Ένα σπίτι άσπρο ήταν εκεί στο νησί και με περίμενε, ζωγραφισμένο με τα όνειρά μου.
Το παιδί μέσα μου ζητούσε μια αγκαλιά,
γιατί η αγάπη της οικογένειας έφυγε νωρίς μακριά.
Κάθε πρωΐ συνήθιζα εκεί να τρέχω τραγουδώντας,
στο δρόμο του ήλιου δίπλα στη θάλασσα.
Το βράδυ στο σπίτι πότιζα μια γλάστρα με βασιλικό και στην αυλή μια μπουκαμβίλια.
Δεν χρειάζεται κάτι να είναι πολύ όμορφο,
αρκεί να σε κάνει να νιώσεις δυνατά συναισθήματα.
Η αγάπη μου ήταν κάπως έτσι.
Τέλεια μέσα στην ατέλειά της.
Φορούσε ένα άρωμα ,που δεν μπορούσες να προσπεράσεις.
Τη μυρωδιά από τις πορτοκαλιές,τις άγριες τριανταφυλλιές,το κρασί που μοιράζονταν τα χείλη μας και το γέλιο των ματιών μας.
Μύριζε καλοκαίρι,
μύριζε μέρες και νύχτες ευτυχίας.
Ακόμα ψάχνω το σπίτι μου στη θάλασσα,
αλλά δεν χρειάζομαι χάρτη για να το ξαναβρώ.
Η ζωή μας αγκαλιάζει ανάμεσα
σε μια ανατολή και μια δύση.
Κέρδος μας οι ενδιάμεσες στιγμές.
Ο έρωτας και η επιθυμία,
που μακριά μας ταξίδεψε.
Θνητοί εμείς, που μοιραζόμαστε όνειρα θεϊκά...
Anna Bacci
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου