Τα χελιδόνια ήταν πολλά,
δεν ήταν μόνο ένα.
Η άνοιξη πανάκριβη,
τόσα φτερά κομμένα.
Για άλλο ταξίδι κίνησαν,
ο χρόνος πια παγώνει.
Για ένα ταξίδι αλλιώτικο,
μ’ αλλιώτικο βαγόνι.
Μ’ ένα βαγόνι που κυλά
σε άλλες πάνω ράγες,
μακριά από παραλείψεις
κι αμέλειες παμφάγες.
Κρότος, κραυγές και φλόγες
και ύστερα σιωπή.
Στα χείλη αναπάντητο
χαράχτηκε «γιατί».
Κρυφές μένουν ελπίδες,
κρυφή και η προσμονή,
για να ακουστεί και πάλι
η γνώριμη φωνή.
Το τηλέφωνο χτυπά,
αναπάντητη η κλήση.
Τέτοια άνοιξε πληγή,
που ποτέ της δεν θα κλείσει.
Πόνος, οργή και θλίψη,
παντού βουβός ο θρήνος.
Όλα, θαρρείς, τα ξεπερνά
ο σπαραγμός εκείνος.
Τα λόγια είναι κενά,
φτηνά είναι τα ρημάδια.
Χέρια π’ ανοίξαν για αγκαλιά
και τώρα μένουν άδεια.
Πόσες φορές θα χρειαστεί
να ακουστεί ακόμη
ετούτη η αφιλότιμη,
η κούφια η «συγγνώμη»;
Καράβι ακυβέρνητο -
«πάμε κι όπου βγει» -
μια χώρα που χρειάζεται
συθέμελη αλλαγή.
Φωτογραφία :Fine Art Photography by Julie de Waroquier
Από https://freeyork.org/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου