Έντβαρτ Μουνκ - Η Κραυγή
Αδάμαστα κύματα
χτυπούν τη ρυτιδωμένη σάρκα.
Οι λέξεις παραμέρισαν,
χώθηκαν στα καταγώγια της ψυχής.
Τις νύχτες φυτρώνουν οι πίκρες,
καταπατούν το αμυδρό φως.
Τα μάτια σφαλίζουν
μπροστά στην ανυποληψία των καιρών.
Αλαφιασμένος από τα σαλπίσματα της καρδιάς
τρέχω στις ερημιές.
Οι ανάγκες γίνονται κραυγές
και οι κραυγές σκοτάδι.
Το βλέμμα άπλωσε
αναζητά την τεκμηρίωση,
την επιθυμία της ζωής.
Carpe.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου