Και ήταν κάτι Άγιοι Αύγουστοι,
που κυλίστηκαν σε χωματόδρομους.
Με μια ρόδα, που γύριζαν,
οι ώρες, ενός ξυπόλητου καλοκαιριού.
Λάβα η ζωή των Αύγουστων εκείνων.
Έβραζε το αίμα, των παιδιών
πατώντας στις ερήμους της.
Τι κι αν μάτωναν τα πέλματα τους,
στις κοφτερές τις πέτρες...
Εκείνα, χτίζανε ευτυχία μ' αυτές.
Το γέλιο τους, τα μεγάλωσε
και ήταν το δικό τους χαμόγελο,
που γέμισε η πανσέληνος του Αυγούστου.
Τώρα, οι ρόδες, δεν τσουλάνε,
στις μεγάλες λεωφόρους κολλάνε...
Και η ευτυχία, θέλει διόδια
να ζήσεις, του Αυγούστου την πανσέληνο.
Που εξακολουθεί και λάμπει
από το χαμόγελα, εκείνων, των παιδιών.
Όποιος τα συνάντησε,
στις καλοκαιρινές αλάνες
είναι τυχεροί, γιατί τώρα ξέρουν,
τι είναι η ευτυχία.
Εκείνα τα παιδιά, με τα γυμνά τα πόδια,
έδειξαν, πως όλα ρόδα, είναι και γυρίζουν.
Πως το φεγγάρι για να γίνει φωτεινό
κύκλους κάνει, μια σκοτάδι, μία φως.
Και εκείνοι, που τα συναντήσαν,
παίρνουν, χαμόγελο και χάδι
από τους χωμάτινους τους δρόμους,
που χάραξαν, εκείνα, τα ξυπόλητα παιδιά.
.
Βάσω Ιορδάνου Κοσμίδου
Από την συλλογή : " Ορθή Πορεία Ψυχής"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου