δίχως να περιμένεις ‘πιστροφή
ποτίζεις τις γλαστρούλες κει του δρόμου
ως να ‘ναι η δική σου η αυλή.
Φτάνει η βροχή της πίστης να ποτίσει
όλα του κόσμου διψασμένα πετεινά
και με σοφία τότε θ’ αγκαλιάσεις
του κόσμου πονεμένα τα κορμιά.
Ψωμί. Το μοιραζόμαστε με όλα
της γης τα υπαρκτά και ζωντανά
κλείνουν ξεχειλισμένες αποθήκες
μόν’ μάνα βρέχει καθημερινά.
Η αδειοσύνη της ψυχής γεμίζει ρόδα
χέρια χαϊδεύουν δέντρα και βουνά
μάτια ζυγιάζουν τόση ομορφάδα
που ύμνους μου συνθέτει η καρδιά.
Η ελπίδα είναι εκεί να συντροφεύει
τις άλλες τρεις για να μην είναι μοναχιά.
Πίστη, Αγάπη, Ελπίδα και Σοφία
πετράδια παραμένουν φωτεινά.
Αλήθεια μόνο χορταίνει την αγάπη
δεν είναι ψέμα η ευτυχία στην καρδιά.
Δεν είν’ ανάγκη να μιλάμε με τις λέξεις,
μόνο να τραγουδάμε σαν πουλιά.
Όλγα Αχειμάστου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου