Sad Girl painting by Vamiir
Μη διστάζεις να εκφράσεις τη λύπη σου για κάποιον, μην κρύβεις τα δάκρυά σου, ενδεχόμενα το λυγμό σου. Αυτό θα σε κάνει πολύ δυνατό, γιατί θα συνεχίσεις να νιώθεις κάτι για τον άλλον, από την απάθεια, που πλέον μας δέρνει.
Ήμουν παιδί στα δεκαπέντε- δεκαέξι, όταν πέθανε η γιαγιά μου. Μόλις άκουσα τον θάνατό της, ήθελα να κλάψω με λυγμούς αλλά, προσέξτε, ντρεπόμουνα .Σκεφτόμουν, «τι θα λένε οι συγγενείς και φίλοι που μαζεύτηκαν;»
Έτσι, κατάπια τον πόνο μου, τη θλίψη, και γύρισα πίσω τα δάκρυα. Σήκωνα το κεφάλι μου και κοιτούσα τον ουρανό και έσφιγγα τις παλάμες .«Όχι δεν θα κλάψεις» έλεγα στον εαυτό μου.
Το βράδυ που κουκουλώθηκα στα σκεπάσματά μου, έκλαψα πάρα πολύ και μονολογούσα κιόλας:« γιαγιάκα μου, πόσο σε βασάνισε η μακρά ασθένεια ,πόσα χρόνια στο κρεβάτι υπέφερες …»Τέτοια έλεγα, σα να μοιρολογούσα, για να κλάψω πιο πολύ , να μου φύγει ένα βάρος .Άλλωστε τα μοιρολόγια έχουν και αυτόν το σκοπό, να προκαλέσουν θλίψη βαθύτερη και πόνο για ένα άτομο που δεν θα ξαναδούμε .
Την άλλη μέρα ,όταν όλα είχαν τελειώσει ένιωθα διαφορετική. Θυμάμαι ήρθε ένα γατάκι άγριο στην αυλή και ήθελα να του δώσω οτιδήποτε για να ζήσει. Το αγάπησα έτσι απλά, με το που το είδα .
Εντελώς ξαφνικά άλλαξα, ένιωθα μέσα μου κάτι ανεξήγητα ωραίο.
Έτσι πορεύτηκα και μάλιστα κατέβαλα προσπάθειες να γίνω καλύτερη ,να νιώθω και να ξεχωρίζω τις καταστάσεις πόνου, γιατί οι πόνοι είναι διάφοροι αλλά ο ψυχικός είναι που κάνει πραγματικά και το σώμα να υποφέρει. Μπορεί να υποφέρεις για την απώλεια αλλά αγαπάς ταυτόχρονα, τον άνθρωπο.
Όταν συνειδητοποιείς, τι ακριβώς σου συμβαίνει, ωριμάζεις μέσα σου ,γίνεσαι πολύ δυνατός κι ας κλαις.
Το τραγικό μπορεί , αν το χωνέψεις , ότι έτσι έγινε ,δεν αλλάζει, να μεταβληθεί μέσα σου σε κάτι πολύ τρυφερό , μόνο για σένα για την ηρεμία της ψυχής σου, που σε οδηγεί συχνά και σε δημιουργία.
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου