ΓΙΟΥΛΗ ΜΠΟΪΝΤΑ "Ατιτλο"

Christian Schloe art

Τα βράδια που η απόσταση ματώνει τις ανθρώπινες ψυχές
λοξοδρομούν οι σκέψεις και κρυφά το σκάνε.
Τα όνειρα μεθούν με το κρασί που η ελπίδα τα ποτίζει
και η ψευδαίσθηση θρονιάζεται εκεί που ζούσε η αλήθεια.

Το ξεροκόμματο της πίκρας πια δεν μασιέται
και το παγούρι των δακρύων άδειο από καιρό.
Σαν κεραυνοί οι τύψεις τις νύχτες κομματιάζουν.
Μια γέννα με καισαρική όλη η ύπαρξή μας.

Δύσβατα και τραχιά τα μονοπάτια του θυμού
σε κάθε βήμα σκίζονται τα πόδια και ματώνουν.
Ψηλά πολύ ψηλά ορθώνονται τα τείχη της οργής
και στην αντάρα του μυαλού λουφάζει κάθε σκέψη.

Τ’ ανείπωτα τα πήρε ο άνεμος και πέταξαν μακριά.
Αυτά που μας πληγώνουν θάφτηκαν στης λησμονιάς τον τάφο.
Στοιχειώνει τη ζωή η άρνηση κι η ανοχή κλειδώνει το λουκέτο.
Οι σκλαβωμένοι δεν έχουν πια δικαίωμα στην Άνοιξη.

Κοινώνησαν οι άνθρωποι αθάνατο καημό και πόνο.
Εξ αγχιστείας συγγενείς οι φόβοι προσδοκούν μερίδιο της ζωής
από αυτούς που άπλωσαν το χέρι, χωρίς θάρρος, ελεημοσύνη
να ζητήσουν απ’ τ’ αύριο ή και συγχώρεση απ’ το χθες.

(Γιούλη Μποϊντά - 15/04/2021)