Emile Friant. Oι ερωτευμένοι ή φθινοπωρινό απόγευμα. 1888
Χαρά το νερό της αγάπης
Στάζει ο Σεπτέμβρης όνειρα
και η μέλισσα στο γιασεμάκι
Ήσυχα που πετάνε τα πουλιά
Έχει ο ουρανός ένα πυκνό γαλάζιο χρώμα
καθώς την γη ζυγώνει
Δεν φεύγουν οι αγάπες με το Καλοκαίρι
Μια όμορφη μέρα του Σεπτέμβρη
τυλιγμένοι στη νιότη ήμασταν
Τίποτα κακό δεν συνέβαινε
Ο ήλιος φιλί στο μέτωπό σου
δεν έπαιρνε τα μάτια του από σένα
Κάπου εκεί κοντά, σε ζήλεψαν
Τα Πρόσπερα τα Φθινοπωρινά
που πάσχιζαν τ`αμέθυστο το χρώμα να σκορπίσουν
Η Δάφνη και η Λυγαριά
οπού κοιμόνταν ήσυχα στης ποταμιάς την άκρη
Όλο τον ήλιο λογάριαζαν δικό τους
Ξεφύλλιζε το δέντρο παραπέρα
σαν πέρασε ένας αέρας ξαφνικός
Ανακατεύτηκε στα λόγια και στα όνειρά μας
Πως τρόμαξες εσύ τότε μηδέ και τα σκορπίσει σαν τα φύλλα
<< Ας μην μιλάμε, είπες,
μόνο να με κοιτάζεις φτάνει >>
<< Διώξε τον φόβο
Σκίρτημα ατελείωτο η αγάπη μας
θα γιομίζει τη σιωπή των αμπελιών στο δείλι
Αύριο το πρωί ο ήλιος θα είναι πάλι
δικός σου
Κάθε Σεπτέμβρη θα σ`αγαπάω περισσότερο >>
*********
~ Ξανθή Κούτρα ~ © All rights reserved
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου