Γρηγορία Πελεκούδα "Ατιτλο"

Εσύ εγώ και το ποίημα

έρχεσαι και ξανάρχεται 

καμακώνει το λόγο 

με πνοή εξέγερσης 

κι η αντίδρασή σου 

δεν έχει τίποτα άλλο 

παρά ένα ρομαντισμό 

πως χτίζεται ένα όνειρο 

όταν σαρώνεται 

μέχρι εσχάτων; 

Το κοιτάς με απόγνωση 

όταν τα κύματα σαρώνουν 

όσα έκτισες πάνω στην άμμο 

σε μια χώρα κατεχόμενη 

όλα στήνονται σε παράταξη 

κι΄όλοι πάνε αδιάβαστοι. 

Μα ευτυχώς που υπάρχουν 

πάρκα λογοτεχνίας 

ανθολογίας ποιήματα, 

και μια πένα να καρφώνει 

τις κραυγές του ήλιου 

όταν κοιτάς την απέραντη θάλασσα 

τη ζωή να μπαίνει να βγαίνει 

ολόγυμνη, 

αυτό κι αν είναι ποίημα. 

Γρηγορία Πελεκούδα