"Φόνισσα μάνα πώς μπορείς και ήλιο αντικρίζεις,
πώς αγναντεύεις ουρανό έχεις σταυρώσει τον Χριστό"
Κοράκια τώρα τριγυρνούν και μοιρολόγια λένε,
για μία μάνα άπονη κραυγές την νύχτα καίνε.
Η αγκαλιά σου μισητή και η καρδιά σου πέτρα,
κίβδηλα δάκρυα σκόρπισες σαν δηλητήριο πότιζες.
Λατρεύεις θάνατο εσύ και του κερνάς μικρή ζωή,
τυραννικά στον χάροντα το κάθε σου παιδί.
Η μάνα είναι Κυριακή,είναι η ίδια η προσευχή,
μεταλαβιά και αντίδωρο της σάρκας η πνοή.
Από ψηλά που σε θωρούν τα 3 αγγελούδια,
μαργαριτάρια δάκρυα στάζουν για να θυμάσαι
πόσο πανούργα ήσουνα "μια Μήδεια σωστή"
Στολίστε υφάντρες του ουρανού δώμα να ξαποστάσουν,
της αδικίας το νερό ξανά μην δοκιμάσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου