Ν΄ ακούσετε, πως τραγουδά η νύχτα,
τ΄ άστρα, τα νυχτολούλουδα, τα γιασεμιά, τα κρίνα .. Σιωπή ..
Να μην τρομάξει το πουλί και τη φωλιά του αφήσει,
γιατί μαργώνει η ψυχή, αλλού σαν πεταρίσει .. Σιωπή ..
Μη γείρει και μου μαραθεί, το πορφυρό μου ρόδο,
που άνοιξη ονειρεύεται, κλαράκι μες στον κόρφο .. Σιωπή ..
Γιατί σαλεύει και ριγά η σκουριασμένη αλήθεια,
που έμεινε σπαρακτικά, αθέριστη στη ρίζα .. Κάντε σιωπή ..
Μην τύχει η σπίθα και γενεί, φλόγα και φτερουγίσει
κι αλόγιστα τριγύρω της, το μένος θα σκορπίσει .. Σιωπή ..
Να μην ξυπνήσει η ύπαρξη, που αγγελικά κοιμάται,
γιατί στα μύχια του νου, η ιαχή βρυχάται .. Σιωπή ..
Δεν είναι νόμος η σιωπή, λύση σε μαυροπίνακα,
είναι σπονδή αλάξευτη, με χίλια δυο μηνύματα,
μοιάζει με ράχη αρχέγονη, που το άδικο έχει γείρει
κι έχει μια μόνο πεθυμιά, δίκιο να ξαναγίνει ..
Μα σαν ανοίξει ένα πρωί, ο ουρανός την πύλη
και ρίξει δάκρυα βροχή, απ΄ των ανθρώπων τη σιωπή,
ίσως, πια τότε απλωθεί, σ΄ όλη τη γη ειρήνη
και είναι τούτο τόσο απλό, μα δύσκολο να γίνει .
Ακριβή μου κυρία Γεωργία Κοτσόβολου ! Σας ευχαριστώ θερμά εσάς και το αξιόλογο Ιστολόγιο Homo Universalis για την τιμητική παρουσία του ποιήματός μου !
ΑπάντησηΔιαγραφή