Η Μπία Ντάβου (Οκτώβριος 1932 – 12 Αυγούστου 1996) ήταν ζωγράφος.
Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 1932. Σπούδασε ζωγραφική στο εργαστήριο του Κώστα Ηλιάδη από το 1952 ως το 1958. Ξεκίνησε την εκθεσιακή της δραστηριότητα το 1957 ενώ με αφετηρία το 1960 οργάνωσε πολλές ατομικές εκθέσεις σε διάφορες γκαλερί (“Νέες Μορφές” το 1960, “P.R.” το 1970, “Δεσμός” το 1983 και το 1990) κ.ά. Επιπλέον έλαβε μέρος σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Μεταξύ άλλων συμμετείχε στις Πανελλήνιες Εκθέσεις (1957, 1960, 1963, 1965, 1967), στη Μπιενάλε του Παρισιού (1961), στην Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας, στη Μπιενάλε του Σάο Πάολο, σε εκθέσεις της Πολωνίας, του Ισραήλ, της Ουγγαρίας, της ΕΣΣΔ, της Κύπρου κλπ.
Το 1960 παρουσίασε την πρώτη ατομική της έκθεση στην Αθήνα (Νέες Μορφές). Τα αμέσως επόμενα χρόνια η ζωγραφική της εξελίχθηκε από την παραστατικότητα προς την αφαίρεση, διατηρώντας πάντως τα αρχικά χαρακτηριστικά της, την εξπρεσιονιστική διάθεση και την επιμονή στην οργάνωση της εικαστικής γραφής. Μια αποφασιστική στροφή στη δουλειά της σημειώνεται κατά το τέλος της δεκαετίας του 1960, όταν απομακρύνεται βαθμιαία από τη ζωγραφική του τελάρου και οδηγείται σε τρισδιάστατες κατασκευές και περιβάλλοντα.
Κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1970 αρχίζει να την απασχολεί ευρύτερα το θέμα της επικοινωνίας, ενώ παράλληλα εξοικειώνεται με τη γλώσσα των μαθηματικών και την τεχνολογία των ηλεκτρονικών υπολογιστών, ακολουθώντας μια τάση ελάχιστα διαδεδομένη στην Ελλάδα εκείνης της εποχής. Επεξεργάζεται τις συνθέσεις της (Σειραϊκές Δομές) με βάση το δυαδικό σύστημα και την ακολουθία Fibonacci. Τα θέματά της αποκτούν όλο και πιο σύνθετο χαρακτήρα, αλλά τα ορθολογιστικά – εννοιολογικά στοιχεία δεν επισκιάζουν ποτέ τη βαθύτερη λυρική ευαισθησία που χαρακτηρίζει το σύνολο της καλλιτεχνικής της έκφρασης. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 η ποιητική διάσταση του έργου της ενισχύεται με αναφορές στο κείμενο της Οδύσσειας και σε αρχαίους μύθους (Ιστία, Στήλες, Αργοναύτες…). Οι πολυεπίπεδες πνευματικές αναζητήσεις της συνδυάζονται πάντα με μορφές αισθητικά ολοκληρωμένες, ανεξάρτητα από τα τεχνικά μέσα που χρησιμοποιεί.
Η Μπία Ντάβου υπήρξε σύνεδρο μέλος του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου, και μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Αισθητικής. Είχε επίσης ταξιδέψει πολλές φορές για καλλιτεχνική ενημέρωση στην Ευρώπη (Παρίσι, Βενετία, Φλωρεντία, Βερολίνο κ.ά.), και ΗΠΑ (Νέα Υόρκη, Ουάσιγκτον). Ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών. Ήταν παντρεμένη από το 1962 με τον µαθηµατικό και καλλιτέχνη Παντελή Ξαγοράρη με τον οποίο απέκτησε έναν γιο. Πέθανε στις 11 Αυγούστου του 1996.
