ΣΟΦΙΑ Δ. ΝΙΝΙΟΥ "Πρόσφυγες"

 

Χωρίς φιλί
χωρίς αντίο
φεύγουν

Η γη τους
μένει πίσω

Φεύγουν
με τη ματιά βουβή
και βουρκωμένη

Φεύγουν
με πονεμένη την καρδιά
και δακρυσμένη

Τραχύς ο δρόμος
για τη νέα γη
μ’ άγνωστα μονοπάτια
χωρίς λιμάνια
και σταθμούς
Δεν έχει φίλους
και γνωστούς

Φύγαν
αλλά δεν πρόλαβαν
δεν πήραν
του τόπου αποτυπώματα
του χρόνου τη σκουριά
Μονάχα τις ανάσες τους
και τα παιδιά

Οι τσέπες τους βαρειές
Τις φόρτωσαν με πόνο
Πόνο πολύ

Τα πόδια τους βαριά
Βαδίζουνε με κόπο
Πονούν πολύ

Η μοίρα τους βαρειά
Τους φόρτωσε με πόνο
Πόνο πολύ

Σαν τα χελιδονάκια
που τους γκρεμίσαν τις φωλιές
άπονα κι άσπλαχνα χωρίς ντροπή
χωρίς αιτία κι αφορμή
αναζητούν συμπόνια
αγάπη και στοργή
αναζητούν καινούργια γη

Στη χούφτα τους
κρατούν κρυμμένη
την ελπίδα
στη σημαία τυλιγμένη
Και στον κόρφο
λίγο χώμα κι ένα σπόρο

Με τον ήλιο την ημέρα
και τη νύχτα τη σελήνη
περπατούν, δε σταματάνε
δε φοβούνται, μα πονάνε

Τ’ αχνάρια τους ακούγονται
σαν άνοιξη που έρχεται
πατώντας μες στο χιόνι

Διαβάζουν τα πατήματα
τ΄ αστέρια τα σβησμένα
Το ψιθυρίζουν στα παιδιά
που έχουν ανοιχτή καρδιά
κι ακούν όσους πονάνε:
«Αν κι είναι πέρα μακριά
τρέξαν και άναψαν φωτιά
Σας περιμένουν»

Σαν τους αγγέλους φέρανε
τα νέα στους δικούς τους
που προχωρούνε, περπατούν
κι αντέχουν κι ας πονάνε
Χαρήκαν! Γίνανε θεριά!
Ξέρουνε πως τώρα πια
κάπου πέρα και μακριά
άνθρωποι με ζεστή καρδιά
τρέξαν κι άναψαν τη φωτιά
για να τους περιμένουν

Με τον ήλιο την ημέρα
και τη νύχτα τη σελήνη
περπατούν, δε σταματάνε
δε φοβούνται, μα πονάνε

Και αντέχουν
γιατί ξέρουν
σ’ άλλη γη, σε άλλα μέρη
η ζωή τους περιμένει


Ποίημα & Φωτογραφία Σοφία Δ. Νινιού