Τύπος Μέσου: έντυπο / ΒΙΒΛΙΟ
Συντελεστές: Σοφία Τανακίδου, Συγγραφέας ;
Χρήστος Παπαχρυσάφης, Επιμελητής έκδοσης
Εκδότης: Σοφία Τανακίδου (Αυτοέκδοση)
Έτος Έκδοσης: 2021
Σελιδοποίηση: 252
Μέγεθος: 15 Χ 21
ISBN : 978-618-00-3296-3
Οπισθόφυλλο
Η Άννα ξυπνάει μετά από ένα χειρουργείο και δεν αναγνωρίζει την οικογένεια της. Αμνησία λένε οι γιατροί! "Εγώ είμαι ο άντρας σου, Άννα μου " υποστηρίζει ένας ξένος, κι ένα νεαρό κορίτσι την φωνάζει "μαμά "... Μα η Άννα ξέρει... Ο γιος της κι ο αληθινός άντρας της δεν είναι δίπλα της!
Δεν είναι αυτή η οικογένειά της! Πρέπει να τους βρει γρήγορα, χωρίς αυτούς, οι λύκοι θα ξαναγυρίσουν και θα την κυνηγήσουν στους εφιάλτες της...
Μήπως όμως... κάνει λάθος;
Μήπως ψάχνει άδικα να βρει τον γιο της και τον άντρα της; Μήπως οι λύκοι που χρόνια τώρα ονειρεύεται έχουν κατασπαράξει το παρελθόν της μια για πάντα;
Αποσπάσματα
«Μία φορά κι έναν καιρό ξημέρωσε μια ατέλειωτη νύχτα στο μυαλό ενός νεαρού αρνιού. Μπήκαν οι λύκοι μέσα του και κατασπάραξαν τον ήλιο του, το φεγγάρι και τα αστέρια του και το βύθισαν στο απέραντο σκοτάδι.
Κατασπάραξαν τα ποτάμια, τις λίμνες και τις θάλασσες του και το ανάγκασαν να ζει σε μια αιώνια δίψα. Κατασπάραξαν τα δέντρα, τα λουλούδια και τα λιβάδια του, στερώντας του την τροφή του κορμιού και της ψυχής του.
Κατασπάραξαν στο τέλος τα όνειρά του, αφήνοντας μόνο έναν εφιάλτη να στοιχειώνει τον ξύπνιο του. Κι όταν δεν υπήρχε τίποτα άλλο να κατασπαράξουν, το αρνί έγειρε αποκαμωμένο να πεθάνει. Δεν ήθελε να ζήσει! Δεν είχε τίποτα, για να ζήσει! Ούτε φως, ούτε νερό, ούτε τροφή, μα πάνω απ' όλα δεν είχε όνειρα! Ποιος θέλει να ζει με έναν εφιάλτη μόνο; Αυτός ο εφιάλτης ήταν ό,τι του είχε απομείνει. Κι όπως έπεσε αποκαμωμένο στο χώμα, για να πεθάνει, εμφανίστηκε ξαφνικά ένας τρομακτικός λύκος, σταλμένος από τον αρχηγό της αγέλης, που είχε κατασπαράξει το μυαλό του αρνιού. Τώρα τον έστειλε για να κατασπαράξει και το κορμί του. Όταν, όμως, αντίκρυσε από κοντά το αρνί, κοίταξε στα μεγάλα πράσινά του μάτια κι είδε εκεί μέσα όλο τον εφιάλτη που ζούσε και το λυπήθηκε τόσο, που αποφάσισε να μην το σκοτώσει.
«Σήκω και φύγε» του είπε. «Σήκω και φύγε από αυτά τα λημέρια!
Εγώ σε λυπήθηκα και δε θα σε σκοτώσω, αλλά αύριο ο αρχηγός θα στείλει τον επόμενο λύκο, κι ύστερα τον επόμενο και τον επόμενο, μέχρι να σε σβήσει από προσώπου γης!». Κι έφυγε χωρίς να το αγγίξει. Το αρνί μάζεψε το κορμί του κι ό, τι είχε απομείνει από την ψυχή του κι εξαφανίστηκε για πάντα. Κανείς δεν το ξαναείδε από τότε. Ο αρχηγός το έψαχνε και το έψαχνε αδιάκοπα, αλλά δεν το βρήκε ποτέ. Είχε κρυφτεί μέσα στο σκοτάδι, που εκείνος ο ίδιος το είχε ρίξει, ζώντας καθημερινά τον εφιάλτη στο μυαλό του, έναν εφιάλτη που είχε σφηνωθεί, απλωθεί και πλημμυρίσει κάθε του ίνα. Είχε γίνει η τροφή του, το νερό του, το φως του, είχε γίνει αυτός ο εφιάλτης η ίδια η κινητήρια δύναμη που τον κράτησε στη ζωή, προσδοκώντας τη στιγμή που θα κατασπάραζε, όχι τον εφιάλτη του πια, γιατί είχε μάθει να ζει μ' αυτόν, αλλά τον ίδιο τον λύκο, που τον γέννησε».
🍁🍁
«Λοιπόν, αρχίζουμε την πρώτη μας ιστορία, Λεωνίδα» είπε η Άννα, άνοιξε ένα μεγάλο βιβλίο που κρατούσε στα χέρια της κι άρχισε να διαβάζει...
«Σε ένα δάσος απομακρυσμένο και κρυμμένο από του κόσμου το βλέμμα, ζούσε ένα ζευγάρι λύκων. Οι λύκοι αυτοί δεν είχαν παιδιά. Χρόνια προσπαθούσαν ν' αποκτήσουν, αλλά η λύκαινα αντί για μήτρα μέσα της είχε έναν δαίμονα που δεν άφηνε να γονιμοποιηθούν λυκάκια, τα έλιωνε πριν δημιουργηθούν στο λεπτό. Μια μέρα ο λύκος πήγε στον μάγο της αγέλης και τον ρώτησε τι έπρεπε να κάνουν για να σκοτώσουν τον δαίμονα της κοιλιάς της λύκαινας και να δουν επιτέλους ένα παιδί στην αγκαλιά τους. Ο μάγος του είπε να υιοθετήσουν ένα αρνί.
«Ένα άσπρο αρνί θα διώξει το δαίμονα και θα σας φέρει μια ευτυχισμένη οικογένεια, αλλά πρόσεξε, θα προσέχεις το αρνί σαν τα μάτια σου, δε θα αφήσεις να του συμβεί ποτέ κακό!».
Έτσι κι έγινε. Την επόμενη κιόλας μέρα ο λύκος κατέβηκε στο χωριό, πήγε σε μια στάνη και διάλεξε το πιο άσπρο αρνί. Το άρπαξε και το έφερε σπίτι του. Οι υπόλοιποι λύκοι όρμησαν να το ξεσκίσουν, αλλά δεν τους άφησε να το πλησιάσουν.
«Όποιος τολμήσει να φάει το αρνί θα έχει να κάνει μαζί μου» τους είπε.
Κι επειδή ήταν ο πιο δυνατός λύκος της αγέλης, όλοι τον φοβόντουσαν και δεν ξαναπλησίασαν το αρνί. Σε λίγους μήνες ήρθαν τα πρώτα λυκάκια, τρία πανέμορφα λυκάκια, που αγάπησαν το αρνί από την πρώτη στιγμή. Έπαιζαν μαζί του σαν να ήταν πραγματικό τους αδερφάκι. Κι όλη η αγέλη με τον καιρό αγάπησε το αρνί και δεν το έβλεπε πια σαν αρνί, ούτε το μύριζε σαν αρνί. Αν κοιτούσες μέσα στα μεγάλα τους μάτια, δεν έβλεπαν παρά έναν τεράστιο πανέμορφο λύκο. Μόνο οι γονείς που το υιοθέτησαν το έβλεπαν αρνί, δεν μπορούσαν να δουν τον λύκο που μεγάλωναν, γι' αυτούς πάντα ήταν ένα άσπρο αρνί, που έκλεψαν από μια στάνη για να διώξουν τον δαίμονα από την κοιλιά της λύκαινας. Κι ο δαίμονας είχε φύγει! Ήδη η λύκαινα είχε ακόμα δύο καλές γέννες κι έφερε στη ζωή ακόμα έξι λυκάκια. Έπεσε βαρύς χειμώνας εκείνον τον χρόνο, τα λυκάκια πεινούσαν κι έκλαιγαν και δεν υπήρχε πουθενά τροφή. Μάταια έψαχνε όλη η αγέλη.
Τότε η λύκαινα είπε στον λύκο.
«Καιρός να φάμε το αρνί, πρέπει να ταΐσουμε τα παιδιά μας» κι ο λύκος συμφώνησε.
Κι έπιασαν το αρνί μέσα στα δυνατά τους δόντια και το σκότωσαν κι ύστερα το έκοψαν κομματάκια και το μοίρασαν στα παιδιά τους. Εκείνα κοίταξαν το κρέας μπροστά τους και δεν το άγγιξαν.
«Δεν τρώμε λύκο εμείς» είπαν όλα με μια φωνή κι έμειναν νηστικά ακόμα μία νύχτα.
Το πρωί είχαν πεθάνει όλα από την ασιτία κι ο δαίμονας ξαναγύρισε μέσα στην κοιλιά της λύκαινας. Ο λύκος ανέβηκε επάνω στο βουνό κι άρχισε να ουρλιάζει και να καταριέται το αρνί που έγινε λύκος κι άφησε νηστικά τα παιδιά του».
Η Άννα έκλεισε το βιβλίο και ρώτησε τον Λεωνίδα.
«Σου άρεσε η ιστορία μου; Δεν ξέρω αν την κατάλαβες, σκέψου την όλη τη νύχτα, το πρωί θα έρθω να σου πω μια καινούργια, έχουμε μέρες μπροστά μας κι έχω πολλές ιστορίες με λύκους να σου διηγηθώ, θα τους γνωρίσεις όλους τους ήρωες λύκους μου κι είναι πολλοί, τους δουλεύω χρόνια και τους έχω μάθει πια καλά, ξέρεις γιατί; Γιατί ήμουν αρνί κι έγινα λύκος! Γιατί όταν συναναστρέφεσαι με λύκους, όσο κι αν είσαι αρνί, γίνεσαι λύκος, για να επιβιώσεις. Θα μου πεις ότι στην ιστορία που σου διάβασα δεν επιβίωσε το αρνί, αλλά θα σου πω κι εγώ πως κάνεις εσύ λάθος, αυτοί που δεν επιβίωσαν ήταν οι μικροί λύκοι, το αρνί επιβίωσε γιατί έγινε ένας καινούργιος δαίμονας, που μπήκε μέσα στην κοιλιά της λύκαινας. Ούτε οι απάνθρωποι γονείς λύκοι επιβίωσαν, γιατί χειρότερο είναι να χάνεις παιδιά από το να μην γεννήσεις ποτέ. Ο πόνος τους τρέλανε γι' αυτό ούρλιαζαν μερόνυχτα κι έχασαν το μυαλό τους για πάντα. Καλό βράδυ Λεωνίδα, ονειρέψου τους λύκους, τα λέμε αύριο» του ψιθύρισε στο τέλος στο αυτί κι έφυγε.
Ο Λεωνίδας προσπάθησε να μιλήσει αλλά μόνο κραυγές βγήκαν από τα χείλη του, κραυγές σαν του λύκου που ούρλιαζε, αναζητώντας πίσω τα παιδιά του.
Βιογραφικά στοιχεία
Η Σοφία Τανακίδου γεννήθηκε στην Μακρυνίτσα Σερρών και μεγάλωσε στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης.Μένει μόνιμα πια στη Χαλάστρα Θεσσαλονίκης είναι σύζυγος και μητέρα δύο παιδιών.Γράφει από την εφηβική της ηλικία ποίηση.Έχει λάβει μέρος σε ποιητικούς διαγωνισμούς και ποιήματα της έχουν φιλοξενηθεί σε blogs, sites και ραδιοφωνικές εκπομπές.
Συμμετέχει σε αυτοέκδοση ποιητικής συλλογής με τη συνεργασία δύο ακόμα ποιητών με τον τίτλο "Τρι-λογία ψυχής" το 2018. Το 2020 εκδίδει την πρώτη της προσωπική συλλογή με τίτλο «Σοφίας ποίηση» από την εκδοτική Δυάς. Το ίδιο διάστημα εκδίδει την πρώτη της νουβέλα αυτοέκδοση «Ελπίδα. Το βιβλίο που κάηκε» που διακινείται σε έντυπη και σε ηλεκτρονική μορφή. Το 2020 πήρε μέρος στην πρώτη ποιητική συλλογή του blog https://poetry-road-dream.blogspot.com που διαχειρίζεται μαζί με τον Χρήστο Παπαχρυσαφη. Η συλλογή έχει την ονομασία του blog «Ποίηση. Ένας δρόμος προς το όνειρο. Θεσσαλονίκη- Αθήνα».Το 2021 πήρε μέρος στο δεύτερο βιβλίο του μπλογκ με τίτλο " Ποίηση. Ένας δρόμος προς το όνειρο. Σεργιάνι στην Ελλάδα" στη συλλογή ποίησης "Του έρωτα το κόκκινο" από τις εκδόσεις Όστρια, στη συλλογή ποίησης της "Ποιητική έλξη" από τις εκδόσεις ποιειν στο τρίτο βιβλίο του μπλογκ "Ποίηση. Ένας δρόμος προς το όνειρο. Ελλάδα - Κύπρος" και στην συλλογή "Τεχνών συναπαντήματα" από τις εκδόσεις "Όστρια" με ένα διήγημα της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου