Δίσεχτη η εποχή!
Ήταν περίπου οκτώ .Ο Δημητρός είχε ήδη ανοίξει τον καφενέ και είχε βάλει το τσαγερό πάνω στη χόβολη της μεγάλης ξυλόσομπας. Μακρινές οι χειμωνιάτικες νύχτες και μερικοί σαν και μένα χόρταιναν τον ύπνο τους. Το βιολογικό τους ρολόι χτυπούσε στις πέντε, ίσως βοηθούσε και το τρένο που εκείνη την ώρα έφτανε στο σταθμό.
Στο σπίτι δεν έχω παρά μόνο τηλεόραση και η πληροφόρησή μου εξαρτάται μόνο από αυτήν και τον καιρό ,γιατί καμιά φορά το ρεύμα κόβεται και ανάβω τη γκαζόλαμπα που κρέμεται μόνιμα στον τοίχο .
Κίνησα για τον καφενέ έχοντας κατά νου τη φράση: δυστυχώς «επτωχεύσαμεν» αυτή τη φράση που φοβάμαι ότι θα μπαίνει στο στόμα πολλών καθώς τα πράγματα δεν είναι και στα καλύτερά τους!
Δέκα νοματαίοι είχαν ήδη πάρει τον καφέ ή το τσάι και η κουβέντα ,έντονη ακουγόταν ως έξω στην αυλή.
Πόσο καιρό αναμασάμε τα ίδια !Τι είπε ο ένας ,τι ο άλλος, θα βγούμε από την Ένωση, θα παραμείνουμε στο ευρώ. Με τούτα και με τ’ άλλα πέρασε πολύς καιρός χωρίς να προσφέρουμε το παραμικρό. Δεν σπείραμε άρα δεν θα θερίσουμε ,έργα στο χωριό δεν γίνονται μια κατάσταση άθλια ,μου θυμίζει την κατοχική περίοδο –εμείς καλά περάσαμε –οι πόλεις υπέφεραν από την πείνα.
Τώρα και μεις θα πεινάσουμε, όλοι δηλαδή, γιατί δεν έχουμε το κουράγιο να δουλέψουμε, να πάρουμε την κρίση στα χέρια μας ρε αδερφέ να παράξουμε επιτέλους, δικά μας προϊόντα, όπως παλιά. Εκείνοι που δουλεύουν είναι οι υπάλληλοι κι εκείνοι να ’ξερες!
Ο Δημητρός μου έφερε το τσάι.Το ήπια ζεστάθηκαν τα μέσα μου ,οι πιο πρωινοί έφυγαν. Η ζέστη της σόμπας με χτύπησε στο κεφάλι ,ακούμπησα στο χέρι μου και σα να με πήρε ο ύπνος. Όχι σα, με πήρε ο ύπνος και είδα μπροστά μου έναν παράξενο άνθρωπο!
-Εσύ ποτέ δεν κοιμόσουνα Περικλή, τώρα τι συμβαίνει!
-Τι να σου πω τυραννιόμαστε με την κρίση, άστα ,τρικυμισμένη θάλασσα το μυαλό μας, μια στον ένα βράχο μια στον άλλο χτυπάμε…
-Καλά πώς καταδέχεσαι να περιμένεις τι θα σου πουν οι ξένοι, εσύ, Μεγάλε Περικλή;
Ξύπνησα!
-Τι συμβαίνει ,πήρες κι ένα υπνάκο ή μου φάνηκε μου είπε περιπαιχτικά ο Δημητρός.
-Ω, ναι κοιμήθηκα μικρός και ξύπνησα μεγάλος, Μεγάλος, του απάντησα και με μιας ,σα να μην το χωρούσε ο νους μου, άφησα το αντίτιμο του τσαγιού και έφυγα. Τα ξαναλέμε πάω τώρα!
Πήγα στο σπίτι και στη μεσημεριανή μου ξάπλα να σου πάλι το ίδιο πρόσωπο!
-Ένα πουλί αν μπει κατά λάθος στην κάμαρά σου, κάνει τα πάντα να κερδίσει την ελευθερία του, πετάει συνέχεια δεν κάθεται πουθενά .Εσύ πώς μπορείς να κάθεσαι και να κοιμάσαι, η ανία θα σε σκοτώσει ,κάνε κάτι.
Ξύπνησα, πετάχτηκα επάνω, πλησίασα στο παράθυρο. Ένα πουλί κουνιόταν αμέριμνο στο λεπτό κλαδί της αμυγδαλιάς. Χτύπησα τα χέρια ,πάει πέταξε, φοβήθηκε ,πέταξε προς την ελευθερία ,δεν ήρθε πάνω μου.
Επέστρεψα στο τραπέζι πήρα πάλι μπροστά μου το τετράδιο, το μεγάλο τετράδιο των σημειώσεων. Σκέφτηκα, σκέφτηκα, δεν αποφάσισα να γράψω κάτι. Ζωγράφισα δυο κλουβιά στο ένα έβαλα ένα πουλί και στο άλλο, το πουλί το έβαλα να κάθεται επάνω έτοιμο να πετάξει. Αύριο θα γράψω είπα μέσα μου και το παραμέρισα.
Δίσεχτη εποχή! Αυτό μου ήρθε για αρχή ,με τη σκέψη ότι τίποτα καλό δεν έρχεται, καθώς πάμε απ’ το κακό στο χειρότερο!
Για να σκεφτώ ξανά, τι τάχα μου έλεγε αυτή η μορφή-η συνείδησή μου στην ουσία-που φάνηκε μεταξύ ύπνου και ξύπνιου;
Είναι αλήθεια πως παρασκύψαμε το κεφάλι στους ξένους κι αντί να τους διώξουμε με μιας, τους υπηρετούμε για να μας βασανίζουν. Ποια αξία θα είχαν οι δανειστές αν δεν υπήρχαμε, αν οι πολιτικοί μας ,έλεγαν όχι στις απαιτήσεις τους;
Ποιος Μεγάλος Περικλής!!Εγώ Μεγάλος; Μπα δε θα το είπε έτσι, η φαντασία τα έπλασε όπως και πολλά άλλα. Αλλά το πουλί που φεύγει μακριά, που ζητάει την ελευθερία του, πάλι η φαντασία μου ;
Δίσεχτη εποχή! Σκέψεις πολλές, μόνιμα κακές, σκέψεις διαφυγής από την κρίση και μετά κρίση, επίκριση, κατάκριση. Ψάχνουμε τον αίτιο και ναι καθόμαστε άπρακτοι ,δεν δημιουργούμε, τι περιμένουμε λοιπόν! Ο Μεσσίας αργεί ,ας κουνήσουμε τα χέρια μας κατά το συν Αθηνά… Κάτι σαν χειμερία νάρκη μάς κατέλαβε, όταν ξυπνήσουμε θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε ή θα χαθούμε για τα καλά! Τι συμβαίνει ; Οδηγούμαστε σε ηθελημένη δουλεία.
Αρχίσαμε να μην καταλαβαίνουμε τη συμπεριφορά των ξένων που μέσα από έναν ψευτοανθρωπισμό ,χτίζουν το μέλλον της χώρας τους!
Είσαι πολύ μεγάλος είπα μέσα μου, που δεν αναγνωρίζεις τους λύκους με προβιά προβάτου, τους μεσάζοντες που υπηρετούν τους λύκους, χάριν του συμφέροντος.
Τελικά, δεν φτάνει να κερδίζεις τη λευτεριά σου πρέπει και να ξέρεις να τη διατηρείς και η δουλοφροσύνη δεν είναι ο πλέον κατάλληλος τρόπος για τη διατήρησή της, μάλλον είναι το μέσον για την κατάργησής της!
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
Φιλόλογος, συγγραφέας, ποιήτρια, κριτικός
Η φωτογραφία είναι από https://wallpapersafari.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου