Στον καιρό της ανομβρίας
μόνο τον αέρα μπορείς ν΄αγγίξεις
να τραβάς μπροστά
και η εικόνα να χάνεται πίσω...
Να τραβάει η ζωή μπροστά
και το όνειρο να μένει πίσω.
Το φθαρμένο ρούχο του φόρεσε
το πιο σταχτί, ν΄ακούσει τη σιωπή
στα πουλιά της μοναξιάς να μιλήσει
ακροπατώντας στις ράγες πάνω
είδε την σκουριά ν΄απλώνεται
στα χαλίκια,
όπου τ΄ουρανού τα σύννεφα
απολαμβάνανε των τραίνων τη σιγή.
Την άβυσσο έβλεπε με πυρωμένα μάτια
τα σίδερα να τρίζουν σε νεκρική γραμμή
το σαράκι άκουγε σ΄ένα βαγόνι όλο σκουριά
να τρώει ξύλο ανεξίθρησκο
και πως να φτάσει το γράμμα ασυνόδευτο;
λέξη μισοσβησμένη
<<...αγαπημένη μου...>>
Μες στη χερσαία λήθη,
μετράω του χρόνου την αδράνεια ,
όσο μπορώ επιστρέφω,
τα τελευταία ψηλά γράμματα
είδε που χύθηκαν στα βήματα
και χάθηκαν αθόρυβα
με το τραίνο της σιγής.
Γρηγορία Πελεκούδα
πηγή φωτογραφίας : https://postintrend.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου