Μαργαρίτα Παπαμίχου : Μπλε Ξαφνικό
Είδος : Ποιητική Συλλογή
Εκδόσεις : Οστρια
Χρονολογία Έκδοσης : 2021
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ
ΑΝΩΣΗ
Έτσι που έγραψες το ποίημα λες κι ήτανε ζωή
παραμυθιάστηκε με σάρκα και οστά το σύννεφο
πως κάποτε θα γίνει λίμνη ποταμός βροχή
κι εσύ δεν άκουγες τον ουρανό να κάνει προσευχή
μόνο ακούς τη μέλισσα να πλαταγίζει τα φτερά της
και μια σιγή νερού που μένει αταξίδευτο
ακούς τα δάχτυλά σου πως χτυπούν το σύρμα και το πλήκτρο
και δυο παράθυρα απέναντι συνομιλούν με έναν τοίχο
λεπίδα αστραφτερή η ομορφιά κι εσύ τη φόρεσες κατάσαρκα
ποιος είναι κουρασμένος από ποίηση και θάλασσα
ποιος διάβασε ποιος ίσκιος δάκρυσε
ποιος τη μιλιά του άφησε πλάι στο κύμα να ξεκουραστεί
και ποιος θα έρθει να βαστάξει την αλήθεια το πρωί
* * * *
ΧΑΡΤΙΝΟ ΣΠΙΤΙ
Θα χτίσω ένα δωμάτιο
μόνο από λέξεις
πρώτα τους συνδέσμους
γιατί
αν και
ωστόσο
ουδέ
για στεγανότητα
Μετά επιρρήματα
κυρίως χρονικά
άλλοτε
σπανίως
κάποτε
οποτεδήποτε
για τη θεμέλια μνήμη
Τα ρήματα θα είναι στην υποτακτική
να βρω
ας μείνω
εδώ ας σταθώ
για πιο ασφαλή κρίση
Υποκείμενα
θα μπαίνουν και θα βγαίνουν
όπως ορίζουν οι μετοχές
εννοείται οι παθητικές
Η πόρτα να κλίνει
σε όλες τις πτώσεις
* * * *
ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟ ΚΕΝΟ
Θα εκπλαγείτε
αν αφεθείτε απαλά
σε μιας αβεβαιότητας τη χάρη
και πριν τα μάτια σας να γίνουν ολοστρόγγυλα
από τη λάμψη του κενού
και πριν παραμιλήσετε
κοιτώντας κάθε δεδομένο
πως γίνεται χαμένο
θα εκπλαγείτε
ρεύμα υγρό
πάθος φωνής
της εναρκτήριας θα σας τραβήξει
δεν απαντά
ούτε ρωτά
και ούτε περιμένει
θα εκπλαγείτε
στην όχθη ενός τίποτα
τέτοιο το φως
που ανασαίνει
* * * *
ΑΝΕΠΑΦΑ
Τι ώρα να ήταν
όταν άρχισα να τεντώνω τα χέρια
τόσο πολύ μακριά
Πού πήγαιναν τα χέρια μου;
Έφευγαν από την αλήθεια προς στις δύο πλευρές του δωματίου
χρειαζόντουσαν μια σπρωξιά από την πλάνη
να κάνουν το πέρασμα
στον τοίχο στον ουρανό στη νύχτα
να τα τώρα
φεύγουν πέρα
παίζουν με την τύχη της σιωπής
ρίχνουν τα ζάρια και παίρνουν το παιχνίδι από το άγαλμα στην πλατεία
στροβιλίζονται στο χορό του καπνού που έρχεται από ένα παράθυρο
κάποιος με φαγωμένα νύχια θα καίει το τελευταίο του τσιγάρο
ξεχνιούνται
κι όμως τα χέρια μου έχουν μυαλό
ώρα να γυρίσουμε
με σκέφτονται τα χέρια μου
χωρίς άκρα δε ζεις
επιστρέφουν πάντα την ίδια ώρα
μετρώ τα δάχτυλά μου ένα ένα
είναι όλα εκεί
όλα που άγγιξα δεν έχουν χαθεί
το λένε οι γραμμές οι ρόζοι κι οι φουσκωμένες φλέβες
ζωντανά χέρια που ακόμη μπορούν και χαϊδεύουν το ένα το άλλο
δεν έκαναν ακόμη τις σκιές να γελάσουν
μα είναι η αφή που μένει ζωντανή
κι ας πηγαίνει τοίχο τοίχο
* * * *
ΤΟ ΣΑΚΑΚΙ
Στενεύει το ποίημα
σε λίγο δε θα μας χωράει
Λασκαρισμένες κουμπότρυπες
στο φθαρμένο σακάκι του κόσμου
Κάποιος παλεύει να μας κουμπώσει
να μην παγώσει
Κάποιος πνίγεται μέσα σε μελάνια
πως να πει ευθαρσώς την πληγή
Λευκές νοσοκόμες
εξομολογητικές σελίδες
του φέρνουν τον ορό της μνήμης
Ασθενής της γραφής
πως να πει το χάος
έγινε κι αυτό κοσμητικό επίθετο
Η Μαργαρίτα Παπαμίχου γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Κρήτης στο Παιδαγωγικό Τμήμα Επιστημών Αγωγής-Προσχολική Εκπαίδευση κι έκανε μετεκπαίδευση στην Ειδική Αγωγή. Είναι απόφοιτος της σχολής του <<Θεάτρου της Ημέρας>> κι εργάζεται ως εκπαιδευτικός σε δημόσιο σχολείο. Δραστηριοποιείται στο χώρο της εκπαίδευσης ως εμψυχώτρια Θεατρικού παιχνιδιού. Έχει εργαστεί επί σειρά ετών ως εκπαιδεύτρια ενηλίκων για την Εκπαίδευση μέσα από την Τέχνη.
Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, ποιητικές συλλογές, ιστοσελίδες ποίησης και ποιητικά ημερολόγια. Το «Μπλε ξαφνικό» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή. Το 2018 βραβεύτηκε με τον πρώτο έπαινο στην κατηγορία ποίηση στον 8ο Λογοτεχνικό διαγωνισμό Ποίησης και Διηγήματος «Δημήτριος Βικέλας».
Το Μπλε Ξαφνικό είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου