Το εφήμερο εξετάζεται,
το φεγγάρι εκκρεμεί,
μονάχος μέσα στην άγνοια
κατακερματίζομαι.
Της σάρκας οι ίνες
κυματίζουν αργά.
Η αίσθηση σου βουβή κι αόρατη
διαλύει τη δύσπνοια
στα κενά δωμάτια.
Στο πρόσωπό μου μπήγονται
οι ηλιαχτίδες,
μια κατάνευση στο ύφος σου
αποδεικνύει τη διαπόμπευση
της αίγλης του πρόσκαιρου κόσμου.
Ένα βήμα πρόθυμο
κι όλα περνούν σε δεύτερη μοίρα.
Είχα διαισθανθεί το φτερούγισμα πριν η καρδιά...εκραγεί.
Carpe.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου