Από όλα τα δωμάτια, τούτο,
είναι για μένα το ξεχωριστό,
στις σκιές χαμένο, σιωπηλό,
εδώ, τον εαυτό μου συναντώ.
Εκεί ψηλά στον τοίχο έχει,
ένα φεγγίτη να με περιμένει,
έγινε ο δικός μου ήλιος ,
βασιλιάς σε μικρό ουρανό.
Αγγίζει τη φευγαλέα σκέψη
φτερά της δίνει να πετάξει.
Την φαντασία μου ξετυλίγει
με ουράνια τόξα τη γεμίζει.
Μα και όταν ο ήλιος φεύγει
ονειροπόλο σύννεφο στέλνει
να μου μιλήσει με τη βροχή,
βάλσαμο σταλάζει στη ψυχή.
Στο δωμάτιο που μαι ξεχασμένος
με καθηλώνει, ένα φως ονειρικό
και όταν βγαίνω στον κόσμο έξω
μου λένε, πως με σκιές χορεύω.
Μα γω χάνομαι εκεί πέρα έξω ,
κυβερνάν κανόνες και αριθμοί
τη ζωή καθορίζει η στατιστική,
μια αρχέγονη συλλογιστική
πολιτισμένα φονεύει τη ψυχή.
Ο θάνατος αγκαλιάζει τη ζωή,
η χαρά αντάμα με τη θλίψη.
Ο έρωτας μια λάμψη φωτεινή
η μοίρα στο σκοτάδι να χαθεί
κάτι καινούριο, θέλει γεννηθεί.
Μοναχικό, αποκούμπι ο φεγγίτης
ξέρω ,πως μοιάζω σαν ερημίτης
ήλιος μου, έγινε ο αποσπερίτης,
σα να παντρεύτηκα τη νύχτα
χαρίζοντας δαχτυλίδι στη σελήνη.
Στη κολυμπήθρα των ονείρων
κάθε ημέρα τη ψυχή αναβαφτίζω
με τερτίπια τη ζωή της προξενεύω
με ένα φόβο μήπως κάποτε χαθεί…
Μιχάλης Γεωργούλης
Μ.Γ. …
Photografy Keiichi Tahara
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου