κς΄
Αυτά που πόθησες να πεις, δε θα τα πεις ποτέ σου.
Μέρες Οκτωβρίου, Νοεμβρίου, Δεκεμβρίου
ραγισμένα κρύσταλλα και πώς
ν' αφηγηθείς μιαν ιστορία που ολοένα γίνεται πιο ακατάληπτη;
Πώς να μιλήσεις για ένα άδειο σπίτι;
Αυτά που πόθησες να πεις, δε θα τα πεις ποτέ σου.
Το σπίτι βούλιαξε στην ερημιά
το σκέπασε ο κισσός, το αγριόχορτο.
χάθηκε όπως χάνονται ηφαιστειακά νησιά.
Τώρα αναδύεται στη μνήμη σου μονάχα.
Κι όμως,
ό,τι έχει γίνει δε μπορεί να ξεγραφτεί.
Φέρε το όστρακο στ' αφτί, συγκέντρωσε την ακοή σου
κι άκουσε πέρα απ' το ρήγμα της σιγής
το βήμα γάτας που αντηχεί.
Η φωτογραφία είναι από http://www.parmense.net/
Συγκινημένος για μια ακόμη φορά από την πρωτοβουλία της κυρίας Γεωργίας Κοτσόβολου, που παρουσιάζει και αυτό το ποίημά μου στο καλύτερο ηλεκτρονικό περιοδικό τέχνης του διαδικτύου, στο
ΑπάντησηΔιαγραφήHomo-Universalis.
Ευχαριστώ εκ βάθους καλή μου Γεωργία!