ΣΑΝ ΜΠΑΛΑΝΤΑ
Έφερε ο άνεμος θαρρείς μια γεύση απ’ αλμύρα
αερικό απ’ τη θάλασσα, πνοή αλαργινή
και γύρισες μέσα στου νου, σβησμένα τα φιτίλια
φλόγα απ’ αγάπη κι αίσθηση π’ ακόμα λες και ζει.
Δεν ήσουνα δα κάποτε σαν ήλιος και σαν πούλια
σελήνης το γαλήνιο φως, τροχιά κάποιου αστεριού
που χάθηκε στον ουρανό, στης νύχτας τα κοχύλια
απρόσιτη, ακατάληπτη γραμμή χρυσού;
Δεν ήσουνα σαν του κλήδονα, ανείπωτα τα πάθη
ευχές κι ελπίδες κι όνειρα πλεγμένα στις σκιές
όλα του νου τα ποθητά και της καρδιάς τα λάθη
όλα, σφραγίδα που μου καίει ενδότερες πτυχές;
Ω, δε θα πάρει ο άνεμος τη γεύση απ’ την αλμύρα
αερικά και θάλασσα σμίγουν ηδονικά
χάνονται στον ορίζοντα, στα σύννεφα τα γκρίζα
μου παίρνουνε και τ’ όραμα και μένει ερημιά.
Ξανά και πάλι θε να ’ρθει η θύμηση σαν πνεύμα
ξανά και πάλι η ερημιά μες στη γωνιά θα ‘ρθει
θε να γυρνάς στις γειτονιές σαν βούρκωμα στο βλέμμα
και σαν μπαλάντα στην καρδιά η αγάπη θε να ζει.
ΑΠΕΙΡΟΥ ΥΠΟΣΤΑΣΗ
Μάζεψα τόση αγάπη μέσα μου
μάζεψα τόση χαμένη ελπίδα
τη γη που πατώ την έσπειρα όνειρα
η ζήση μου έγραψε κάποια ιστορία.
Άνοιξης γεύση επότισε τ’ όνειρο
Μαγιού η χαρά της σκέψης μου μύρα
το δάκρυ αν κύλησε έσμιξε ανάσταση
στον ήχο του κόσμου η πνοή μου μια λύρα.
Χρόνια και χρόνια, γης τα θεμέλια
αιώνες θαρρείς και απείρου πορεία
διαβήκαν στου νου την όμορφη υπόσταση
στην ύπαρξη μου σφραγίδα η μαγεία.
Ω, το ταξίδι που τ’ άμοιρα βήματα
αχνάρια της σκέψης πάντα διαβήκαν
ω, της πορείας το άγνωστο ορόσημο
θάμβος, ελπίδα τη ζήση γεμίσαν.
Κι εμέ η ψυχή μου απείρου υπόσταση
υφή ενός βράχου αιωνίου
μια ύλη την πότισε, μια ύλη την έθρεψε
παρέμειν’ ανάσα το θείου.
Ναι, η μαγεία της ζήσης είν’ άσπιλη
δράμα και θλίψη δεν την πειράζει
σπόρος ονείρου η φύση μου, άδολη
πάντα για με μια αυγή θα χαράζει.
ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΓΡΑΦΕΙ ΤΟΝ ΥΜΝΟ
Μου χρωστάς την αγάπη που ένιωσες
την αγάπη που καίει την καρδιά σου
μου χρωστάς τα ονείρατα π᾽ έσβησες
μου χρωστάς τα πικρά όνειρά σου.
Επερίμενα χρόνια μιαν άνοιξη
και τα χρόνια μακριά σου κυλούσαν
κι αν μια στάλα την όψη σου αντίκριζα
σαν βροχούλας δροσιά την κρατούσα.
Μας χώρισαν τους δρόμους οι άνθρωποι
κι οι άνεμοι της γης μάς ενώσαν
μας χαράξαν σε βράχο δυο άγγελοι
τις καρδιές σε σφραγίδα τύπωσαν.
Αγαπάω τον ήλιο, τη θάλασσα
κάπως έτσι αγαπάω και σένα
κι αν μικρή η αγκαλιά δεν μας χώρισε
μες στον νου μας είν’ όλα γραμμένα.
Μη θαρρείς πως ποτέ δε τραγούδησα
της χαράς μου την άνομη ελπίδα
σαν παλιά και σαν τώρα τη ζήτησα
μες στα στήθη την έχω πυξίδα.
Κι όταν έλθει με θλίψη ένα σούρουπο
κι αν η αυγή δε μου φέρει τον ήλιο
κάποια μνήμη ανάρια σαν σύννεφο
ένα όνειρο γράφει τον ύμνο.
Μια μπαλάντα στη μνήμη γεννήθηκε
θυμιατό στη χαρά της αγάπης
του αυλού μου γλυκό το τραγούδισμα
μια ειρήνη στη δίνη της ζάλης.
Ουτοπία του ονείρου το κέρασμα
φεγγαρόλουστο πνεύμα αιθάλης
τι πειράζει όλο κι αν χάνεται
σ’ αγκαλιάζει με γλύκα αγκάλης.
Πίνακες : Christian Schloe art
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου