Και έπειτα "μάζεψες" το βλέμμα σου στον ουρανό
Ράντισες στάχτη τον ορίζοντα
Τα μωβ σύννεφα του χειμώνα προσκλήθηκαν στο καλοκαίρι μας.
Δυνατή η βροχή τους μούσκεψε τα ξεδίπλωτα χαρτιά μου
Βυθίστηκαν οι λέξεις μου στη νεροποντή
και τα γράμματα τους θαλασσοπνίγονταν αβοήθητα.....
Τρόμαξα πολύ
Αστραπές ο φόβος γέννησε
για τα πέντε γράμματα όταν σε φώναξα
"Έρωτα"
όταν σε είπα
"Αγάπη"
Του Ποσειδώνα η τρίαινα κεραυνοφόρεσε
εν τρικυμία το
"τέλος"
Πέντε γράμματα έχει και αυτό, μου είπες
και έσυρες τον ωκεανό στην γη
- Έξι έχει και τον λένε
"Θάνατο"
και δεν έχει τέλος, μόνο
"Συνέχεια"
-Οκτώ γράμματα, λες .....και συνεχίζεις να μετράς
Η βροχή αγκυροβόλησε ξέπνοη στον πόρο των δακρύων μας.
Λάφυρο κρατά
τον "κόμπο" στον λαιμό μας ο έρωτας,
όταν πόλεμος γίνεται.
Χάνουμε την αρίθμηση
"Σιωπώντας"
εννέα τα γράμματα τώρα .......και μου δείχνεις τον παράμεσο των δαχτύλων
Κοιτάμε βρεγμένοι
το μικρό ακροδάχτυλο του ατελούς δέκα
στις δύο παλάμες μας
Και αυτό το δέκα πως θα τ ονομάσουμε?
με ρωτάς στο λευκό της αγκαλιά σου
"Αιωνιότητα"
αγάπη μου
Το.." μικρό μας" δάχτυλο
Η αιωνιότητα ..... των
"μετρημένων" στιγμών
.
a. p. © 1972021
(Από την συλλογή "Στην αγκαλιά της Άννας")
Επεξεργασία φωτογραφίας : Αναστασία Πάνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου