Ξεκίνησες μ᾽ ένα τραγούδι στην καρδιά
Με μια φλογέρα, το βιολί στους ώμους
Με την ειρήνη στην ματιά, της ζήσης
Να διαβείς τους δρόμους
Ξεκίνησες, με κάποια θεϊκή πνοή
Νότες να δίνει στης φλογέρας τη φωνή
Πως και σου τα ᾽σβησε σε μια σιγή
Τα όνειρα η σκληρή ζωή;
**********
Της Λίμνης
Τα κύματα με κοίταζαν
για χρόνια και για μήνες
Της ερημιάς μου σύντροφοι
μ᾽ απάλαιναν τις πίκρες
Τις νύχτες τις βαθιές, τις σκοτεινές
τις άναστρες, τις μαύρες
Τα κύματα τα άκουγα
να σκούνε πονεμένα
λες πως κι αυτά εκλαίγανε
για την πικρή εμένα
Με φόβιζες νερό μουντό
και σκοτεινό τα βράδια
Με φόβιζε το βάθος σου
η απύθμενη αγκαλιά σου
Της θάλασσας την ομορφιά
σε σένα ζήταγα να βρω
Της λίμνης συ γλυφό νερό
πικρά σ᾽ αλμύρισα εγὠ
Βρέξε με την δρόσο σου
και λίκισέ με στον ρυθμό σου
Θα ´θελα να ᾽μουν νούφαρο
ν´ αποκοιμιέμαι στον αφρό σου
Σε κοίταζα μες᾽ στην αχνή την χαραυγή,
Να ζωγραφίζεις στα γαλήνια σου νερά
του κόσμου την Ανατολή
Σε κοίταζα το δείλι
να σκοτεινιάζεις, να μουνταίνεις
Στα βάθη σου τα σκοτεινά
τα μυστικά μου τα πικρά να παίρνεις
Το άκουγα το κύμα σου
στο περιγιάλι δίπλα μου να σκάζει
και να μετρά τι ώρες, τις στιγμές
τις άδειες και μοναχικές και φοβερές
της θύελλας, της συμφοράς
και της απόγνωσης, της ερημιάς
Τους μήνες του χειμώνα
πάγωνες γλυφό νερό
κάμπος γινόσουν κρύσταλλο
και σε ᾽θαβε το χιόνι
Και τ᾽ άκουγα τα κύματα
μουγκρίζανε θαμμένα
λες πως κι αυτά τα έκαιγε
η έννοια τους για μένα
Κομμάτι της ζωής μου
έγινες γλυφό νερό
Τα ξωτικά της ζήσης μου
τα ᾽πνιξες στον βυθό σου
Σεργιάνισες με τον αφρό σου
τον αναστεναγμό μου
Νούφαρο καν᾽ εκεί στο κύμα σου
και τον καημό μου
**********
Την αγάπη μου έπνιξα θάλασσα
σ ᾽αμμουδιές, σε βαθιά ακρογιάλια
Τα όνειρά μου τα έπνιξα θάλασσα
κουρασμένη η καρδιά μου για άλλα
Μυστικά σου ψιθύρισα θάλασσα
και οι γλάροι τα πήραν μακριά μου
Στον αφρό την πικρία ελίκνισα
ανεμώνες νερού τα όνειρά μου
Στα βαθιά, τα ανήλια τα πλάτη σου
την χαρά μου τα φύκια την κρύψαν
Η αλμύρα σου λες κι᾽ αποστείρωσε
την πληγή που ᾽ χε μείνει στα στήθια
Την αγάπη μου κοίμισα θάλασσα
με τραγούδια πουλιών και με ρείκια
Την αγάπη μου σου ᾽ δωσα θάλασσα
τις ελπίδες, την θλίψη, την πίκρα
**********
Ο Παλιάτσος
Παλιάτσε μου που τα κρατάς
Τα μυστικά της ζήσης σου
Μες᾽ στην καρδιά κρυμμένα
Κρύβεις και δάκρυα και χαρά
Στα μύχια της ψυχής τα μυρωμένα
Δείχνεις στην μάσκα του καρναβαλιού
Ξεφάντωμα τρελό και πανηγύρι
Μα εγώ σε ξέρω και ποθώ
Τα δάκρυά σου τα πικρά να δω
Γι᾽ αυτά θα σ᾽ αγαπήσω
Γιατί την κρύβεις την καρδιά σου
Φτωχέ της ζήσης θεατρίνε;
Έλα και πες τα μυστικά σου
Μαζί θα κλάψουμε πικρά
Γλυκέ μου αρλεκίνε
Παλιάτσε μου
Που τριγυρνάς στην γη
Και ψάχνεις για να βρεις
Αγάπη, ταίρι, γείρε σιμά
Και κλάψε με τον ίσκιο μου
Που τριγυρνά κι᾽ ακόμα περιμένει
**********
Πως και το χώμα γίνεται του λουλουδιού το μύρο
Κι ανθρώπου έγνοια τ᾽ όνειρο σιγανασαίνει λίγο
Τα δάκρυα στον άνεμο φτερά χαράς πως γίναν
Κι οι αγάπες αν χαθήκανε άλλες χαρές πως ήρθαν;
Μια αλυσίδα η ζωή πικρό ένα κομπολόι
Χαρές και λύπες κι όνειρα, αισθήματα και πόθοι
Πάνε και φεύγουν κι έρχονται, λείψανα λες και θάβουν
Μ᾽ άλλες ανατολές και δειλινά φωτιές στα στήθη ανάβουν
**********
Στοχασμοί
Ξεχάσου σ᾽ ένα νούφαρο
Ξεχάσου σ᾽ ένα αστέρι
Κάνε τον πόνο σου φτερό
Στ᾽ ανέμου την πνοή
Αγκάλιασε το άπειρο
Κρύψου σε μια νεφέλη
Περίμενε το άγνωστο
Κι ας είναι η γη πικρή
Στοχάσου μιαν Ανάσταση
Την γεύση ελευθερίας
Μιας πεταλούδας τ᾽ όνειρο
Πόνο παλιάς κραυγής
Την γλύκα της αγάπης σου
Την πίκρα της θυσίας
Το σήμερα, το αύριο
Στοχάσου την ζωή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου