Η άνοιξη σκληρή
Σαν τότε που ξυπνήσαν τα θηρία
Σαν τότε που η γη κατάπινε το αίμα
Δεν είν’ τ’ αηδόνια,
μα τα κανόνια
Σαν τότε που βουβάθηκαν οι άντρες
Σαν τότε που θρηνούσαν οι μανάδες
Μοιάζει χειμώνας
Παντού φωτιά
Σαν τότε που νικούσαν
Σαν τότε που πονούσαν
Όλα μοιάζουν και φοβάμαι
Όλα κλαίνε και δακρύζω
Δε μιλάω μόνο ελπίζω
Σώπα! Έτσι πρέπει
για ν’ ακούς
με την καρδιά σου.
Ποίημα και φωτογραφία : Σοφία Δ. Νινιού
Ευχαριστώ πολύ για τη δημοσίευση!
ΑπάντησηΔιαγραφή