεις τους πάθους που δεν υποχωρεί. Από πάνω τους όμως αγρυπνάει μέσα στο σιωπηρό μεγαλείο του, ήρεμος, γαλήνιος, ο Απόλλων, και τώρα πια δεν αμφιβάλλουμε ότι η μάχη θα σταματήσει, η σύμπνοια πάλι θα βασιλέψει. «Κατά τον ίδιο τρόπο όπως εξαρτιέται η γέννηση από το δυαδισμό των φύλων, από τον όλο και συνεχιζόμενο αγώνα τους και από την περιοδικά εμφανιζόμενη συμφιλίωσή τους», (Νίτσε).

Ε.Π. Παπανούτσος

ΚΕΙΜΕΝΟ Β΄

Η αναγκαιότητα της σκέψης: «Αντισταθείτε στην

έτοιμη σκέψη…»

1.  Τα σημερινά ψυχολογικά προβλήματα του ανθρώπου απαιτούν κοινωνικές και πολιτικές λύσεις, γιατί τέτοιες είναι και αιτίες. Το ανελεύθερο άτομο θα πρέπει να αντισταθεί στην προσπάθεια της κοινωνίας να επιβάλει μια ενιαία ταυτότητα για όλους. Σχετικά ο Alberto Melucci γράφει: «…Η αγορά επίσης λειτουργεί όλο και λιγότερο σαν χώρος της κυκλοφορίας των εμπορευμάτων κι όλο και περισσότερο σαν χώρος στον οποίο ανταλλάσσονται σύμβολα. Η παραγωγή και η κατανάλωση των μετα-καπιταλιστικών κοινωνιών είναι παραγωγή και κατανάλωση ταυτότητας. Πρέπει οι κοινωνικοί δρώντες να «αναγνωρίζονται» για να μπορούν να παράγουν και να καταναλώνουν… Αυτό που είναι σημαντικό είναι να επιτευχθεί ταυτοποίηση, να πλαστεί ταυτότητα που να λειτουργεί, που να είναι ευπροσάρμοστη, να μη μπορεί κανείς να ξεφύγει απ’ αυτήν…»

. Σ’ αυτά τα φαινόμενα πρέπει και μπορούμε να απαντήσουμε με το δικό μας καθάριο λόγο, χρησιμοποιώντας όχι ορολογία του παρελθόντος αλλά καινούριες λέξεις, που να εκφράζουν μια νέα και ελπιδοφόρα όσο και σίγουρη προοπτική. «Κάτω/ στο βάθος/ τόσο πέλματα βαριά./ Ακούω νάρχεται καινούριο βήμα». Αυτές οι καινούριες λέξεις πρέπει να τονίζουν με ιδιαίτερο χρώμα την ετερότητά μας και τη δύναμη για αυτοκαθαρισμό.


2.  Οι καινούριες λέξεις όμως προϋποθέτουν μια σκέψη που είναι ενάντια στην απάθεια, στην παραίτηση, στη μηδενιστική κουλτούρα και πολιτική, ενάντια στη γενική ύπνωση και απονεύρωση της ανθρώπινης ύπαρξης. Η σημερινή σκέψη και κύρια η πολιτική είναι μαζική, συμπολιτευτική, ατροφική και υποτακτική. Είναι ακίνδυνη, γιατί παρέχεται έτοιμη και με φροντίδα συσκευασμένη από τα διάφορα αφανή κέντρα εξουσίας. Σ’ αυτήν τη σκέψη οφείλουμε να αντισταθούμε με την δική μας επαναστατική σκέψη και λόγο. «Αντισταθείτε στην έτοιμη σκέψη. Στο βόλεμα του νου» και «όταν φωνάζω αντισταθείτε! πρώτα και κύρια στη σκέψη σας απευθύνομαι. Γιατί εκεί μας απειλεί το σύστημα – πιο πολύ παρά με τη φυλακή», (Ν. Δήμου). Η επαναστατική σκέψη είναι τόσο απαραίτητη σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, γιατί τα σημερινά προβλήματα είναι πιο σύνθετα και πολυποίκιλα. Η σκέψη του Αϊνστάιν στον τομέα της φύσης, του Φρόϋντ στον τομέα της γνώσης του εαυτού μας και του Μαρξ στον τομέα της γνώσης της κοινωνίας και των μαζικών κοινωνικών φαινομένων πρέπει να βρει συνεχιστές.

3.  Ο σημερινός πολίτης οφείλει να απεγκλωβιστεί από τον κομματικό ναρκισσισμό του και να τολμήσει την επαναδιαπραγμάτευση των σχέσεών του με τον εαυτό του πρώτα και ύστερα με την κοινωνία και τους φορείς της. Ο νευρωτικός οδοιπόρος της εποχής μας δεν πρέπει να κολακεύεται για τις εύκολες και ανούσιες κατακτήσεις του, αλλά να επιζητεί το καινούριο και το οδυνηρό. Ο Έσσε τονίζει πως «ποτέ δεν μου επιτέθηκαν ή με έφτυσαν για όποιο κουτό, ασήμαντο, ανάξιο πράγμα έχω κάνει∙ κάθε φορά που με έβρισαν ήταν για μια σκέψη ή πράξη που αργότερα αποδείχθηκε σωστή» και δεν είναι τυχαίο πως το ίδιο επισημαίνει με πιο καυστικό τρόπο για τη δυναμική της σκέψης και ο Ράσελ«Οι άνθρωποι φοβούνται τη σκέψη περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο στον κόσμο – περισσότερο από την καταστροφή, ακόμη κι απ’ το θάνατο. Η σκέψη είναι ανατρεπτική και επαναστατική, καταλυτική και φοβερή∙ η Σκέψη είναι ανελέητη απέναντι στα προνόμια, τους κατεστημένους θεσμούς και τις βολικές συνήθειες… Η σκέψη είναι δυνατή, σβέλτη κι ελεύθερη, είναι το φως του κόσμου κι η μεγαλύτερη δόξα του ανθρώπου». Αυτό το είδος της σκέψης θα αποκρούσει κάθε προσπάθεια της σύγχρονης κοινωνίας να αφαιρέσει από το σκεπτόμενο άτομο κάθε δυνατότητα προσωπικής βούλησης, ατομικής ιδιαιτερότητας και πνευματικής ελευθερίας. Η επιβολή της άποψης «Η άγνοια είναι δύναμη» και ο κίνδυνος της «Διπλής Σκέψης» είναι πάντοτε ορατοί κίνδυνοι και προοπτικές ενός ανάλγητου συστήματος εξουσίας κάθε μορφής. «Η Διπλή Σκέψη είναι η ικανότητα να έχεις ταυτόχρονα δύο πεποιθήσεις αντιφατικές μεταξύ τους και να τις παραδέχεσαι και τις δύο. Ένας σκεπτόμενος άνθρωπος που ανήκει στο Κόμμα, ξέρει κατά ποιάν έννοια πρέπει να τροποποιηθούν οι αναμνήσεις του. Κατά συνέπεια, ξέρει ότι παίζει ένα παιχνίδι με την αλήθεια, αλλά έχοντας εξασκηθεί στη Διπλή Σκέψη, πείθει τον εαυτό του ότι η αλήθεια δεν έχει παραβιαστεί…» και αλλού ο Όργουελ σημειώνει ή μάλλον προειδοποιεί: «Το έγκλημα σταματώ», είναι η ικανότητα να σταματάς αυτόματα σαν από ένστικτο, στο κατώφλι μιας επικίνδυνης σκέψης… Περιλαμβάνει επίσης την ικανότητα να νιώθεις πλήξη και απέχθεια για κάθε σειρά σκέψης που θα μπορούσε να οδηγήσει προς μια αιρετική κατεύθυνση. Με λίγα λόγια, το «έγκλημα σταματώ», σημαίνει προστατευτική βλακεία», (Όργουελ, το «1984»).( Hλίας Γιαννακόπουλος)

Γ. ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

ΤΡΙΤΟ ΧΡΕΟΣ

Ο νους βολεύεται. Θέλει να γιομώσει μ’ έργα

μεγάλα τη φυλακή του, το κρανίο.

Να χαράξει στους τοίχους ρητά ηρωικά, να ζωγραφίσει

στις αλυσίδες του φτερούγες ελευτεριάς.

Η καρδιά δε βολεύεται. Χέρια χτυπούν

απόξω από τη φυλακή της, φωνές ερωτικές αφουγκράζεται

στον αγέρα. κι η καρδιά, γιομάτη ελπίδα,

αποκρίνεται τινάζοντας τις αλυσίδες∙ και

σε μιαν αστραπή της φαίνεται πως έγιναν οι αλυσίδες φτερούγες.

Μα γρήγορα η καρδιά πέφτει πάλι αιματωμένη,


έχασε πάλι την ελπίδα και την ξαναπιάνει ο Μέγας Φόβος.

Καλή η στιγμή, παράτα πίσω σου το νου

και την καρδιά, τράβα μπροστά, κάνε το τρίτο βήμα.

Γλίτωσε από την απλοϊκή άνεση του νου

που βάνει τάξη κι ελπίζει να υποτάξει τα φαινόμενα.

Γλίτωσε από τον τρόμο της καρδιάς που ζητάει

και ελπίζει να βρει την ουσία.

Νίκησε το στερνό, τον πιο μεγάλο πειρασμό,

την ελπίδα. Τούτο είναι το τρίτο χρέος.

Ν. Καζαντζάκης, «Η Ασκητική»

 

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

Α. Δώστε συνοπτικά (90 λέξεις) τα επιχειρήματα του συγγραφέα του Κ.Α. σχετικά με το ρόλο της φρόνησης και του πάθους στη ζωή του ανθρώπου.

/15

Β1. Βάλτε στο τέλος των προτάσεων τη λέξη Σωστό ή Λάθος με αναφορά στα αντίστοιχα αποσπάσματα του Κ.Β1. Ο Melucci ενοχοποιεί τον καταναλωτισμό ως μηχανισμό επιβολής ταυτότητας στον άνθρωπο (…..), 2. Η σύγχρονη σκέψη είναι αντιπολιτευτική κι επικίνδυνη αφού έχει αποσυνδεθεί από τα κέντρα εξουσίας (…..), 3. Ο Έσσε θεωρεί πως οι διωγμοί απορρέουν από την αδυναμία ή απροθυμία του ατόμου να εκφράσει μία καινοτόμα σκέψη (…..), 4. Ο Ράσελ θεωρεί πως εκείνο που δοξάζει τον άνθρωπο είναι η ελεύθερη σκέψη (…..), 5.Η «Διπλή Σκέψη» (1984) συνδράμει θετικά στην εξωτερίκευση μιας πρωτοπόρας σκέψης (…..).

/10

Β2α. Να βρείτε στο Κ.Β. δύο επιχειρήματα που αιτιολογούν το πρώτο σκέλος του τίτλου «Η αναγκαιότητα της σκέψης». Πώς θεμελιώνει ο συγγραφέας το σύνθημα «αντισταθείτε στην έτοιμη σκέψη»;

/9

β. Ο συγγραφέας στο Κ.Β. χρησιμοποιεί συχνά την αυθεντία ως τεχνική προβολής της βασικής του θέσης. Πόσο αποτελεσματική είναι και πότε η υπερβολή της χρήσης συνιστά αρνητικό στοιχείο στην επιχειρηματολογία;

/6

Β3α. Να βρείτε τον τρόπο με τον οποίο συνδέεται η §1 με την §4 (Κ.Α.). Ποια είναι η τελική θέση του συγγραφέα στα ερωτήματα της §1;

/10

β. Να αντικαταστήσετε τις υπογραμμισμένες λέξεις με άλλες συνώνυμες έτσι ώστε ο λόγος να γίνει πιο οικείος: 1. Οι προοπτικές ενός ανάλγητου συστήματος, 2. Κάθε ανακαινιστική πράξη, 3. Εγκωμιάζουν το νηφάλιο κεφάλι, 4. Πολλά «ατοπήματα» θα μπορούσαν να αποφευχτούν, 5. Για τους συγγραφείς που αναδιφούν τα βάθη της ψυχής.                                                                                                                         /5

Γ. ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Ποια θέση λαμβάνει ο συγγραφέας (Καζαντζάκης) απέναντι στη λειτουργία του Νου και της Καρδιάς; Τι προτείνει; Να σχολιάσετε τη λειτουργία δύο κειμενικών δεικτών.

/15

  

Δ. ΠΑΡΑΓΩΓΗ  ΛΟΓΟΥ – ΈΚΘΕΣΗ

Υποστηρίζεται ότι η λογική βοηθάει το άτομο να επιλύει τα προσωπικά του προβλήματα και να βελτιώνει τις διαπροσωπικές του σχέσεις. Ορισμένες φορές όμως η λογική αναστέλλει τον αυθορμητισμό του ατόμου, με αποτέλεσμα να προκαλούνται δυσχέρειες στις διαπροσωπικές σχέσεις. Ποια είναι η δική σας άποψη για το θέμα αυτό; Να γραφεί σε άρθρο των 350 λέξεων.

/30

­Οι απαντήσεις βρίσκονται στο blog ΙΔΕΟπολις, iliasgiannakopoulos.blogspot.com


ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Α. Στο παρόν δοκίμιο ο συγγραφέας πραγματεύεται το ρόλο της λογικής και του συναισθήματος στη ζωή του ανθρώπου. Αρχικά επικαλείται τις θέσεις συγγραφέων που εξαίρουν τη συμβολή της λογικής στη λήψη των αποφάσεων και στη λύση των προβλημάτων. Ταυτόχρονα διερωτάται και καταγράφει τις συνέπειες της κυριαρχίας του συναισθήματος, τόσο σε ατομικό όσο και συλλογικό επίπεδο. Ωστόσο επισημαίνεται πως αν εξαφανιστεί το συναίσθημα θα λείψει από τη ζωή ο ηρωισμός. Μάρτυρες αυτού οι συγγραφείς που πλάθουν τους ήρωές τους να δρουν με γνώμονα την καρδιά. Επιλογικά προβάλλεται η αντιφατική στάση του ανθρώπου απέναντι σε πράξεις του συναισθήματος και σε συμπεριφορές της λογικής.

Β1.1Σ («Αυτό…αυτήν»§1),  («Η σημερινή…εξουσίας»§2),  («ποτέ…κάνε黧3),  («Η σκέψη είναι δυνατή…ανθρώπου»§3),  («Περιλαμβάνει…κατεύθυνσ继3).

Β2α. Τα επιχειρήματα – λογικές προτάσεις και θέσεις που θεμελιώνουν την «αναγκαιότητα της σκέψης», είναι: 1. Η θέση του Alberto Melucci «Η αγορά…απ’ αυτήν», (§1). Η θέση αυτή αναδεικνύει τον κίνδυνο της ομοιομορφίας και της επιβολής μιας ενιαίας – πλαστής ταυτότητας με όχημα τον καταναλωτισμό. 2. Η υπόρρητη τάση της εξουσίας να ελέγχει τη συνείδηση των πολιτών και να αποδυναμώνει την προσωπική βούληση και την προσωπική ελευθερία. Σχετικά εδάφη η θέση του Ράσελ και το απόσπασμα «Αυτό το είδος…ελευθερίας», (§3).

Ο συγγραφέας θεωρεί πως η αντίσταση στην «έτοιμη σκέψη» συνιστά μία αναγκαιότητα γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος βιώνει μία κατάσταση όπου καταπατείται η ελευθερία σκέψης και η αυτονομία του ως πολιτικού όντος. Είναι εγκλωβισμένος σε αφανείς μηχανισμούς προπαγάνδας που κατασκευάζουν πολίτες υποτακτικούς και «συμπολιτευόμενους». Κυριαρχεί ένα πλαίσιο ζωής όπου ως αξία προκρίνεται η ομοιομορφία και η αδιαφορία για τα κοινά κάτω από τη διαβρωτική λειτουργία της «ετοιμοπαράδοτης σκέψης». Ο συγγραφέας εμφαντικά επισημαίνει την αναγκαιότητα αντίστασης σε αυτήν τη σκέψη, γιατί πιστεύει πως στο χώρο αυτό επωάζεται η παραίτηση, ο εφησυχασμός και η συμμόρφωση. Εξάλλου σύμφωνα και με το συγγραφέα η πνευματική αποξήρανση του ανθρώπου είναι το χειρότερο πλήγμα σε μια εποχή που τα προβλήματα είναι «πιο σύνθετα και πολυποίκιλα». Όλα τα παραπάνω, λοιπόν, αναδεικνύουν την αναγκαιότητα της «αντίστασης στην έτοιμη σκέψη».

Β2β. Η χρήση της αυθεντίας ως τεχνικής πειθούς στοχεύει στην ενίσχυση των επιχειρημάτων και των βασικών θέσεων του συγγραφέα. Η γνώμη ειδικών ανθρώπων ενισχύει την εγκυρότητα των επιχειρημάτων και τα καθιστά νοηματικά εύληπτα. Η χρήση αυθεντιών προσθέτει στην προβαλλόμενη θέση μία άλλη παράμετρο που διευρύνει τα σημασιολογικά όριά της. Έτσι ο αναγνώστης διαθέτει ένα εύρος επί μέρους γνωμών και απόψεων και μπορεί να κατανοήσει καλύτερα την κυρίαρχη θέση του συγγραφέα. Ωστόσο, όταν γίνεται κατάχρηση της αυθεντίας, τότε υπάρχει ο κίνδυνος να εκληφθεί αυτή η χρήση – κατάχρηση ως επίδειξη γνώσεων. Ένας άλλος κίνδυνος είναι να αποδυναμωθεί ή να χαθεί η κεντρική θέση του συγγραφέα μέσα στο πλήθος των απόψεων από τις διάφορες αυθεντίες. Συμπληρωματικά οι πολλές αυθεντίες αποδυναμώνουν την ενότητα, τη συνοχή και την συνεκτικότητα του κειμένου. Οι κίνδυνοι διαφαίνονται και στο ύφος του κειμένου αφού η ποικιλία – πληθώρα των αυθεντιών συνοδεύεται κι από το ανάλογο ύφος.

Β3α. Ανάμεσα στην §1 του Κ.Α. και στην §4 υπάρχει μία στενή νοηματική σχέση. Στην §1 ο συγγραφέας διερωτάται για την πρωτοκαθεδρία που έχουν στη ζωή μας τόσο η φρόνηση – λογική όσο και το συναίσθημα. Η § αρχίζει και τελειώνει με το ερώτημα που υποδηλώνει τη δυσκολία να αποφανθούμε για την κυριαρχία του ενός ή του άλλου στοιχείου. Ο αναγνώστης περιμένει μία απάντηση – τελική θέση του συγγραφέα στον διλημματικό χαρακτήρα του προλόγου. Αυτή απάντηση – αφού πρώτα δόθηκαν τα ανάλογα επειχειρήματα στις §3 και 4 – δίνεται με έναν ιδιαίτερο – αγαπητό στον συγγραφέα τρόπο, την επιλογική §.

Με όχημα την Επίκληση στη Λογική και με μέσα Τεκμήρια (παραδείγματα – Το αέτωμα του ναού του Ολυμπίου Διός) και αυθεντίες (Νίτσε) ο συγγραφέας δίνει τη δική του απάντηση. Το παράδειγμα του αετώματος επιχειρηματολογεί υπέρ της συζυγίας των δύο στοιχείων – δυνάμεων και της διακριτής υπεροχής της Λογικής (Απόλλων). Η υψηλή τεχνική του αετώματος αισθητοποιεί και καταφάσκει με έναν μοναδικό τρόπο την αναγκαιότητα της Λογικής έναντι του συναισθήματος που γεννά μόνο έριδες και πολέμους. Η επίκληση στην αυθεντία του Νίτσε, προβάλλει εμφαντικά την ισορροπία των δύο δίδυμων δυνάμεων, που συγκρούονται αλλά και ισορροπούν. Γενικότερα ο συγγραφέας τάσσεται υπέρ της ισορροπίας των δύο αυτών στοιχείων με θετική πρόθεση την προβολή της αξίας της Λογικής.

Β3β.1. Σκληρού – ανελέητου, 2. Ριζοσπαστική – καινοτόμα – ανατρεπτική, 3. Ψύχραιμο – ατάραχο, 4. Λάθη, 5. Ανασκαλεύουν – ιχνηλατούν – ερευνούν.

 

Γ. ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Ο Καζαντζάκης αρχικά προβάλλει εμφαντικά το ρόλο – λειτουργία του Νου και της Καρδιάς. Με εικόνες παραστατικές και ποιητικές αποδίδει με ευκρίνεια τη συμβολή του Νού και της Καρδιάς στην ερμηνεία του κόσμου και στην απελευθέρωσή του. Τονίζει τη δημιουργική δύναμη του Νου «θέλει να γιομώσει…κρανίο», αλλά και το ανυπότακτο στοιχείο της Καρδιάς που ωθεί τον άνθρωπο στην απαλλαγή από τη δουλεία «Η καρδιά…φτερούγες».

Ωστόσο στη συνέχεια τονίζει πως τόσο ο Νους όσο και η Καρδιά αποτυγχάνουν σε αυτό που υποσχέθηκαν. Η καρδιά γρήγορα καταλαμβάνεται από φόβο«Μα γρήγορα…φόβος», όπως και ο Νους που αδυνατεί να ερμηνεύσει και να υποτάξει τα φαινόμενα του σύμπαντος «που βάνει…ουσία».

Μπροστά σε αυτές τις δύο παραπάνω διαπιστώσεις ο Καζαντζάκης προτείνει την αποδέσμευση τόσο από το Νου όσο κι από την Καρδιά «Καλή…βήμα». Αιτιολογεί αυτή του την πρόταση με τη διαπίστωση πως και τα δύο αυτά στοιχεία δημιουργούν ελπίδες ανεκπλήρωτες«Γλίτωσε…ουσία». Αυτή η πρόταση εδράζεται στη βασική του θέση πως η Ελπίδα συνιστά παράγοντα δέσμευσης και ανελευθερίας. Γι’ αυτό επιγραμματικά σε ύφος προτρεπτικό δηλώνει: «Νίκησε το στερνό…χρέος». Δηλώνει μάλιστα εμφαντικά πως η απελευθέρωση από την ελπίδα συνιστά και χρέος. Η θέση αυτή συμπληρώνει την εμβληματική φράση που υπάρχει και στον τάφο του «Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, Είμαι λεύτερος».

Η αισθητοποίηση της προτροπής του Καζαντζάκη καθίσταται εμφανέστερη με τις δυνατές εικόνες«Να ζωγραφίσει…ελευτερίας»,/ «και σε μια αστραπή…φτερούγες» που χαρίζουν ζωντάνια και παραστατικότητα. Διάχυτη, όμως, είναι και η παρουσία των αντιθέσεων που δίνουν και τις δύο πλευρές των λειτουργιών και του ρόλου τόσο του Νου όσο και της Καρδιάς. Τέτοιες περιπτώσεις είναι: «Μα γρήγορα…φόβος» vs «Η καρδιά…φτερούγες». Η αντίθεση υπάρχει και στη σύγκριση του Νου με την Καρδιά, όπως: «Ο νους βολεύεται» vs «Η καρδιά δε βολεύεται». Έτσι και τα δύο εκφραστικά μέσα αποτυπώνουν με αποτελεσματικότητα τόσο τη λειτουργία του Νου και της Καρδιάς όσο και την τελική του πρόταση – προτροπή, όπως: «Παράτα πίσω…βήμα» και «Νίκησε…χρέος».

Δ. ΈΚΘΕΣΗ



­Η ανάλυση του θέματος βρίσκεται στο blog ΙΔΕΟπολις iliasgiannakopoulos.blogspot.com στο άρθρο «Λογική και Συναίσθημα: Η αέναος πάλη». Βοηθητικά άρθρα και τα: 1.«Η σκέψη είναι το φως του κόσμου», 2.«Σκέψη: Τροφός Ελευθερίας και Δημοκρατίας», 3.«Λογική: Το πρώτο κινούν», 4.«Απόλλων vs Διόνυσος: Μία αναγκαία συμφιλίωση».


­Χρήσιμο βιβλίο – βοήθημα:

«ΙΔΕΟπολις»: Ηλία Γιαννακόπουλου,( Εκδόσεις Λιβάνη).










DK & The Band – νέος δίσκος “Too Little, Too Late.” από την Spider Music.

 



D.K And The Band | My precious love | Official Audio Release©
(Δείτε το εδώ)



H Spider Music παρουσιάζει τον πρώτο ολοκληρωμένο δίσκο των DK&The Band.

Η μπάντα, γνωστή σε όλους που αγαπούν το καθαρόαιμο Rock ‘n’ Roll ετοίμασε 9 πρωτότυπα τραγούδια στον δίσκο με το τίτλο “Too Little, Too Late.”

Κυκλοφορεί ήδη στα ψηφιακά καταστήματα.

Όσοι αγαπούν το κλασσικό ροκ και το rockabilly σίγουρα θα μαγευτούν από αυτό το άλμπουμ!

Καλή ακρόαση !!!!

Στα άλμπουμ συμπεριλαμβάνεται και το τραγούδι “My Precious Love”

Official links