Τα χέρια μας τα πεζοδρόμια τα αδειανά και τα γεμάτα,
κι ώρες μας χλωμές επάνω στην αιχμή.
Φωνές μου τριαντάφυλλα που τα παιδιά κοροϊδέψατε, φωνές μου πειραγμένες απ'τη ζήλια γιατί δεν έγινε δική μου η γραφή της.
Άνθρωποι πολιτείες κι εσύ το ρόδο μου κλεμμένο.
Απένταροι εραστές και χαρτοπαίχτες του καιρού ποντάρανε στα χείλη σου.
Όλα τα χάσαμε και γλυτώσαμε πια.
Άλλωστε μονάχα τα μαλλιά σου όπως πέφτουν απ'το πιάσιμο μετράνε,
εκείνα τα γυμνά σου θαύματα που έρχονται χαράματα.
Θα σε αγγίζω επίτηδες γιατί τα δάχτυλα σου είναι δρόμοι, κι εγώ στο στήθος σου αλήτης.
Παλιές ζημιές κοιμούνται στο λαιμό σου,
κι εκείνα τα φωνήεντα που στο σεντόνι κρύβεις πολιτείες.
Σταμάτης Μπουρίκος
Η φωτογραφία είναι από https://tumblrgallery.xyz/
Σε ευχαριστώ πολύ Γεωργία!! Να είσαι πάντα καλά!!
ΑπάντησηΔιαγραφή