Με το πιστόλι στον κρόταφο
προχωρώ στα κενά συρτάρια του νου.
Η αυτοκαταστροφή συνεχίζει
το έργο της,
στήνει στον τοίχο τα βλέφαρα.
Άγουρα φιλιά στις παραλίες
τυλίγουν τα πρόσωπα.
Το αυθόρμητο ξέσπασμα της ζωής
υπερνικά το ατελέσφορο.
Τα θαμπά πρωινά
αποκωδικοποιώ το ρίγος,
απολαμβάνω ότι αισθάνομαι.
Τετέλεσται...στην πράξη του έρωτα
οι στιγμές του θρήνου πνίγονται.
Η τελευταία σταγόνα άρνησης
ξεψυχά σε ατμόσφαιρα...
άκρως ειδυλλιακή.
Carpe.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου