Ο Τζίντου Κρισναμούρτι κατάγεται από οικογένεια Βραχμάνων. Γεννήθηκε το Μάιο του 1895 στο Μαντάναπαλι, ένα μικρό χωριό κοντά στο Μαντράς. Η μητέρα του πέθανε το 1905 και ο πατέρας του, την επόμενη χρονιά, πήγε μαζί με τους τέσσερις γιους του να ζήσει στο Άντιαρ, όπου ήταν τα κεντρικά γραφεία της Θεοσοφικής Εταιρείας, στα οποία τον προσέλαβαν. Λίγο αργότερα ο Κρισναμούρτι υιοθετήθηκε από την Annie Besant, πρόεδρο της Θεοσοφικής, που είχε πειστεί ότι το αγόρι ήταν ο Παγκόσμιος Διδάσκαλος τον οποίο περίμεναν οι θεοσοφιστές σε όλο τον κόσμο. Τρία χρόνια αργότερα τον πήγαν στην Αγγλία για να μορφωθεί, ενώ ίδρυσαν στο όνομά του το "Τάγμα του Αστέρα της Ανατολής", που αριθμούσε χιλιάδες οπαδούς. Το 1929, όμως, ύστερα από 18 χρόνια, ο Κρισναμούρτι το διέλυσε και επέστρεψε όλη την περιουσία του πίσω στους δωρητές της. Η αναγγελία της διάλυσης εκείνη την ημέρα άρχισε έτσι: "Πιστεύω ότι η αλήθεια είναι μια χώρα χωρίς κανένα μονοπάτι προς αυτήν, και δεν μπορεί να πλησιαστεί μέσα από κανένα δρόμο, καμιά θρησκεία, καμιά οργάνωση...".
Από τότε ο Κρισναμούρτι -και μέχρι το θάνατό του, το Φεβρουάριο του 1986- συνέχισε να ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο μιλώντας, συζητώντας και ακούγοντας εκατοντάδες ανθρώπους που ήθελαν να τον δουν. Μιλούσε όπου τον καλούσαν - σε ιδιώτες και μικρά σχολεία, σε πανεπιστήμια ή στο Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών στο Los Alamos και στον Ο.Η.Ε., που τον παρασημοφόρησε για το έργο του, λίγο πριν πεθάνει, το 1985. Ο Κρισναμούρτι ανέπτυξε τη μοναδική, πραγματικά, διδασκαλία του αντλώντας την από την ίδια του την ύπαρξη και τη ζωή του, αφού δεν είχε διαβάσει κανενός είδους φιλοσοφικό ή θρησκευτικό βιβλίο. Έως τώρα έχουν εκδοθεί γύρω στα 80 δικά του βιβλία, ενώ τα πιο πολλά έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 10 γλώσσες σε όλο τον κόσμο. Υπάρχουν επίσης καταγραμμένες, σε βιντεοκασέτες και κασέτες ήχου, δημόσιες ομιλίες του και προσωπικές συζητήσεις του με διάφορους επιστήμονες και πνευματικούς ανθρώπους, ενώ γι' αυτόν έχουν γράψει κείμενα ο Άλντους Χάξλεϋ, ο Χένρι Μίλλερ, η Άιρις Μέρντοχ κ.ά. Ο Κρισναμούρτι υπήρξε τελικώς ένας παγκόσμιος διδάσκαλος. Παρ' όλο που είχε γεννηθεί από Ινδούς γονείς, δε σταμάτησε να δηλώνει ότι δεν είχε καμιά εθνικότητα, ότι δε συνέχιζε καμιά παράδοση και δεν ανήκε σε καμιά οργάνωση. Ο ίδιος βίωσε όλα όσα έλπιζε πως θα μάθουν εκείνοι που τον άκουγαν. Ο Κρισναμούρτι άφησε ένα πολύ μεγάλο υλικό από δημόσιες ομιλίες, συζητήσεις (με δασκάλους, μαθητές, επιστήμονες, σημαντικούς εκπροσώπους διαφόρων θρησκειών, ιδιώτες), τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συνεντεύξεις, γραπτά κείμενα και επιστολές. Ένα μεγάλο μέρος από αυτό το υλικό έχει καταγραφεί σε βιβλία, κασέτες ήχου και DVD.
Από τότε ο Κρισναμούρτι -και μέχρι το θάνατό του, το Φεβρουάριο του 1986- συνέχισε να ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο μιλώντας, συζητώντας και ακούγοντας εκατοντάδες ανθρώπους που ήθελαν να τον δουν. Μιλούσε όπου τον καλούσαν - σε ιδιώτες και μικρά σχολεία, σε πανεπιστήμια ή στο Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών στο Los Alamos και στον Ο.Η.Ε., που τον παρασημοφόρησε για το έργο του, λίγο πριν πεθάνει, το 1985. Ο Κρισναμούρτι ανέπτυξε τη μοναδική, πραγματικά, διδασκαλία του αντλώντας την από την ίδια του την ύπαρξη και τη ζωή του, αφού δεν είχε διαβάσει κανενός είδους φιλοσοφικό ή θρησκευτικό βιβλίο. Έως τώρα έχουν εκδοθεί γύρω στα 80 δικά του βιβλία, ενώ τα πιο πολλά έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 10 γλώσσες σε όλο τον κόσμο. Υπάρχουν επίσης καταγραμμένες, σε βιντεοκασέτες και κασέτες ήχου, δημόσιες ομιλίες του και προσωπικές συζητήσεις του με διάφορους επιστήμονες και πνευματικούς ανθρώπους, ενώ γι' αυτόν έχουν γράψει κείμενα ο Άλντους Χάξλεϋ, ο Χένρι Μίλλερ, η Άιρις Μέρντοχ κ.ά. Ο Κρισναμούρτι υπήρξε τελικώς ένας παγκόσμιος διδάσκαλος. Παρ' όλο που είχε γεννηθεί από Ινδούς γονείς, δε σταμάτησε να δηλώνει ότι δεν είχε καμιά εθνικότητα, ότι δε συνέχιζε καμιά παράδοση και δεν ανήκε σε καμιά οργάνωση. Ο ίδιος βίωσε όλα όσα έλπιζε πως θα μάθουν εκείνοι που τον άκουγαν. Ο Κρισναμούρτι άφησε ένα πολύ μεγάλο υλικό από δημόσιες ομιλίες, συζητήσεις (με δασκάλους, μαθητές, επιστήμονες, σημαντικούς εκπροσώπους διαφόρων θρησκειών, ιδιώτες), τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συνεντεύξεις, γραπτά κείμενα και επιστολές. Ένα μεγάλο μέρος από αυτό το υλικό έχει καταγραφεί σε βιβλία, κασέτες ήχου και DVD.
Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2017) Γράμματα στα σχολεία, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2017) Ο κόσμος μέσα μας, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2016) Δράση σημαίνει τώρα, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2015) Η μόνη επανάσταση, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2015) Μιλώντας για τον Θεό, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2013) Εγώ χωρίς εγώ, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2013) Εις εαυτόν, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2013) Η αλήθεια και το υπαρκτό, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2013) Η αναγκαιότητα της αλλαγής, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2013) Η εκπαίδευση και το νόημα της ζωής, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2013) Η ζωή είναι μπροστά σας, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2013) Ο κόσμος μας σε κρίση, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2013) Στη σιγή του νου, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2013) Το ημερολόγιο, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2013) Το τέλος του χρόνου, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2012) Η τέχνη του διαλογισμού, ΣώμαΝους
(2012) Η χαρά της ελευθερίας, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2011) Η αναζήτηση της αλήθειας, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2011) Η τέχνη της ζωής, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2011) Η φλόγα της προσοχής, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2011) Ο κόσμος είστε εσείς, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2011) Το δίχτυ της σκέψης, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2010) Γράμματα σε μια νεαρή φίλη, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2010) Η αίσθηση της ευτυχίας, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2010) Τι είναι αγάπη;, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2010) Το πέταγμα του αετού, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2009) Στοχασμοί πάνω στη ζωή μας, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2009) Στοχασμοί πάνω στη ζωή μας, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2009) Στοχασμοί πάνω στη ζωή μας, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2007) Η αγάπη δεν υπακούει, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2007) Η αλήθεια και το υπαρκτό, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2007) Η αναγκαιότητα της αλλαγής, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2007) Τα πρώτα βήματα της μάθησης, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2007) Το ξύπνημα της νοημοσύνης, Κέδρος
(2006) Στη σιγή του νου, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2005) Αγάπη, ελευθερία και δράση, ΣώμαΝους
(2005) Ελευθερία, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2005) Το τέλος του χρόνου, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2004) Εις εαυτόν, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2004) Η απελευθέρωση από το γνωστό, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2004) Η ζωή είναι μπροστά σας, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2004) Το ξύπνημα της νοημοσύνης, Κέδρος
(2004) Το πέταγμα του αετού, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2003) Παραβολές και ποιήματα, Κέδρος
(2003) Το ξύπνημα της νοημοσύνης, Κέδρος
(2001) Αυτό το φως μέσα μας, ΣώμαΝους
(2001) Η αλήθεια και το υπαρκτό, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2000) Η απελευθέρωση από το γνωστό, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2000) Η τέχνη του διαλογισμού, ΣώμαΝους
(2000) Στοχασμοί πάνω στη ζωή μας, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1998) Εις εαυτόν, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1997) Το ημερολόγιο, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1996) Σημειώσεις, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1995) Το τέλος του χρόνου, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1993) Στα πόδια του διδασκάλου, Πύρινος Κόσμος
(1992) Γράμματα σε μια νεαρή φίλη, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1991) Η ζωή είναι μπροστά σας, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1990) Η τέχνη της ζωής, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1990) Ο κόσμος είστε εσείς, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1990) Το δίχτυ της σκέψης, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1989) Η φλόγα της προσοχής, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1989) Στη σιγή του νου, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1987) Παράδοση και επανάσταση, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1985) Γράμματα στα σχολεία, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1979) Τα πρώτα βήματα της μάθησης, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1978) Η αγάπη δεν υπακούει, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1978) Το πέταγμα του αετού, Εκδόσεις Καστανιώτη
Ελευθερία, Εκδόσεις Καστανιώτη
Η εκπαίδευση και η σημασία της ζωής, Εκδόσεις Καστανιώτη
Παράδοση και επανάσταση, Εκδόσεις Καστανιώτη
Στοχασμοί πάνω στη ζωή μας, Εκδόσεις Καστανιώτη
Στοχασμοί πάνω στη ζωή μας, Εκδόσεις Καστανιώτη
Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
(1977) Αγάπη, Μπουκουμάνης
http://www.biblionet.gr/
ΚΕΙΜΕΝΑ
Εγώ χωρίς ΕΓΩΠαρόλο που ο νους σας μπορεί να θέλει να έχει μόνιμη ησυχία, μόνιμη γαλήνη, μόνιμη μακαριότητα ή ό,τι άλλο σας αρέσει, υπάρχει μια τέτοια μόνιμη κατάσταση; Αν υπάρχει, τότε θα πρέπει να υπάρχει κι ένα μονοπάτι προς αυτήν, οπότε, κάποιες πρακτικές, κάποια «πειθαρχία», μια μέθοδος διαλογισμού είναι πράγματα απαραίτητα για να πετύχουμε αυτή την κατάσταση.
Αν, όμως, το κοιτάξουμε αυτό λίγο πιο προσεκτικά και βαθιά, θα ανακαλύψουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα μόνιμο. Ο νους, όμως, απορρίπτει αυτό που είναι γεγονός, επειδή αναζητά κάποια μορφή ψυχολογικής ασφάλειας και μέσα από την ίδια του την επιθυμία προβάλλει την ιδέα της Αλήθειας σαν να είναι κάτι μόνιμο, απόλυτο, κι έπειτα προχωράει κι εφευρίσκει μονοπάτια για να τον οδηγήσουν εκεί.
Αυτή η σκόπιμη επινόηση έχει πολύ μικρή σημασία για τον άνθρωπο που θέλει πραγματικά ν’ ανακαλύψει τι είναι αληθινό και τι όχι. Δεν υπάρχει, λοιπόν, μονοπάτι προς την Αλήθεια, γιατί η Αλήθεια πρέπει να ανακαλύπτεται κάθε λεπτό. Δεν είναι το τελικό αποτέλεσμα συσσωρευμένων εμπειριών. Οποιοσδήποτε νους που η επιθυμία του πηγάζει απ’ αυτή την επιθυμία της αυτοδιαιώνισης, από την επιθυμία να αποκτήσει κάτι, να πετυχει κάτι, είτε σ’ αυτό τον κόσμο είτε στον άλλο, είναι καταδικασμένος να εγκλωβιστεί σε ψευδαισθήσεις κι επομένως θα υποφέρει.
Ενώ, αν ο νους αρχίσει να κατανοεί τον εαυτό του, έχοντας επίγνωση της δικής του δραστηριότητας, παρατηρώντας τις δικές του κινήσεις, τις δικές του αντιδράσεις, αν είναι ικανός να αφήσει να πεθάνει μέσα του η επιθυμία να είναι ψυχολογικά ασφαλής, κι έτσι να είναι ελεύθερος από το παρελθόν, από το παρελθόν που είναι η συσσώρευση των δικών του επιθυμιών και εμπειριών, από το παρελθόν που είναι η διαιώνιση του «εγώ», του εαυτού, του «είμαι», τότε βλέπεις ότι δεν υπάρχουν καθόλου μονοπάτια για την Αλήθεια, αλλά μόνο αδιάκοπη ανακάλυψη κάθε λεπτό.
Σε τελευταία ανάλυση, εκείνο που συσσωρεύει, εκείνο που αποθησαυρίζει, που έχει συνέχεια, είναι το «εγώ», ο εαυτός, που είναι το αποτέλεσμα του χρόνου. Είναι αυτή η εγωκεντρική μνήμη του «εγώ» και του «δικού μου» -η περιουσία μου, η αρετή μου, τα προσόντα μου, τα πιστεύω μου- που αναζητάει ψυχολογική ασφάλεια και επιθυμεί να έχει συνέχεια. Ένας τέτοιος νους, επινοεί όλα εκείνα τα μονοπάτια που δεν έχουν κανένα αντίκρισμα στην πραγματικότητα. Μόνο όταν ο νους μπορέσει να αφήσει να πεθάνουν ψυχολογικά γι’ αυτόν όλα όσα έχει συσσωρεύσει για τη δική του ασφάλεια, μόνο τότε αρχίζει να υπάρχει γι’ αυτόν η Πραγματικότητα.
Αν, όμως, το κοιτάξουμε αυτό λίγο πιο προσεκτικά και βαθιά, θα ανακαλύψουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα μόνιμο. Ο νους, όμως, απορρίπτει αυτό που είναι γεγονός, επειδή αναζητά κάποια μορφή ψυχολογικής ασφάλειας και μέσα από την ίδια του την επιθυμία προβάλλει την ιδέα της Αλήθειας σαν να είναι κάτι μόνιμο, απόλυτο, κι έπειτα προχωράει κι εφευρίσκει μονοπάτια για να τον οδηγήσουν εκεί.
Αυτή η σκόπιμη επινόηση έχει πολύ μικρή σημασία για τον άνθρωπο που θέλει πραγματικά ν’ ανακαλύψει τι είναι αληθινό και τι όχι. Δεν υπάρχει, λοιπόν, μονοπάτι προς την Αλήθεια, γιατί η Αλήθεια πρέπει να ανακαλύπτεται κάθε λεπτό. Δεν είναι το τελικό αποτέλεσμα συσσωρευμένων εμπειριών. Οποιοσδήποτε νους που η επιθυμία του πηγάζει απ’ αυτή την επιθυμία της αυτοδιαιώνισης, από την επιθυμία να αποκτήσει κάτι, να πετυχει κάτι, είτε σ’ αυτό τον κόσμο είτε στον άλλο, είναι καταδικασμένος να εγκλωβιστεί σε ψευδαισθήσεις κι επομένως θα υποφέρει.
Ενώ, αν ο νους αρχίσει να κατανοεί τον εαυτό του, έχοντας επίγνωση της δικής του δραστηριότητας, παρατηρώντας τις δικές του κινήσεις, τις δικές του αντιδράσεις, αν είναι ικανός να αφήσει να πεθάνει μέσα του η επιθυμία να είναι ψυχολογικά ασφαλής, κι έτσι να είναι ελεύθερος από το παρελθόν, από το παρελθόν που είναι η συσσώρευση των δικών του επιθυμιών και εμπειριών, από το παρελθόν που είναι η διαιώνιση του «εγώ», του εαυτού, του «είμαι», τότε βλέπεις ότι δεν υπάρχουν καθόλου μονοπάτια για την Αλήθεια, αλλά μόνο αδιάκοπη ανακάλυψη κάθε λεπτό.
Σε τελευταία ανάλυση, εκείνο που συσσωρεύει, εκείνο που αποθησαυρίζει, που έχει συνέχεια, είναι το «εγώ», ο εαυτός, που είναι το αποτέλεσμα του χρόνου. Είναι αυτή η εγωκεντρική μνήμη του «εγώ» και του «δικού μου» -η περιουσία μου, η αρετή μου, τα προσόντα μου, τα πιστεύω μου- που αναζητάει ψυχολογική ασφάλεια και επιθυμεί να έχει συνέχεια. Ένας τέτοιος νους, επινοεί όλα εκείνα τα μονοπάτια που δεν έχουν κανένα αντίκρισμα στην πραγματικότητα. Μόνο όταν ο νους μπορέσει να αφήσει να πεθάνουν ψυχολογικά γι’ αυτόν όλα όσα έχει συσσωρεύσει για τη δική του ασφάλεια, μόνο τότε αρχίζει να υπάρχει γι’ αυτόν η Πραγματικότητα.
Απόσπασμα από το βιβλίο “Εγώ χωρίς ΕΓΩ”, Εκδ. Καστανιώτη
Τίποτα δεν μπορεί να καταστρέψει την αγάπη
Να είσαι πνευματικά ευέλικτη. Η δύναμη δεν βρίσκεται στο να είναι κανείς άκαμπτος και σταθερός, αλλά στο να είναι ευλύγιστος. Το ευλύγιστο δέντρο αντέχει στη θύελλα. Μάζεψε όλη τη δύναμη που δίνει ένας γρήγορος νους.
Η ζωή είναι παράξενη· συμβαίνουν τόσα πράγματα εκεί που δεν τα περιμένει κανείς, ώστε απλώς με το ν’ αντιστέκεται σ’ αυτά δεν πρόκειται να λύσεις κανένα πρόβλημα. Χρειάζεται να έχει κανείς τεράστια ευλυγισία και σταθερή καρδιά.
Η ζωή είναι σαν μια κόψη ξυραφιού και πρέπει να περπατήσει κανείς πάνω σ’ αυτό το μονοπάτι με εξαιρετική προσοχή και ευέλικτη σοφία.
Η ζωή είναι πολύ πλούσια, έχει τόσους πολλούς θησαυρούς κι εμείς την πλησιάζουμε με άδειες καρδιές· δεν ξέρουμε πώς να γεμίσουμε τις καρδιές μας με την αφθονία της ζωής. Ενώ είμαστε φτωχοί μέσα μας, όταν μας προσφέρονται τα πλούτη της τ’ αρνιόμαστε. Πάμε στο πηγάδι για νερό κρατώντας δαχτυλήθρα κι έτσι η ζωή καταντάει μια κακόγουστη υπόθεση, ασήμαντη και μικρή.
Η αγάπη είναι επικίνδυνο πράγμα· φέρνει τη μόνη επανάσταση που δίνει απόλυτη ευτυχία. Είναι τόσο λίγοι εκείνοι από μας που μπορούν ν’ αγαπούν· τόσο λίγοι εκείνοι που θέλουν ν’ αγαπούν.
Αγαπάμε βάζοντας όρους, κάνοντας την αγάπη ένα εμπορεύσιμο πράγμα. Έχουμε νοοτροπία παζαριού, αλλά η αγάπη δεν είναι εμπορεύσιμη, δεν είναι ένα απλό «πάρε-δώσε». Είναι μια κατάσταση ύπαρξης όπου όλα τα ανθρώπινα προβλήματα είναι λυμένα.
Τι υπέροχο μέρος που θα μπορούσε να είναι η γη με τόση πολλή ομορφιά που υπάρχει, τόσο μεγαλείο, τόση άφθαρτη ομορφιά! Είμαστε παγιδευμένοι στον πόνο και δεν νοιαζόμαστε να ξεφύγουμε απ’ αυτόν ακόμα κι όταν κάποιος μας δείχνει το δρόμο.
Δεν ξέρω, αλλά νιώθει κανείς να φλέγεται από αγάπη· υπάρχει μια άσβηστη φλόγα· νιώθει ότι έχει τόση πολλή απ’ αυτήν μέσα του, που θέλει να τη δώσει σε όλους· και το κάνει. Είναι σαν ένα ποτάμι που κυλάει με ορμή, που ποτίζει και δίνει ζωή σε κάθε πόλη και χωριό· μολύνεται από τις ανθρώπινες βρωμιές που πέφτουν σ’ αυτό, αλλά σύντομα τα νερά καθαρίζονται από μόνα τους και συνεχίζουν να τρέχουν. Τίποτα δεν μπορεί να καταστρέψει την αγάπη γιατί διαλύονται μέσα σ’ αυτήν τα πάντα: το καλό και το κακό· το άσχημο και το όμορφο.
Είναι το μοναδικό πράγμα που είναι αυτό το ίδιο αιωνιότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου