Σ' έναν κόσμο που αντιπαλεύει τον κορωνοϊό, χρειάζεται να επιλέξουμε πώς θα πορευθούμε και σε προσωπικό επίπεδο ο καθένας ,μιας και αγνοούμε το πότε θα τελειώσει τούτη η πανδημία.
Στην αρχή ,φάνηκε να χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας, μιας και τούτοι οι επιστήμονες του 21ου αιώνα δεν γνώριζαν παρά μονάχα από τα διαβάσματά τους περίπου, τι να αναμένουν.
Η επιτάχυνση των προσπαθειών τους, έδωσε γρήγορα αποτελέσματα αλλά ήταν μοιραίο να πεθάνουν εκατομμύρια άνθρωποι.
Η πανδημία θυμίζει κάτι από το λοιμό των Αθηνών του οποίου θύμα υπήρξε ο Περικλής και… ο Χρυσός Αιώνας του .
Ο κόσμος, όπως και τότε και πολλές φορές αργότερα, μετά από μια ασθένεια που στέλνει πολλούς στο θάνατο , αλλάζει, δεν είναι ο ίδιος ,όπως πριν από αυτήν. Δεν είναι ίδιος στη συμπεριφορά, στη διαβίωση, στην ανάπτυξη.
Η απειλή της πανδημίας ,μεγαλώνει την ευθύνη μας απέναντι σε εμάς και τα παιδιά μας αλλά δεν γνωρίζουμε το μέγεθός της. Η συμπεριφορά μας απέναντι στον ιό θα αποτελέσει τη σωτηρία ή την καταστροφή μας. Ήδη, αγανακτισμένοι, πονεμένοι, θλιμμένοι, πιστοί, λιγότερο πιστοί και άπιστοι, ψάχνουμε τον βηματισμό μας και φοβάμαι ότι δεν τον έχουμε βρει, ενώ έχουν περάσει δύο χρόνια, κατά τα οποία πειραματιζόμαστε σε επιστημονικό, αλλά και προσωπικό επίπεδο.
Έχουν ήδη δημιουργηθεί κινήματα ,όπως συμβαίνει σε δύσκολες καταστάσεις και εποχές,-αναμενόμενο-τα οποία ,φοβάμαι πως αν συνεχιστεί η πανδημία από τη μια και άλλα φαινόμενα όπως η ακρίβεια ,που ήδη έκανε την εμφάνισή της, από την άλλη, θα οδηγήσουν το λαό, τους λαούς σε διχόνοια με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ναι, δεν φέρνει τελικά, αρνητικό κλίμα μόνο ο πόλεμος .
Πριν φτάσουμε σε ακραία φαινόμενα έγερσης και εξέγερσης των πολιτών, καλό θα ήταν να μαθαίνουμε καθημερινά και γιατί κρίνεται απαραίτητη η κοινή πλεύση απέναντι σε έναν αόρατο, πλην όμως καταστροφικό εχθρό.
Είναι λάθος να δικάζουμε ο ένας τον άλλον από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να καταντούμε υπάνθρωποι ,για πράγματα που όντως δεν γνωρίζουμε.
Ποιος άραγε μας χώρισε σε πολίτες υπέρ και κατά του εμβολίου, σε πιστούς και άπιστους, γιατί αυτή είναι πλέον η κοινωνική πραγματικότητα. Αναπόδραστη μοίρα ή ευθύνη των ιθυνόντων απέναντι στο λαό;
Μέχρι να βρεθεί μια άκρη, ας προσπαθήσουμε να τα βρούμε με τον εαυτό μας ,να κρίνουμε ,ο καθένας με την όποια γνώση έχει, τι μας συμφέρει να κάνουμε και γιατί;
Αντί να πλανιόμαστε , ας προνοήσουμε για να κερδίσουμε τη ζωή μας.
Είναι φρόνιμο να ακούσουμε τις οργανώσεις υγείας, παραμερίζοντας την καχυποψία περί συμφερόντων και εμπορευματοποίησης της πανδημίας.
Αντιμέτωποι με το φάσμα του θανάτου, με το παρόν του παρόντος, που γεννά φόβο, αγωνία, δυστυχία, ας αναλογιστούμε, ποιο όφελος προκύπτει από την παγκόσμια αποδοχή, πως ο εμβολιασμένος έχει περισσότερες πιθανότητες να επιζήσει από τον ανεμβολίαστο - αυτό δείχνουν τα περιστατικά θανάτου λόγω covid - κι ας αποφασίσουμε.
Τώρα που τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα στην πανδημία και στα εκατομμύρια θανάτων που προκάλεσε και προκαλεί ,είναι ίσως χρήσιμο να επιλέξουμε τη σωτηρία μας και αυτήν των παιδιών μας.
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
Φιλόλογος,συγγραφέας,ποιήτρια,κριτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου