Αργοπορημένη η άνοιξη φέτος
οχυρώθηκε στην ανοχύρωτη στέρησή μας
τη νυχτωδία των αναστεναγμών εγκλωβίζει στο χνώτο της
κλείνοντάς με σε μια κάμαρη
συντροφιά με τη Φεγγαροντυμένη και την κυρά των Αμπελιών
καμιά φορά έρχεται κι η Παναγιά η Γοργόνα,
αντίβαρο στην κατολίσθηση.
Στο μελάνι της νύχτας γράφω τις λέξεις μου
έτοιμες να σε ξαφνιάσουν
"ζω σημαίνει με συντρέχω"
έπειτα ψηλαφώ την εύθρυπτη φωνή σου
καθώς κόβεις ανθούς να κρύψεις τη γύμνια σου
ψέλνει συντρίμμια χρόνων
παζαρεύοντας τη ζωή
φλύαρη γίνεται η νύχτα
"ωσαννά" ψιθυρίζεις
σαν αόρατη επίκληση
οι αισθήσεις υποκαθιστούν το λόγο
όπως στην αρχή της ζωής
ένα νανούρισμα που να μην είναι μοιρολόι
κρύβομαι στο Όρος των Ελαιών
γονυπετής να δεηθώ υπέρ των καμνόντων.
Στο μεταξύ η άνοιξη θα ντυθεί το σχήμα της να λιτανεύσει άλικες παπαρούνες κομιδή στη Ζωή εν Τάφω.
Β.Κ
Φωτογραφία : (Λεφόκαστρο,Ν.Πήλιο. Χρόνος χαραγμένος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου