συντρόφευα το βράδυ
ώσπου ένα αστέρι φωτεινό
με άγγιξε στο σκοτάδι
Όνειρο ζούσα σ ακρογιάλι
μικρών στιγμών τη ζάλη
ερωτικού Σεπτέμβρη τον παλμό
μιας αμμουδιάς κρυφής τον στεναγμό
Χρυσή η άμμος αντανακλά
το φως του ήλιου από ψηλά
το μπλε της θάλασσας και του ουρανού
ωδή στον έρωτα του εκστασιασμού
Τελειώνει η μέρα ,γλυκό το δείλι
μαζί της παίρνει δίψα στα χείλη
φεύγει η μαγεία, ο κύκλος κλείνει
μιας τρικυμίας γυμνή γαλήνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου