ΦΙΛΑΡΕΤΗ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ " ΑΥΤΌ ΤΟ ΜΕΓΑ ΤΡΑΥΜΑ"

Ο άνθρωπος!
Αυτό το μέγα θαύμα!
Ο άνθρωπος!
Αυτό το μέγα τραύμα!
Σχίζεται η ψυχή
Μικρά ,ασήμαντα κουρέλια
Αιμορραγεί
Μικρές ,ασήμαντες κηλίδες κόκκινες
της φωτιάς
Καίγονται τα σωθικά μου
μέρες τώρα
καίγονται τα δάχτυλα μου κάθε που πιάνω το μολύβι
Τι να γράψω;
Έχει νόημα πια;
Έχει;
Φωνές
Κραυγές
Πόνος
Τόσος πόνος
Οδύρονται οι ουρανοί
κι ας είναι αθώοι
Κλαίνε τα βουνά
και καταριούνται την ασάλευτη φύση τους
Να μπορούσαν ,λέει, να τρέξουν
Να φύγουν βαστώντας στην αγκαλιά τους
αυτές τις ανήμπορες ζωές
πού ασφάλεια γύρευαν στα σπλάχνα τους
Να μπορούσαν,λέει, να κρύψουν από το πύρινο λεπίδι του Χάρου
αυτά τα εκατοντάδες μάτια
Αυτά τα πελώρια ερωτηματικά που με εκστατική απορία καρφώνονται στα φτερά των δακρυσμένων αγγέλων
Να σπάσω θέλω το μολύβι
Να κάψω κάθε στίχο
να τσαλακώσω όλα τα χαρτιά
Να ουρλιάξω θέλω που λέγομαι άνθρωπος
Μα και να γονατίσω θέλω ενώπιον της ανθρωπιάς
Αυτής που δεν δίστασε να εισέλθει στην κάμινο
και να σώσει την πρωτόπλαστη αξιοπρέπεια του ανθρώπου
λίγο πριν στην ιστορία του καταγραφεί ως κτήνος δίποδο ...
[ Φ.Β. 0210806. ]