Σκιές κυνηγούσαν τον άντρα
φωνές περασμένες
σαν αλυσίδες τραβούσαν
την φωνή της λογικής
έσερναν αλυσίδες σε χέρια και πόδια.
Υποχείριο τον είχαν κάνει
και φώναζαν τ' όνομα Εκείνης
ακόμα δεν μπορούσε να την ξεπεράσει
μία ζωή προσπαθούσε να την ξεριζώσει από το κορμί του
να την απαγκιστρώσει από το μυαλό και την καρδιά του.
Μάταιος κόπος ήταν
γιατί εκείνη έτρεχε στο δάκρυ του,
την ένιωθε στον αέρα
η αύρα της τον τύλιγε και γύρω του σκορπούσε θλίψη
ήταν τ' οξυγόνο του
ήταν κομμάτι δικό του.
Τριαντάφυλλα άρχιζαν να μυρίζουν ξάφνου
το δωμάτιο γέμισε γέλια και φωνές
ήταν Εκείνη
το γάργαρο γέλιο της αντηχούσε στους τοίχους του σπιτιού
ζάλη του ερχόταν
κι αποκαθηλωμένος καθώς ήταν από την παρουσία της
πήρε τα πέταλα από το τριαντάφυλλο,
κόκκινο κόκκινο στεκόταν αυτό μέσα στο γυάλινο βάζο
κόκκινο το χρώμα του έρωτα, του πάθους μα και του αίματος και της πληγής,
και τα σκόρπισε πάνω στην κλίνη.
Το μυαλό του σαν σκιάστηκε από κάτι
του έγνεφε η φωτογραφία Της
δίπλα από το κομοδίνο
μεγάλη
φώτιζε την κρεματοκάμαρα
εκεί όπου είχε αγγίξει τον Έρωτα, τον φτερωτό άγγελο
εκεί όπου είχε πιει πολλές φορές το άρωμά της
εκεί όπου η ζωή κάποτε του χαμογελούσε...
Εκεί βρισκόταν πάντα Εκείνη....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου