Ανυποψίαστοι απέναντι στον χρόνο,
κάθε λεπτό κάνουμε ειρήνη με τη φθορά.
Αφόρετοι επίδεσμοι πεσμένοι στο χώμα,
οι ήττες μας σίγουρες κι ανεπαίσθητες
κι ένα χελιδόνι με ραγισμένη την καρδιά
στο μεγάλο σύννεφο του ορφανεμένου ουρανού.
Σχοινοβατούν τα άγουρα καλοκαίρια πάνω από τη μοναξιά.
Τόση λήθη πώς να χωρέσει στη λήκυθο με τους αρχαίους νεκρούς;
Σε μεγάλα σταμνιά το πεπρωμένο περιμένει το χέρι που θα το ελευθερώσει,
σκαλίζει γράμματα στους κορμούς των δέντρων
ψελλίζοντας τους καημούς του στη χλωμή σελήνη.
Πήλινος ο χρόνος και τα σώματα άυλα σ’ ένα μακρινό παρελθόν,
ρυθμικά χτυπούν οι καμπάνες τη μοναξιά των εσπερινών.
Μακρύς ο δρόμος για τον Θεό κι ο ωκεανός αδιάβατος,
άκλαυτους ναυαγούς ξεβράζει το κύμα.
Και τα μεγάλα σταυροδρόμια στη μέση του πουθενά να δείχνουν το άπειρο,
και να τρέχουν τα σκιάχτρα τα ξυλοπόδαρα πίσω απ’ τις άσπλαχνες μοίρες.
Ο νυχτοφύλακας των ουρανών χτυπά ρυθμικά τη ροκάνα του
να διώξει τις σκιές,
αλαφιασμένες αυτές χάνονται στον κάμπο με τις μεγάλες σιωπές.
Και τ’ αηδόνια να ξεψυχούν κάθε βράδυ στα κλαδιά του φεγγαριού
κι όλο να στάζει μύρο και δάκρυ η μεγάλη πληγή του αιώνα.
Ιωάννα Αθανασιάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου