Πίνακας - Γιώργος Σταθόπουλος
της ιερής πεθυμιάς και των άσπιλων ονείρων,
κίναγαν από τα λιόμορφά σου μάτια.
Της γης οι άκρες και τ΄ουρανού τα πλάτια,
ανοιχτή αγκαλιά και χέρια υψωμένα,
σμιλεύονταν στο πλατύ χαμόγελό σου.
Του κόσμου τ' άπλωμα και η ομορφιά,
ανάσαιμα βαθύ, έκσταση και μαγεία,
κεντήθηκαν στο γλυκομίλητό σου.
Φτερουγίζαμε βιαστικά κι ανέμελα παιδιά,
χωρίς καρτέρεμα κι αναστολές,
μπροστά από το χρόνο και τις απαντοχές.
Πελάγωμα του νου το σκίρτημα της καρδιάς,
στο αναρώτημα δυο χαραμάδες φως
και η ψυχή, χρωματισμοί και αναπετάξεις.
Οι μέρες μας τρανόγιορτο κι οι νύχτες συναξάρι,
οι δρόμοι ανίσκιωτοι και οι αυλές τραγούδι,
αντάμα να διαβαίνουμε στο φέγγος της αγάπης.
Και ήρθαν ασύμμετροι κι αφώλιαστοι καιροί,
το ψυχανέμισμα απόμακρη θολή βοή
και η μνήμη να συγκατανεύει και να απορεί.
Απόδημοι της νιότης ασπαστήκαμε τη φυγή,
μετοικήσαμε στις ανατροπές και τους ξεχασμούς,
να 'ναι το αύριο κάλεσμα για μια καινούρια αρχή.
Αποσπερνά τα κρίματα και την αυγή οι χάρες,
οι διαψεύσεις, αγάπης αθωότητα και οι ομολογίες
ονείρων σκόρπισμα και γλύκασμα του πόθου.
19-6-2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου