Φωτογραφία - Ειρήνη Λεοντάρα
Η γραφή
Κι έτσι μπαίνεις στην περιπέτεια να μορφοποιήσεις το συναίσθημα να το βάλεις σε μια τάξη να το φροντίσεις να το τοποθετήσεις σε ένα όριο. Όμως πώς να το κάνεις αυτό; Εγκλωβίζεσαι στο ύψος και στο βάθος, ενός χρώματος μπλε, σε απόχρωση ανοιχτή, βαθιά, κλειστή που σου κόβει την ανάσα και την περιορίζεις στο στένεμα μιας σελίδας. Και η σελίδα έχει σειρές και ξεκινάς ξεκάθαρα να γράφεις για αυτό που φαίνεται ολοφάνερα πώς βλέπεις, μα που ποτέ δεν είναι το ίδιο με την εικόνα, αλλά φεύγει από το στένεμα του νου και μετά αρχίζει η κατασκευή που την περιορίζει η σκέψη . Και αρχίζει η φαντασία, ο υπαινιγμός. Στο χείλος της ψυχής, μια εικόνα ψάχνει διεξοδικά για τη λύτρωση. Κι όλα ξεκίνησαν από το ανακάτεμα των Χρωμάτων. Για φαντάσου τι μπορεί να σου κάνει ένα μπλε χρώμα. Να γεννήσει ένα μεγάλο έρωτα. Να δώσει ένα επιβλητικό θαυμαστικό. Να κάψει ένα ήλιο που λαμπρός και φωτεινός σε ζεσταίνει. Και ξέρεις τώρα εκείνη τη γλύκα της θάλασσας. Μια τρικυμία φέρνει στην ψυχή. Και πάντα στο βάθος υπάρχεις εσύ άχρονος, απόκρημνος, ξεθωριασμένος στην άκρη μιας ατελείωτης θάλασσας να περιμένεις και να ζητάς κάτι που θέλεις να σου δώσω. Μα εγώ πεισματικά αρνούμαι. Και πάλι η ίδια ιστορία σαν εμμονή ξεκινά από την αρχή σε εκείνο το τέλος της σελίδας που ζητά να γυρίσει μια νέα.
Ειρήνη Λεοντάρα
Φωτογραφία Ειρήνη Λεοντάρα
Το άχτι
Κι είναι το άχτι που 'χω,γιατί όλες οι ώρες,
οι μέρες και οι μήνες
ξάπλωσαν σε ένα αφρόντιστο
καλοκαίρι.
Πλάι, πλάι στην φουσκοθαλασσιά, αφουγκράζονται το βρυχηθμό του κήτους αδιαφορώντας για σένα και για μένα.
Το ενδιαφέρον του είναι
εκείνα τα περίτεχνα αυλάκια
του βράχου
έρημος, μόνιμα
ακροάται
τα αγκομαχητά
των παφλασμών.
Άχτι μου το' χω
δεν έγινα εκείνη,
η φουσκοθαλασσιά
να ψελλίζεις στο δικό μου αυτί
το βουητό σου.
Κι ας είσαι η αδυναμία μου
και η θάλασσα μου.
Αυτό το ξέρω εγώ,καθόλου εσύ και το κύμα.
Ειρήνη Λεοντάρα
Στα ηλιοβασιλέματα στην πιο γλυκιά ονειροπαγίδα του τελειώματος της μέρας
θα δεις τα όμορφα ξωτικά να κατηφορίζουν στα θαλασσινά περάσματα.
Είδα και εγώ εκείνο το αερικό. Βιαζόταν, έτρεχε βιαστική, βιαστική σαν να της είχε
κόψει τη φόρα και την αναπνοή της μια κάποια ευτυχία. Όσο κι αν είναι
νεραϊδένια η θωριά φαίνεται πώς έχουν και τα ξωτικά τα βάσανα τους.
Τα μυστικά τους.
Αν κάτσεις στο ακροθαλάσσι θα ακούσεις ένα βόμβο, λίγο γοερό σαν ψίθυρο,
σαν παράπονο σαν ένα χορό που δεν πήγε, όχι γιατί δεν ήξερε τα βήματα, αλλά να,
γιατί είχε ξεχάσει πια να χορεύει. Καιρό είχαν να την καλέσουν σε ένα χορό ευτυχίας,
εκείνο που τα βήματα μοιάζουν με θρόισμα των φύλλων του φθινοπώρου
και το σμαραγδί φόρεμα στροβιλίζει την πανώρια ομορφιά και δεν ξέρεις εσύ που καρφώνεις το βλέμμα από τι να μαγνητιστείς από τα βήματα του αερικού
που χορεύει χωρίς να πατά καν στη γη, μα στον ουρανό.
Ή από τα μάτια που κοιτούν κάτι και έτσι, όπως το καρφώνουν λυπάσαι το θύμα τους,
γιατί δε μπορούν να ξεφύγουν από τη μαεστρία τους;
Κι ο χορός καλά κρατεί.
Και οι μελωδίες...
Αχ αυτές οι μελωδίες δονούν την καρδιά.
Την κάνουν να καρδιοχτυπά.
Σε εκείνο το μέρος το μυστικό.
Σε εκείνο το απόκοσμο μέρος συναντούν οι θεοί και οι θεές τους θνητούς
και δεν ξέρεις ποιος γίνεται πιο δυνατός και ποιος χάνει τη δύναμη του.
Σε εκείνο το μικρό μέρος, το φανερό σε λίγους,
σε λίγο την πιο γλυκιά και όμορφη στιγμή της μέρας,
μια θεά ετοιμάζεται να σμίξει με ένα θνητό
και θα του χαρίσει μονομιάς όλη την κρυφή της δύναμη.
Ειρήνη Λεοντάρα
Σε όσα ζητά η καρδιά σου
και η ψυχή σου όλη
για να ανθίσει.
Μα εσύ τίποτα από αυτά δεν δίνεις.
Και το άλλο μάγουλο με τόση
αυθάδεια, επιδέξια της αρνείσαι και γυρνάς
θυμήσου ότι το θράσος σου
θα τιμωρείται στην αιωνιότητα.
Και είναι πόνος να πονάς για μια άρνηση σου.
Ειρήνη Λεοντάρα
Η φωτογραφία είναι από https://twstalker.com/
Τα στερεότυπα
Υπάρχουν φράσεις, πράξεις, σκέψεις, επιχειρήματα για να προωθήσεις την τέχνη του διαλόγου. Όμως στην εποχή της τεχνολογικής ανάπτυξης το πάτημα ενός κουμπιού, ενώ φαινομενικά κάνει τα πράγματα προσιτά , στην πραγματικότητα τα κάνει πιο πολύπλοκα, όλα.
Το πιο ανησυχητικό είναι η ευκολία με την οποία αναφερόμαστε σε κάποια πράγματα χωρίς να έχουμε συναίσθηση, ίσως και συναίσθημα για το τι λέμε. Παράδειγμα σε ένα κόσμο που είναι γεμάτος με κοινωνικά προβλήματα αντί να μπω στη λογική να πω και να βρω τον τρόπο να τα επιλύσω, οδηγούμαι στην ισοπεδωτική οδό του ακραίου για να κερδίσω εντυπώσεις. Χωρίς εμβάθυνση στη σκέψη. Χωρίς συναίσθημα ή λογική μπαίνω στη διαδικασία να καταρρακώσω υπολήψεις. Να προκαλέσω τις αντιδράσεις των άλλων, χωρίς λογική, αλλά με σαθρά επιχειρήματα, όπως με συμφέρει. Έτσι λοιπόν κάπως, νιώθω και αισθάνομαι ότι γεννιούνται οι στερεοτυπικές αντιλήψεις. Δεν θέλω να μάθω ότι είναι αλλιώτικο από μένα . Με φοβίζει ότι δεν γνωρίζω. Δε θέλω όμως κιόλας να το γνωρίσω , γιατί μπορεί να... Με μολύνει;. Να πει ο γείτονας και ο διπλανός μου, ο φίλος μου ότι δεν είμαι σαν κι αυτόν; Κι όμως το ευτύχημα μας είναι ότι είμαστε όλοι υπέροχοι, γιατί μπορούμε να είμαστε διαφορετικοί. Κι αυτό το αλλότριο, το διαφορετικό είναι το πιο ελκυστικό. Ιδέες λοιπόν, όπως, αφού είναι η κοινωνία τόσο χάλια να μην κάνουμε παιδιά με αφήνει κυριολεκτικά άφωνη. Ιδέες, όπως μια γυναίκα δεν πρέπει να βγάζει περισσότερα χρήματα από έναν άνδρα. Όλοι οι υπάλληλοι του δημοσίου είναι κηφήνες. Οι γυναίκες πρέπει να κάθονται στο σπίτι τους και να πλένουν πιάτα και να μεγαλώνουν παιδιά. Είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω κτλ, κτλ θέλουν στη σημερινή εποχή μια παραπάνω σκέψη και κριτική, ένα λόγο να τις αναθεωρήσουμε. Δε συμβαδίζει η πρόοδος με την στασιμότητα. Δε μπορεί το παράλογο να θεωρείται λογικό και να αντιμετωπίζεται ως τέτοιο. Κάποια στιγμή λοιπόν χρειάζεται η πρόοδος και όπως αυτή ορίζεται κι από όπου, να τολμήσουμε λίγο παραπάνω να μιλήσουμε για κάποια θέματα που πλανώνται στην ατμόσφαιρα, αλλά που οδηγούν σε άλλες αντιλήψεις απαρχαιωμένες, άλλες εποχές και κοινωνίες πατριαρχικές και οπισθοδρομικές.
Ειρήνη Λεοντάρα
Η φωτογραφία είναι από το https://www.pinterest.ru/
Οι Ωραίοι άνθρωποι
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στο παρελθόν και υπάρχουν και άλλοι που ζουν για αυτό που θα γίνει στο μέλλον.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν στο παρελθόν εγκλωβιστεί στις πληγές τους. Τρέχει το αίμα της καρδιάς διαρκώς. Για αυτά που έζησαν, για εκείνα που αισθάνθηκαν για τους ανθρώπους που είχαν και έχασαν για όλες εκείνες τις σκέψεις και τις στιγμές. Δεν ξέρω αν ήταν τόσο καλό εκείνο το παρελθόν, ούτε αν το μέλλον θα φέρει την ιδανική λύση για την επίλυση του προβλήματος. Θα έλεγα ότι η θλίψη και ο βουβός θρήνος δεν εξοβελίζονται εύκολα. Όμως πρέπει με κάποιο τρόπο να ειρηνεύσεις με όλα τούτα. Το αγκάθι θα είναι πάντα εκεί το ξέρεις, το έχεις δει μπορεί να βάζεις το δακτυλάκι σου πάντα εκεί πάνω του ξανά και ξανά. Ή να πάρεις το αγκάθι να του γλυκομιλήσεις. Να πεις στα έδωσα όλα το είδες, το βλέπεις. Σε τίμησα, σε άγγιξα, σε φίλησα, σου δόθηκα. Μα άλλο δε μπορώ, γιατί ετούτο το άγγιγμα σου δε με αφήνει να προχωρήσω. Πρέπει να βγω στον κήπο. Με αγαπάνε και τα άλλα λουλούδια. Μυρίζουν όμορφα. Κόβονται για μένα. Σας ευχαριστώ πολύ, γιατί με κάνατε αυτό που είμαι, αλλά δεν μου κάνει άλλο καλό. Και πρέπει να ξεκινήσω από την αρχή.
Ειρήνη Λεοντάρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου