Και πάλι θα περάσει ο Επιτάφιος
στης άνοιξης την ώρα, την νυχτιά
Στα μύρα της βραδιάς της ανοιξιάτικης
Σ᾽ εαρινής εσπέρας την δροσιά
Ελπίδες θε να δω να γυροφέρνουνε
μ᾽ άνθια μπλεγμένες στην πικρή πομπή
Ελπίδες με γιούλια και βιόλες θαμμένες
Ελπίδες και βιόλες
που μέσα μου ζουν μυροβόλες
Και πάλι θα περάσει ο Επιτάφιος
και οι κομπάρσοι με κεριά θ᾽ ακολουθούν
Θα κλαίνε τα χαμένα όνειρα
Ανάσταση την νύχτα θα ζητούν
Κάπου εκεί στα λούλουδα θε να ᾽κρυψα
κάποιας αγάπης μύρο και δροσιά
Σε κάποιο γιούλι του Μαγιού
σαν δρόσο θα ᾽ σταξα, τα δάκρυα
που κυλάν απ᾽ την ματιά
Και πάλι θα περάσει ο Επιτάφιος
μες στα στενά σοκάκια, την γλυκιά βραδιά
Μια μπάντα θε να παίζει θύμισες
για γλυκασμό στα μύχια, στην καρδιά
Με το κουβούκλιο λες
πέρασε κι᾽ η ζήση μου
Σε μια πομπή με μουσική
και μ᾽ άνθια στολισμένη
Με την καρδιά πικρή
σαν βιόλα μαραμένη
Με την καρδιά μου άγρυπνη
Ανάσταση να περιμένει
❤❤
ii.Oι βιολέτες της Αγίας Ειρήνης
Κάτιβιολέτεςδροσερές και μυρωμένεςτότε
στα χέρια μας τ’ αγκαλιασμέναμαραθήκαν
Τα μύρα τους μια Πασχαλιά μέθη το είναι μας ποτίσαν
κι εκεί τ’ ανθάκιασβήσαν.
Τις φύλαξακειμήλιο της αγάπης
σε μιας Γραφής τα φύλλα τα κιτρινισμένα
και ζουν ακόμα μες στην Βίβλοχλομές και ξεχασμένες
της πρώτης μας αγάπης οι βιόλεςμαραμένες.
Κι᾽ήσαν τα λούλουδαΕπιταφίουάνθη
μιας Πασχαλιάςστολίδιαμυροβόλα
μ’ εγκώμια τραγουδισμένες ή σαν βιόλες
στης Πλάκας τα στενά σοκάκια
στης εκκλησιάς μου γύρω τα δρομάκια.
❤❤
iii.Πάσχα
Ω, ναι, την άνομη αγάπη σου για με
Στην άμμο της ερήμου να την κρύψεις
Στου Γολγοθά τους ίσκιους και τις ερημιές
Μιαν άφεση απ᾽τον Θεό να ᾽ρθείς και να ζητήσεις
Ω, ναι, οι γραμματείς, οι δίκαιοι της γης
Θε να την δουν την άφατη την ανομία
Τον λουλουδένιο της αγάπης μας σταυρό
Θε να προσφέρουνε στον Γολγοθά σπονδή
Ανάστασης θα ᾽ρθείκαιρός να γίνει κουστωδία
Ω ναι, με πἐτρες, ιαχές κι οχλοβοή
Την άσπιλη αγάπη μας θα σύρουν
Στον ίδιο δρόμο του Σταυρού, του λυτρωμού
Στ᾽ αχνάρια της θυσίας θα την φθείρουν
❤❤
iv. Στέφανον εξ ακανθών
Ένα κουφάρι τ’ όνειρο
στου Γολγοθά τον δρόμο
Αγκάθια, βάγια και μυρτιές
σκόρπια στις ερημιές.
Με λίθους, όξος, με καρφιά
με οδυρμούς του θρήνου
η αγάπη μας την σήμερον
κρεμάται επί ξύλου.
❤❤
v. Πασχαλινό
Άνοιξης ώρα τα πουλιά το ταίρι τους φωνάζουν
και στέρεψέ μου η φωνή και πια δεν τραγουδάω
και με το κύμα λες κινώ για κάποιαν άλλη άκρη.
Κάτι αχνάρια μου παλιά ξανά να περπατήσω
τις θύμησες της ζήσης μου ποθώ να σου χαρίσω.
οι πασχαλιές όλο ζωή είν’ η ώρα τους ν’ ανθίσουν
στα μύρα τους καλέ μου θέλω να με κοιμίσουν.
Φωτογραφία - Λία Σιώμου
Εξαιρετικοί στίχοι, διαποτισμένοι με λυρισμό και στοχασμό. Ένα ταξίδι ψυχής σε αλλοτινές στιγμές και μία ευκαιρία για μία φιλοσοφική θεώρηση της ζωης μας. Συγχαρητήρια στο Homo Universalis που φιλοξενεί και προβάλλει αυτές τις λαμπερές ψηφίδες του πολιτισμού. Συγχαρητήρια και στην ευαίσθητη και φιλοσοφημένη ποιήτρια κ. Λία Σιώμου και πολλές θερμές ευχές να συνεχίσει την πολιτιστική προσφορά της.
ΑπάντησηΔιαγραφή