ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΝΤΖΟΥΝΗΣ "Το βιός μου"

Μέσ’το παλτό μου όλο το βιός μου
τρία τσιγάρα και ο άδειος εαυτός μου
Μπεκρής γυρίζω και συνηθίζω
μέσα στα μάτια την ψευτιά να φυλακίζω

Οταν κρυώνω δεν μετανοιώνω
που ξαπλώνω το κορμί μου στα παγκάκια
Δεν ζητιανεύω μόνο αλητεύω
με τα παιδιά των φαναριών περνώ τα βράδια

Μιλάω με ξένους, νέους και γέρους
που‘χουν σκορπίσει τη ζωή τους στους ανέμους
Μέσα στο πλήθος η αγάπη μύθος
νοιώθω να έχει γίνει ένα με το μίσος

Οταν κρυώνω δεν μετανοιώνω
που ξαπλώνω το κορμί μου στα παγκάκια
Δεν ζητιανεύω μόνο αλητεύω
με τα παιδιά των φαναριών περνώ τα βράδια

Ξενύχτησα σ’ακρογιαλιές
στου κόσμου τις υπερβολές, τις αμαρτίες
κι έδινα το χέρι σε όποιον ζητούσε

Μέθυσα για άδικες στιγμές
κρύφτηκα απ’τους υποκριτές, τις κολακείες
δεν με ένοιαζε η ζωή αν με πονούσε