Κατά τα πρώτα βήματα της καλλιτεχνικής της πορείας καταπιάστηκε με τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό ενώ αργότερα στράφηκε προς τις τρισδιάστατες δημιουργίες από πλέξιγκλας. Εισήγαγε στα έργα της τη χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Κατά τα τέλη του 1996 διοργανώθηκε αναδρομική έκθεση της στο Σπίτι της Κύπρου. Πίνακές της περιλαμβάνονται σε ειδική έκθεση που πραγματοποιήθηκε το 2008, στην Κίνα στα πλαίσια των εκδηλώσεων “Πολιτιστικού Έτους Ελλάδος στη Κίνα”. To 2008 πραγματοποιήθηκε μεγάλη αναδρομική της έκθεση στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
H Μπία Ντάβου µιλάει για το έργο της…
«Είµαι µόνο ζωγράφος και ψάχνω να βρω πράγµατα µέσα στην ζωγραφική. Μαζί µε τον Παντελή Ξαγοράρη που τότε έκανε ζωγραφική µε κοµπιούτερ παρακολούθησα, λοιπόν, ένα σεµινάριο για ένα χρόνο πάνω στην πληροφορική. Αυτή η έρευνα εµένα µ’ ενδιέφερε τελείως µαγικά, µυθικά, δίχως να έχω σχέση µε τα µαθηµατικά, και πιθανόν γι’ αυτό και δεν κατάλαβα τίποτα άλλο σχεδόν απ’ τα διαγράµµατα, την προετοιµασία δηλαδή της σκέψης που προηγείται του προγράµµατος ενός κοµπιούτερ. Άρχισα τότε να κάνω ζωγραφικά διαγράµµατα όπου έβαζα διάφορες σκέψεις και εντολές που, βέβαια, µε κανένα τρόπο δεν µπορούν να εφαρµοστούν
κανονικά σ’ ένα κοµπιούτερ. Η τρίτη φάση στη δουλειά µου, µετά τα πλέγµατα και τα διαγράµµατα, είναι τα κυκλώµατα, δηλαδή
από το software µε µάγεψε το hardware. Πάνω σε µεγάλες πλάκες, λοιπόν, έκανα τις ροές των ηλεκτρονικών κυκλωµάτων –τα οποία µεταπλάθω– που βρίσκονται µέσα στα τρανζίστορ ή στα κοµπιούτερ, πάλι όµως µ’ ένα δικό µου τρόπο και χρησιµοποιώντας προσωπικά σύµβολα. Αρχικά έκανα τις Σειραϊκές ∆οµές µε τελείες και κουκκίδες και παρουσίασα αυτά τα έργα, σε µεγάλα τελάρα, στο ∆εσµό. Συνειδητοποίησα από εκεί ότι αν αντικαθιστούσα τους αριθµούς µε οποιαδήποτε άλλα στοιχεία θα µπορούσα να χτίζω σειραϊκές δοµές µε τούβλα, πέτρες, µαξιλάρια, λέξεις κ.ά., πράγµα το οποίο και έκανα. Χρησιµοποίησα λοιπόν και τους στίχους της Οδύσσειας και από κει οδηγήθηκα στο ταξίδι του Οδυσσέα, έργο χώρου, χρησιµοποιώντας πανιά σαν ιστία γιατί οι
σειραϊκές δοµές σχηµατίζουν πάντα, οπτικά, τρίγωνα. Από τότε, δηλαδή από το ’80 µέχρι σήµερα, όλη µου η δουλειά έχει να κάνει µε ταξίδια και ιστία. Στην αρχή ήταν λευκά, µετά γίναν µαύρα, µετά πολύχρωµα µε πολλή ζωγραφική πάνω, τα οποία χρησιµοποιούσα γα να κάνω περιβάλλοντα και εγκαταστάσεις στο χώρο».
Η εκπομπή ΖΩΝΤΑΝΟ ΜΟΥΣΕΙΟ είναι αφιερωμένη στη γλύπτρια ΜΠΙΑ ΝΤΑΒΟΥ. Αναλύεται το έργο της γλύπτριας και την ιδιαίτερη τεχνική της, χρησιμοποιώντας τη μαθηματική μέθοδο του Ιταλού ΦΙΜΠΟΝΑΤΣΙ. Η ίδια η ΜΠΙΑ ΝΤΑΒΟΥ κάνει λόγο για τα νεανικά της χρόνια και τα πρώτα της έργα. Μιλάει για την τεχνική του ΓΚΡΕΚΟ και του Ολλανδού ζωγράφου ΓΙΑΝ ΒΕΡΜΕΕΡ και αναλύει τα έργα τους. Επίσης, αναφέρεται στη γλύπτρια ΧΡΥΣΑ και στον Ιταλό καλλιτέχνη ΜΑΡΙΟ ΜΕΡΤΣ σχολιάζοντας την τεχνική και το έργο τους
Σειριακές από-ανά-δομές
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 η Μπία Ντάβου υιοθέτησε μια σειριακή μεθοδολογία ως την κεντρική αρχή της πρακτικής της. Ανέπτυξε ένα μοναδικό σύνολο έργων στο οποίο συνδυάζονται η κυβερνητική, τα μαθηματικά, οι Ομηρικοί μύθοι με τα ταξίδια του Οδυσσέα και το πέπλο της Πηνελόπης, η ποίηση αλλά και η προσωπική τραγωδία. Η καλλιτεχνική της πρακτική διαμορφώθηκε μέσα από κοπιώδη και σχολαστική δημιουργία βασισμένη στον συνδυασμό χειροτεχνίας και βιομηχανικής παραγωγής: εκτύπωνε κυκλώματα πάνω σε χαλκό και βακελίτη, σχεδίαζε σε χαρτί μιλιμετρέ και έφτιαχνε εγκαταστάσεις από τριγωνικά υφάσματα εν είδει ιστίων όπου είχαν κεντηθεί στίχοι του Ομήρου και μαθηματικές ακολουθίες.
Το έργο Σειριακές από-ανά-δομές, που απαρτίζεται από 367 σχέδια που φιλοτεχνήθηκαν σε διάστημα ενός έτους, ένα την ημέρα, αποτελεί την κορύφωση της πρακτικής της. Πραγματώνοντας το ρητό «nulla dies sine linea» (ούτε μέρα χωρίς γραμμή), η Ντάβου αναδομεί και αποδομεί τα γλωσσικά και εικονογραφικά στοιχεία του εικαστικού ιδιώματός της σε μια διαλεκτική σχέση με τις ομηρικές έννοιες του «νόστου» και του «θανάτου» ως καταγραφή της ύπαρξης.
Στήλες και σύννεφα, Υποθετική επέμβαση στους Στύλους Ολυμπίου Διός 1983
Παστέλ και κολάζ με επιζωγραφισμένο διχτυωτό ύφασμα σε χαρτόνι170 x 100 εκ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου