Golden tears by Gustav Klimt
Είναι κάποιες νύχτες,
που οι μνήμες συστέλλονται,
οι στίχοι διαστέλλονται
και μου δηλώνουν ευθαρσώς,
πως δεν αρέσκονται σε χρόνους ενεστωτικούς...
Με τα δόντια σχίζω τ' απρόθυμο δέρμα
και εισχωρώ στις ιδρωμένες μου φλέβες
εκεί, που γεννιούνται οι ανυπάκουες λέξεις...
Κι εκείνες με πύρινες γλώσσες και βέλη στα μάτια,
διαφεύγουν της σύλληψης κι αιθεροβατούν...
Ξορκίζουν την ανεπάρκεια της χρεωμένης,
με θάνατο σάρκας μου,
ραίνοντας με χυμούς έπαρσης,
τ' αυγινά μονοπάτια μου!
Θυμάμαι τις φορές που ενέδωσα,
υποκύπτοντας στην αειθαλή γοητεία των σειρήνων...
ενώ Ένας Θεός, καλόγνωμος και παντοδύναμος,
μου κουνάει τ' οργισμένο του δάχτυλο...
Ημαρτον Κύριε!!!
Για κείνες τις φορές,
που απεκδυόμενη το χοϊκό μου σαρκίο,
με λογάριασα...θεό!
Οι λέξεις φταίνε...
Κατερίνα Πήττα
24/06/2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου