Ένα ματωμένο φεγγάρι κάθεται συντροφιά μου
κρατάει το χέρι μου στο μακρύ ταξίδι
θυσία στο εγώ σου.
Σε μια γωνιά μια μάνα κάθεται τώρα αμέριμνη μα σε λίγο θα κλαίει.
Κόκκινη η θάλασσα στα πόδια σου κυλάει
το κύμα λαμπυρίζει από το χλωμό φεγγάρι
που πίσω από τα σύννεφα κρύφτηκε κι αυτό.
Κι εσύ, αγάπη μου, τρέχεις πάνω ψηλά στα βουνά
προσπαθείς να κρυφτείς
μα ακόμη κι οι λύκοι σε λίγο θα σε καταδιώκουν.
Είναι πίσω σου οσμίζονται το κόκκινο στα χέρια σου.
Ακόμη κι αυτοί κρύβονται
φοβούνται του κόσμου την ασχήμια που δεν άντεξαν άλλο.
Μα κάποια στιγμή θα ξεχυθούν σ ένα αδηφάγο κυνήγι.
Και το κορμί μου ένα με το χώμα είναι κι η ψυχή μου πλέει στα κύματα της θαλάσσης.
Εκεί που κάθε φορά θα πιάνεις ένα κοχύλι θ' ακούς την φωνή μου να σου ψιθυρίζει:
"γιατί;"
Πολυξένη Ζαρκαδούλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου