Τόσο λίγοι είναι πια όσοι απέμειναν
στέκονται στην πόρτα της εξόδου
κρατάνε στο ’να χέρι το ‘‘διαβατήριο’’
και στ’ άλλο ένα μικρό σακίδιο.
Το διαβατήριο για την απόμαχη ζωή
και το σακίδιο κρεμασμένο στο σαρκίο τους,
φορτωμένο με τα ψίχουλα μιας γλίσχρας σύνταξης.
Τόσο λίγοι είναι πια οι εναπομείναντες,
αναμένουν την ύστατη στιγμή
πριν βγουν στο περιθώριο
συγκεχυμένες φωνές,
ανυπόμονοι οι πολλοί,
υπομονετικοί οι λιγοστοί,
αφήνουν πίσω τους, μοναχικές ψυχές,
ερειπωμένα σπίτια και χωράφια χέρσα
σβήνουν τα ίχνη για να μη τους βρουν,
απελπισμένοι αναχωρούν,
στο παρελθόν να μη γυρίσουν προσδοκούν.
Σβήνουν το τελευταίο το τσιγάρο,
ίσως εκεί να το αναζητούν.
Παίξαν την έσχατη ζαριά,
σπάσαν και σκόρπισαν οι χάντρες
του κομπολογιού. Πώς θα μετρούν την ώρα τώρα;
Ένα λαμποκόπημα στα μάτια τους θωρώ
μια και για τους έσχατους μιλώ.
Στερνομαζώματα……
Άραγε βέβαιο είμαι ένας απ’ αυτούς!
Ακόμα ένας στην πόρτα της εξόδου.
Γιάννης Κοκκάλας
Νέα Σμύρνη 26/5/2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου