ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Πίνακας: Agnieszka Cymerman

 

Μελιτοφόρος Ιδ

Οι μνήμες τριγυρνούν στα παλιά 

και όσο τα χρόνια περνάνε 

κάνεις βουτιά όλο και πιο βαθιά. 

Πότε φουρτούνες και κατακλυσμοί,

πότε βράχια, νησίδες και αδιόρατοι συνειρμοί.

Είναι αυτό το γκρίζο και μουντό,

είναι αυτό το παγερό από τον βαθυστόχαστο εγωισμό. 

Είναι μια ηλιαχτίδα από το γέλιο της ψυχής, 

ένας παφλασμός ,ένα κύμα από τον έρωτα της ζωής. 

Και εσύ αρμενίζεις με ορθάνοιχτα πανιά,

αλλά οι Θεοί σου πλέκουν νέα δεδομένα στα επόμενα λεπτά. 

Και η καρδιά???!!!

Α...Ναι η καρδιά...

Αν δεν χαθεί στο βυθό,  

αν δεν γίνει πετράδι από ηφαίστειο ενεργό,

αν δεν γίνει σύννεφο στη βροχή, 

πουλί να πετάει μανιασμένα στου αγέρα τη ριπή... 

Θα γίνει ένα λουλούδι δίπλα στην ακροθαλασσιά,

μια να χαϊδεύει τον ήλιο και μια να τσαλαβουτά στα θαλασσινά νερά...

Μια να την ταλανίζει της τραμουντάνας η πυγμή 

και μια να την θαμπώνει του ηλιάτορα το καυτό χάδι και φιλί. 

Ολόγλυκο και πικρό, καυτό, δροσερό, χαρούμενο και ζοφερό...

Θελκτικό και αποκρουστικό, ξινό, στυφό αλλά και αληθινό .

Άσπιλο το κάθε λεπτό που σου χαϊδεύει το στέρνο και σου δίνει τον χτύπο που λέει: ΖΩ

Πού και πού σου δίνει και μια κλωτσιά ,

εκεί στο στομάχι ή μια μπουνιά να σε φέρει στα συγκαλά.

Και εσύ αρμενίζεις ή τραβάς κουπί , 

κάνεις σχέδια και κοιτάς τον ουρανό,

ερμηνεύεσαι απο την πυξίδα και τη λογική, 

αλλά οι Μοίρες άλλα έχουν για εσένα γράψει και σκαρφιστεί. 

Θάλασσα και στεριά, 

μνήμες, σκέψεις, παφλασμοί 

και λουλούδια στην ακροθαλασσιά ,

όλα αυτά να αγναντεύουν το κάθε δάκρυ και γάργαρο γέλιο στη ψυχή 

και να προσδοκούν στα χείλη το φιλί και ένα βλέμμα από αγάπη αληθινή.

20-8-2021

Painting: Μηνάς Αληφραγκης

Μελιτοφόρος Ιε

Τον αγαπούσε τον γαμπρό του ο κυρ Γιάννης...

Από μικρό παιδί τον γνώριζε, ξυπόλητο αλάνι.

Τον είχε πλέον σαν δικό του παιδί, 

πειραχτήρι αλλά με ψυχή βρεφική. 

Τον καμάρωνε και τον άκουγε που του εξιστορούσε για τα χρόνια του τα παιδικά 

και μια αίσθηση χαρμολύπης του άφηνε στο στόμα και ένα " φτερούγισμα " μέσα στο στέρνο βαθιά. 

Τον έβλεπε που "ταξίδευε" με την ονειροπόλα ματιά,

άραγε ο νους που τριγύριζε ,σε ποιά εικόνα μέσα στη καρδιά;!

Αυτό το μυαλό έκανε μεγάλα ταξίδια. 

Σε ολάνθιστους κάμπους αλλά φτώχεια και πείνα. 

Να ' χεις χάσει τον πατέρα από μικρός, 

χαμένος αυτός χρόνια ,

με ένα ποτήρι κρασί πάντα γεμάτο, όλο το βιος. 

Ναι ...ναι γιατί είχε χάσει τον μεγάλο του γιο.

Και ήταν ο μικρός μέσα στην αράδα από τα παιδιά, 

το ψωμί λιγοστό, 

αλητάκι μέσα στις αλάνες, πόδια γυμνά. 

Και ξύλο, ξύλο πολύ...

Πιο πολύ από τον μεγάλο αδερφό του, 

για να τον "συνετίσει " , 

να του δείξει ζωή τι πάει να πει.

Νερό να πλυθεί δεν ήθελε να δεί.

Μόνο να τρέχει, να παίζει και να κάνει σκανδαλιές από το βράδυ έως το πρωί. 

Να τον κυνηγούν οι αδερφές του για να "ευπρεπιστεί " αλλά αυτός να κλέβει τα λεμόνια του γείτονα και να πειράζει τον κυρ Κώστα με το παντοπωλείο, που τον είχε συγγενή. 

Μεγάλη παρέα, μεγάλες ζαβολιές.

Και ο αγώνας στο μεσημεριανό τραπέζι ποιος θα φάει τις πολλές μπουκιές. 

Και η μάνα εκεί,  σαν γερακίνα,  δίκαιη στην μοιρασιά,  να ταΐσουν την πείνα που είχαν στο στομάχι, 

ανήμερα θεριά. 

Αλλά τι ωραία που ήταν η ζωή!

Κλάμα αλλά και γέλιο μαζί!

Καθόταν και κοιτούσε το φεγγάρι από ψηλά 

και έλεγε άλλη μια ημέρα,  

ας με έχει ο Θεός καλά!

Πάντα η θεία Σοφία όμως θα του έκανε τηγανητά αυγά 

και ας παραπονιόταν ο γιος της ότι τον μικρό τον προσέχει πιο πολύ από όλα τα άλλα παιδιά. 

Ήταν μια αγελάδα που του είχε αγάπη πολλή, 

μόνο σε αυτόν καθόταν να την αρμέξει, 

να βγάλει γάλα από τη θηλή. 

Ίσως καταλάβαινε ότι είχε καλή καρδιά 

και ας ήταν ζιζάνιο αληθινό, 

βαφτισμένο μέσα στη σκανδαλιά και στη βουή από μικρό. 

Γιατί ναι ...!!!Έκανε σαν μέλισσα όταν έβλεπε γύρη πάνω στον ανθό. 

Και ταξίδευε με το φεγγάρι, ανοιχτά πανιά, 

έδενε και σχοινιά στα πιο ψηλά δέντρα να το βλέπει όλο και πιο κοντά...

Γιατί οι στέγες ήταν χαμηλές 

και τα δέντρα σαν Κύκλωπες αγαθοί προσφέρανε στοργή και για παιχνίδι αγκαλιές και κρυψώνες για πειρατές. 

Ήταν σαν γατί, αίλουρος και όλο ζωή. 

Μόνο ο ξάδερφος του ο Σπύρος τον έβαζε με το ζόρι να κάνει μαθηματικά, γιατί δεν τον άφηνε να διαβάσει για το πολυτεχνείο και έκανε όλο σαματά. 

Μόνο στα Μαθηματικά ήταν καλός.

Έπιανε τις μύγες και τις σούβλιζε στο μάθημα ,

πασχαλινά αρνάκια σε καλαμάκια γυριστές.

Δεν του άρεσε να κάθεται πολύ, 

ήθελε να τρέχει με τα πόδια, με τον νου και τη ψυχή. 

Αλλά τα χρόνια περνάνε, ρυάκι, ποτάμια και νεροποντή. 

Ήλιος, λουλούδια, φεγγάρια,

να αναπολείς την κάθε στιγμή. 

Αχ βρε Νικόλα...!!!

Τον αγαπούσε τον γαμπρό του πολύ...

Του έδωσε μια εγγόνα , παρεάκι και αγκαλιά ζεστή. 

"Μελίνα, έλα να μου δώσεις ένα φιλί...

Θα πάμε στον Σταθμό για σουβλάκια και κούνια μέχρι το πρωί!!!"

Γιουπιιιιιι!!!!!!!!!!

"ΠΑΠΠΟΥ  ΣΕ  ΑΓΑΠΩ  ΠΟΛΥ"!!!

22-8-2021

Πίνακας: Πηνελόπη Καπετανουδη

Μελιτοφόρος Ι στ

Μια αβυσσαλέα δύναμη να σε σπρώχνει στα πελάγη,

ανοιχτά τα πανιά,  φουρτούνες και κάβοι.

Να σε τινάζουν οι αγέρηδες και τα μανιασμένα τα υδάτινα θεριά 

και εσύ να λες " Πάω κόντρα γιατί η ζωή θέλει λεβεντιά "

Αψύς και κοφτερός , ασίκικος και σθεναρός,

βουνίσιος το βράδυ και κλειστός, 

πουλί με ανοιχτά φτερά στου ήλιου το βιος. 

Και έχει ο Θεός...

Αόρατος αλλά υπαρκτός.

Να το έχεις νιώσει στο πετσί σου μέσα στη ζωή, 

να το έχεις βιώσει σταγόνα σταγόνα στο ποτήρι από το κόκκινο κρασί. 

Κρασί που γίνεται αίμα στις φλέβες και κοχλάζει ,

γιατί η ζωή είναι σκληρή και αυτό τίποτα δεν το αλλάζει. 

Ένα μαϊστραλι να σου χαϊδεύει τα φτερά, 

να σου γειάνει από τους χτύπους τα ορθάνοιχτα φτερά. 

Και εσύ να πετάς...Όλο και πιο ψηλά...

Και να αγναντεύεις...

Άτρακτοι, αχτίδες ,σύννεφα και καταιγίδες να τιθασεύεις και όλα να τα γράφει η βαθιά σου ματιά. 

Να γίνονται γραμμές πάνω στο σώμα από τη ριπή, 

αλλά αυτό που δεν φαίνεται πιο πολύ είναι η νηνεμία ή η καταιγίδα που έχεις μέσα στη ψυχή. 

Και να πετάς δυνατά. 

Θέλει πείσμα και νεύρα γερά αλλά και καρδιά. 

"Πάρε με από το χέρι...Ας "πετάξουμε " κοντά κοντά...

Να νιώσω την αθωότητα της ψυχής σου ,

να γυρίσω πίσω στα παλιά...

Μικρό παιδί και εγώ να παίξω και να γελάσω δυνατά..."

Μελίνα μου γλυκιά. 

Πίνακας: Βησσαρίων Γκεκόπουλος

Μελιτοφόρος Ιζ

 Χέρι- χέρι, μια παλάμη, μια αγκαλιά. 

Βήμα- βήμα, ένα χαμόγελο πλατύ, μια ζεστή ματιά. 

Μια ευθεία δρόμος και μετά γραμμές, 

τσαφ τσουφ το τραίνο πάνω στις ράγες από άλλες εποχές. 

Ένας σταθμός που είχε σωπάσει από μηχανές, 

μόνο μυρωδιές για σιελογόνους αδένες και παιδικές φωνές. 

Κούνιες και τραμπάλες και χαλίκι χοντρό...

"Πέτα με πιο ψηλά!!!! Μέχρι τον ουρανό!!!"

Και πάρα πέρα το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής, με τον Αι Παντελεήμονα να ψιθυρίζει προσευχές μιας ζωής.

Δέντρα, πράσινο και ο κάμπος ολοχαρής...

"Καλησπέρα κυρ Γιάννη με τη μικρή δεσποινίς!"

Αχ Θεέ μου και τα τζίτζικια είχαν γιορτή ...

Ζ ζ ζ ζ ζ ο χρόνος είναι μεγάλος εγωιστής!!

Σέρνει εικόνες και μυρωδιές, 

γεύσεις, αισθήσεις,

 που γαργαλούν πονηρά τις μνήμες του χτες. 

Από το βράδυ ως το πρωί, μια αγκαλιά δρόμος, 

ένα ποτήρι δροσερό νερό της σκέψης πηγής...

Και τρέχει, τρέχει πάνω στις γραμμές 

και σταματάει σε ένα σταθμό που σου θυμίζει εικόνες παλιές. 

Πότε χαμόγελο, πότε πληγή, 

αλλά κάνει το στήθος να ανεβοκατεβαίνει και να ηχεί σαν τραίνο που τρέχει ευθύς. 

Τσαφ τσουφ ο χρόνος κλίνει το μάτι και γίνεται καπνός...

Αλλά...

Τακ τακ η καρδιά που από τη μνήμη δεν ξεθωριάζει , με ένα απλό έναυσμα πίσω σε ξαναγυρνά δυστυχώς ή ευτυχώς...

Τσαφ τσουφ...Πρόσω ολοταχώς!!!!!

27-8-2021

Painting: Rena Vamvatsouli

Μελιτοφόρος Ιη

Είναι ο αγέρας που σου χαϊδεύει το αυτί, 

που σε γυρίζει πίσω στα χαμηλά τα σπίτια και την πολύχρωμη αυλή...

Είναι η μυρωδιά από το γιασεμί που σου γαργαλάει το ρουθούνι αφοπλιστικά,

που σου ξεδιπλώνει τις μνήμες μέσα στις πτυχές του χρόνου, μαγικά.

Είναι αυτό το πλουμπάγκο που θυμίζει αιθέριο ουρανό, 

που σου αγκαλιάζει την πέτρα και σου μυρίζει λιβάνι και μύρα, 

μυστικιστικά λόγια για το μυαλό και αιχμηρά λατρευτικό στον ήλιο το  πρωινό..!!

Είναι οι τριανταφυλλιές, τα γαρύφαλλα και οι ορτανσίες ...

τα κοράλλια και τα σκυλάκια σε περιπετειώδεις αλληλουχίες...

Τα καναρίνια μέσα στο τεράστιο κλουβί, 

με τις ρόδες, τις κούνιες και τις μπανιέρες σαν ξενοδοχείο σε πεντάστερη ξενοδοχειακή δομή. 

Τα φύλλα από το μαρούλι να κρέμονται ως ορεκτικά

και να πάνε βόλτα όλα,μέσα στην αυλή ,

σαν πάγκος από χίλια δυο καλούδια και διακοσμητικά. 

Είναι αυτή η μπιγκόνια που φιλοξενούσε ολόκληρα σμήνη μελισσών 

και τα παλιά τσιμεντένια παχνιά με τους μεταλλικούς κρίκους, 

εκεί που παλιά συνωστιζόντουσαν οι μεγαλομάτες οι αγελάδες, 

που είχαν γίνει γλάστρες για θεσπέσια , μυρωδάτα φυτά και άνθη λογιών λογιών...

Και ο κισσός στην μάντρα να είναι γεμάτος από πουλιά, 

πουρνό πουρνό τραγουδούσαν όλα γλυκά και μελωδικά ...

Χρώμα και φύση και ουρανός...

Με το νυχτολούλουδο  και τα αστέρια να έχουν την τιμητική τους και τα βατράχια να κοάζουν στον κάμπο το μακρινό...

Γιατί είχε ακόμα καθαρό ουρανό που έβλεπες τα άστρα το βράδυ 

και τον Αντάρη στο Νοτιά να σου κάνει συντροφιά με των Πλειάδων το ολόγλυκο σκοπό  και χάδι. 

Και να ταξιδεύεις μέχρι το πρωί,

να κοιμάσαι με τα νυχτοπούλια 

και το θρόισμα του ευκαλύπτου μέσα στη βραδινή  σιγή ...

Και να μυρίζεις νοτισμένη γη...

Ένα αστέρι να πέφτει στον ουρανό 

και ο χρόνος τραίνο που τρέχει χωρίς γυρισμό...

28-8-2021