ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ "Το αριστερό μισό του Ήτα" Ποιητική Συλλογή

 

Κώστας Βασιλάκος :Το αριστερό μισό του Ήτα
Εκδόσεις : Αγγελάκη
Ημ. Έκδοσης:2021
Είδος : Ποίηση
Βιβλιοδεσία:Χαρτόδετο
Διαστάσεις:21x14cm
Αριθμός Σελίδων:108
ISBN:978-960-616-205-3

Περιγραφή

Μη σε ξεγελά
Το φως που ομορφαίνει τα γήινα, μη σε ξεγελά!
Κρύβει πάντα στις σκιές περιφρονημένα αισθήματα,
ανήμπορα βήματα, παιδικά σπαράγματα.
Χρέος και καθήκον το λένε,
μη σε ξεγελά.
Κοίταξε να φωτίσεις μέσα σου τις ράγες της καρδιάς.
Άναψε το λίκνο της ψυχής, κι οδήγησε το πνεύμα εμπρός,
κι ας είναι ο δρόμος μακρύς και δύσβατος.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ 

Το χελιδόνι

Με ένα χελιδόνι, το ίδιο πάντα,
μου έστελνες -αραιά και πού- ένα μήνυμα κρεμασμένο
από τα φτερά της αποδημίας.
Εγώ ερμήνευα χαμόγελα και πίκρες
κάθε που η οπτική της ψυχής μου
ευθυγράμμιζε χρώματα, σκιές και ουρανό.
Ένα κλαδάκι βασιλικό από τα γήινα αντιγύριζα
να σου θυμίζει του σώματος την ταφή
και της καρδιάς την ευφορία κατά την ύψωση.
Πέρασε καιρός να καρτερώ συννεφιασμένες επισκέψεις,
να αφουγκράζομαι, μάταια,
το πέταγμα της συνήθειας.
Κάποια παιδιά είπαν «πέρασε το καλοκαίρι»
κι εγώ αποκρίθηκα «η αγάπη θα ξανάρθει».

☀

Κλεψύδρα

Εγώ, αγνοώ το χρόνο,
κι αυτός μου το ανταποδίδει.
Η ζωή, μια κλεψύδρα που χύνει στο άπειρο
την κάθε μέρα που φεύγει.
Αν την αντιστρέψεις, δεν ξαναγεμίζει.
Εγώ, ζωγραφίζω το χαμόγελό σου
με όνειρα στην καρδιά μου,
φιλοτεχνώ ένα γιασεμί που ευωδιάζει αγάπη,
και τις νύχτες της μοναξιάς που σε ποθώ,
στραγγίζω τα υγρά σου χείλη και μεταλαμβάνω
τα σταλάγματα του έρωτα.
Πόσο μου λείπεις αγαπημένη!
Εγώ, ένα ερωτηματικό στην καρδιά σου.
Εσύ, το θαυμαστικό της ύπαρξής μου.
Η αγάπη, πέντε αέναα γράμματα,
που σκαρφαλώνουν ως το ουράνιο τόξο
και γκρεμίζονται στα κλαδιά της απελπισίας.

☀

Να αγαπάς τη ζωή

Στης νιότης την ανθοφορία, ανεμίζεις των ελπίδων
τα επιθυμητά
με άσπρη κιμωλία και κιτρινισμένους πάπυρους.
Στα μελλούμενα οραματιστής με αλληλέγγυες αυλακιές
στα μύχια των ανθρώπων.
Στο πέρασμα των χρόνων, η πέτρινη απόγνωση
με την απελπισμένη ματιά, αντικατοπτρισμός του κενού.
Έρημος το κάδρο της δημιουργίας, κι ούτε ένας κάκτος
από θυμό δεν ορθώνεται, να υποδηλώσει ζωή.
Ψιθύρισε στον άνεμο, φίλεψέ τον μια χούφτα όνειρα,
και θα τα σκορπίσει σε ακατοίκητα του νου λημέρια:
στις σχισμές των βράχων, στο δάκρυ του ουρανού,
στην πίκρα της αλμύρας, στην αγκαλιά της Παναγιάς.
Εσύ, μη πάψεις στιγμή να αγαπάς την ζωή.

☀

Το τάμα

Τα πάθη των ανθρώπων γονυπετώς προσεύχονται
στη σεπτή εικόνα σου.
Τα δάκρυα του κόσμου αναβλύζoν μύρο
στο άχραντο σώμα σου.
Εγώ,
μερικά ξεχασμένα όνειρα και λίγα λευκά κρίνα
ταπεινά σού προσφέρω.
Είναι το τάμα μου
Μεγαλόχαρη,
για ανήμπορους και καταφρονεμένους όπου γης.

☀

Εκ βαθέων

Ένα πρωί δε θα ανοίξουν τα μάτια μου
Να ερωτευτούν του ήλιου το χαμόγελο
Και του σύννεφου τη θλίψη,
Μήτε των λουλουδιών το αγίασμα
Όπως κάνουν χρόνια τώρα.
Κάποιο πρωινό δε θα ακούσω
Των παιδιών τα τιτιβίσματα
Στη γειτονιά των αναμνήσεων,
Μήτε τις καρδερίνες στα κλαδιά
Του κέδρου να με μαγεύουν.
Μια μέρα που θα μοιάζει σαν όλες
Και ο κόσμος χαρμολύπες θα πίνει,
Με ένα σταυρό στους ώμους
Και στο νου τ’ ανεκπλήρωτα,
Εγώ θα ταξιδεύω για πάντα.
Αυτή τη μέρα δε θα μπορώ
Να σας πω πόσο σας αγαπώ,
Μήτε να χαϊδέψω την καρδιά σας
Με λόγια καλοσυνάτα
Και πράξεις Ευαγγελικές.
Αυτή τη μέρα οι αγαπημένοι μου
Θα θέλουν να ψιθυρίσουν τόσα πολλά,
Μα η σιωπή μου θα αντιλαλεί
Στου κενού τον καταρράκτη
Και στην εικόνα των δακρύων.
Μια τέτοια μέρα,
Ανήκει σε όλους μας.
Μια τέτοια μέρα, ορόσημο
Μεταξύ ύπαρξης, χάους και αιωνιότητας
Θέλω να έχω προλάβει τη συνήθεια,
Να έχω πει και να έχω ολοκληρώσει
Όσα νιώθει η ψυχή μου για εσάς.

☀

Ήσουν εδώ

Ήρθες και χθες λυπημένη,
όπως κάθε φορά
που βουλιάζουν τη ψυχή μου
στα λασπόνερα.
Είδα τη λευκή μαντίλα
που σκέπαζε την καλοσύνη
και το πράο βλέμμα σου.
Ένιωσα ένα χάδι βάλσαμο
και το φιλί στο μάγουλο
γνωστό αγίασμα ιερό.
Ναι, ήσουν εδώ,
μ’ ένα γνώριμο δάκρυ,
βημάτισες στο σώμα μου
και έπλυνες χρόνιες πληγές
από την χαραμάδα του ονείρου
ως τις εκβολές του Αχέροντα.
Στο προσκεφάλι έμεινε
ένα μουσκεμένο χαμόγελο
και της καρδιάς το αγνάντι
στην ανοιχτή εξώπορτα.

☀

Σελίδες

Οι σελίδες γεμίζουν
Με λέξεις που αιμορραγούν
Για να ανθίσει από ένα τίποτα,
Κόκκινος Μάης στο λευκό Δεκέμβρη σου.
92 Κώστας Βασιλάκος

☀

Τύφλωση

Πλέον δεν κοιτάμε ψηλά,
Δεν βλέπουμε δίπλα, μήτε μέσα μας.
Τα μάτια αποκολλήθηκαν
Από την καρδιά.

Κώστας Βασιλάκος / Βιογραφικό σημείωμα

Ο Κώστας Βασιλάκος γεννήθηκε στο Πολυδένδρι Αττικής , όπου ζει μέχρι σήμερα.

Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες και Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά.

Έκανε σπουδές στην Ψυχολογία των Ομάδων και στη Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού .

Εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα για περισσότερα από τριάντα πέντε χρόνια ως Διευθυντής Οικονομικών και Διοικητικών Υπηρεσιών.

Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών ( Ε.Ε.Λ ) , της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ), του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων Ελλάδος (Ε.Π.Ο.Κ) και του συλλόγου Λόγου-Μουσικής- Τέχνης « ΛΙΝΟΣ».

Ποιήματά του βραβεύτηκαν στον Παγκόσμιο διαγωνισμό NOSSIDE , στον Πανελλήνιο Λογοτεχνικό διαγωνισμό της Π.Ε.Λ , στους Δελφικούς αγώνες ποίησης της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ) , στον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων Ελλάδος (Ε.Π.Ο.Κ) και στην Αμφικτυονία Ελληνισμού . Επίσης η ποιητική του συλλογή « Λόγια δραπέτες» τιμήθηκε από την Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε.Ε.Λ) με το βραβείο ΜΑΡΚΟΥ ΑΥΓΕΡΗ και η ποιητική συλλογή « Ανάμεσα σε δυο στιγμές» τιμήθηκε από τον ΕΠΟΚ με το βραβείο βιβλίο της χρονιάς 2017. 

 Έργα του που έχουν εκδοθεί:Σκέψεις θραύσματα (ποίηση , εκδ. « Άνεμος Εκδοτική» , 2012), Περι-Διαβαίνοντας( διηγήματα, εκδ. Αγγελάκη ,2013),Λόγια δραπέτες (ποίηση, εκδ. «Άνεμος Εκδοτική» , 2015), Ανάμεσα σε δυο στιγμές ( ποίηση , Εκδ. Σοκόλη , 2017 ). Το Ω των Ωκεανών (ποίηση , Εκδ. Σοκόλη , 2019).