φωτο:"το μεγάλο κύμα" Katsushika Hokusai
Σε παρακολουθώ.
Μέρες τώρα.
Σε βλέπω να κατηφορίζεις το σοκάκι βαρύθυμα, βαριεστημένα.
Μετά να στρίβεις στο τέρμα του δρόμου, αριστερά·
αφού πρώτα διστάσεις και σταθείς
μετέωρος, μηχανικά,
για μερικά λεπτά,
ύστερα στρίβεις·
πάντοτε αριστερά.
Σε είδα χθες
που έσερνες τα πόδια σου.
Σαν να αδυνατούσες πλέον
να σηκώσεις,
το βάρος του εαυτού σου.
Γιατί;
Μέσα απ'τις τσέπες σου,
που έχεις χώσει εκεί βαθιά τα χέρια ως τον αγκώνα,
ένα ποτάμι θλίψης ξεχειλίζει,
αφήνει πίσω του χνάρι υγρό από δάκρυα,
και σε ακολουθεί σε κάθε βήμα.
Το βλέμμα σου βαριά αλυσίδα,
από τα βλέφαρα άγκυρες κατεβαίνουν,
σέρνονται και γατζώνουν
πάνω στις πλάκες του πεζοδρομίου.
Και πάνω απτό κεφάλι σου ακριβώς,
σύννεφο γκρίζο, φορτωμένο,
πάντοτε έτοιμο να βρέξει,
απλώνει σκάλα
μες στο μυαλό σου
και σκαρφαλώνουνε οι σκέψεις
και μουλιάζουν υγρασία.
Σήμερα, σα να έγερνες προς τα δεξιά.
Ναι. Ήταν ολοφάνερο.
Σα να κρατούσες κάτω απ το παλτό σου, στην άκρη στο δεξί μανίκι,
κιλά μολύβι,
τόνους.
Στάθηκες ώρα πολλή στην άκρη της στροφής.
Καθρεφτισμένος σταθερά
πάνω στη τζαμαρία,
έψαξες,
βρήκες το σημείο,
εκεί ακριβώς που ο κρόταφος τελειώνει
και ξεκινάει η φαβορίτα
κι ακούμπησες ευλαβικά
την κάννη.
Γιατί;
Κανείς δεν ξέρει.
Ούτε και σύ.
Την ίδια αυτή στιγμή,
το ίδιο δευτερόλεπτο που παραδόθηκες,
τα πάντα γύρω σου οργιάζουν,
σε έναν φρενήρη οργασμό.
Οι γραμμωτοί σου μύες, στον υψωμένο άνω βραχίονα
του δεξιού χεριού,
σε άψογη συνεργασία μεταξύ τους,
αναλαμβάνουν να σηκώσουν το περίστροφο
στο ύψος του κροτάφου·
ο κύριος μυς, που εκτελεί την κάμψη,
και ο συνεργός του ο ανταγωνιστής,
που εκτελεί χαλάρωση·
έτσι σηκώνεται το χέρι σου ψηλά
και σημαδεύει.
Ο τένοντάς σου, ευθυτενής και δυνατός,
συγκολλημένος στο οστό,
δίνει την ώθηση
σαν τεντωμένο τόξο,
από κλωνάρι λυγαριάς.
Η καρδιά σου,
που αντλεί συνήθως 5 με 6 λίτρα αίμα το λεπτό,
ασταμάτητα, ακούραστα, αγόγγυστα,
τώρα είναι τύμπανο πολέμου που βροντά,
χτυπάει σαν τρελή,
όπως ο Κονγκ,
χτυπάει στο στήθος τις γροθιές του,
στέλνει το αίμα γρήγορα
μέσα στους πνεύμονες,
έπειτα στα νεφρά να καθαρίσει
και να επιστρέψει κατακόκκινο,
πριν αναβλύσει
από την τρύπα στο κρανίο σου.
8000 λίτρα αίματος έστειλε χθες,
πιστός σου υπηρέτης,
από την κάθε τρίχα στο χοντρό κεφάλι σου,
μέχρι την άκρη των νυχιών,
στην τυλιγμένη σου κλειστή παλάμη γύρω απτό κρύο σίδερο,
που ετοιμάζεσαι μ'αυτό,
να την ξεσκίσεις.
Την ίδια ακριβώς στιγμή
-κοίταξα το ρολόι μου -
08:35 και σαράντα δέκατα,
το 1832,
ένα τεράστιο κύμα υψώθηκε κάπου στη Γιοκοχάμα,
κοντά στα 30 μέτρα ύψος,
και λίγα δευτερόλεπτα πριν σκάσει,
ο Χουκουσάι το αποθανάτισε
με τα πινέλα του
κι όλοι πια το θαυμάζουν,
στο Metropolitan museum of art.
Μέσα σ'αυτό το τελευταίο δευτερόλεπτο απόλυτης σιωπής,
που στάθηκες ακίνητος,
οι δύο κοχλίες των αυτιών σου,
λαμβάνουν τρισδιάστατα
έναν υπόκωφο ήχο,
απ'το ορμητικό ποτάμι του χυμού
που διαπερνάει τον κορμό του πεύκου,
απέναντί σου,
από το φλοίωμα, στο ξύλωμα
και μέσα από το κάμβιο στρώμα
και από κύτταρα μεγάλης διαμέτρου
φτιαγμένα ειδικά γιαυτό το λόγο,
και στέλνει ως τον οφθαλμό
της τελευταίας πευκοβελόνας
την υγρή ζωή.
Κι όσο ο αγγειακός ιστός νεκρώνει,
τόσο πιο εγκάρδιο*
γίνεται το ξύλο,
στηρίζοντας το έξω στρώμα,
το νιο και φρέσκο.
Χιλιάδες σ'όλο τον πλανήτη αρσενικά,
μέσα σε πόλεις, σε βουνά, σε θάλασσες, σε δάση και ποτάμια,
εκσπερματίζουνε
ετούτη τη στιγμή ακριβώς,
που το δικό σου δάχτυλο
χαϊδεύει τη σκανδάλη,
άλλα μέσα σε κόλπους θηλυκών,
άλλα πάνω σε βράχο φορτωμένο από κοράλλια
κι άλλα στο τίποτα, στο πουθενά,
έτσι μονάχα για να πάρουνε τη γεύση.
Φλογάτα θηλυκά, δέχονται τους σπασμούς
που ενώνονται με τους δικούς τους
και σε έκσταση συμπαντική,
με σάλπιγγες που κορυφώνουν εκκωφαντικά
την πιο όμορφη κάθε φορά
εκτελεσμένη συμφωνία,
στα θεωρεία του μεγαλύτερου μεγάρου μουσικής,
το πρώτο κύτταρο γεννιέται.
Κι έτσι όπως στέκεσαι εκεί καθηλωμένος,
μέχρι να πάρεις την απόφαση,
ακούραστος θα ανατείλει
σαν πυροτέχνημα
πάλι ο ήλιος,
με διάμετρο 1,4 εκατομμύρια χιλιόμετρα,
δηλαδή 109 φορές τη διάμετρο της γης,
με το Υδρογόνο
το Ήλιο,
το Οξυγόνο
τον Άνθρακα
το Σίδηρο
το Νέον
το Άζωτο
το Πυρίτιο
το Μαγνήσιο
και το Θείο
-τελευταίο και καλύτερο -
στη Φωτόσφαιρά του,
μέσα σε εκρήξεις χαράς
εκατομμυρίων μεγατόνων,
μόνο και μόνο για να μας ζεστάνει,
όπως ολόψυχα και πρόθυμα
εκτελεί,
τα τελευταία 5 δισεκατομμύρια χρόνια.
Και το επιστέγασμα,
σαν να μην φτάνουν όλα αυτά,
σαν να μην είναι αρκετά,
είσαι και ελεύθερος
αν θες,
να πιέσεις τη σκανδάλη.
Άντε λοιπόν.
Σβήσε το θαύμα.
Όλα τα θαύματα.
Αυτά τα θαύματα που συντελούνται
στον κόσμο τούτο, κάθε ένα δευτερόλεπτο,
ασύλληπτα στον αριθμό
και Σύ,
το μεγαλύτερο απ'όλα.
24/01/2021
*εγκάρδιο: το εσώτατο ξυλώδες τμήμα του κορμού των δέντρων, αλλιώς καρδιόξυλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου