Με χαλασμένα ανεμούρια και πυξίδες
και με τα λόγια μας μισά και δαγκωμένα
φτιάχναμε κόσμους με εικόνες κι ιστορίες
που ήταν γεμάτες με θεριά αγριεμένα.
Και μετά τρέχαμε να βρούμε πως γλυτώνουν
όσοι συνάντησαν στο διάβα τους τη πλάνη.
Ρίχναμε τοίχους και εμπόδια και μπάρες,
ανοίγαμε δρόμους μακρυά από κάθε απάτη.
Ξυπνούσαν τότε τα θεριά και μας γρυλίζαν
θέλαν μερίδιο ζωής νά΄χουν για πάντα,
μα μεις σαν άλλοι Οδυσσείς και Ηρακλήδες
όλους τους φόβους μας τους κάναμε στην μπάντα.
Κεφάλια κόβαμε από Λερναίες Ύδρες,
βρίσκαμε ξέφωτα και ούριους ανέμους,
αφήναμε πίσω μας κινδύνους και σειρήνες,
μέσα μας πάφλαζαν δυο θάλασσες ελέους.
Και τώρα εδώ αρματωμένοι ως το μεδούλι
διακηρύσσουμε τη δόξα του ανθρώπου
τώρα που κανενός δεν είμαστε δούλοι,
νέο υπογράφουμε συμβόλαιο ζωής,
ΕΔΩ, ΕΠΙΤΟΠΟΥ!
Φωτογραφία: Κατερίνα Γαβριλάκη
Μπράβο Κατερίνα μου..
ΑπάντησηΔιαγραφή